จ้าวหนิงหลงเดินออกมาจากท้องพระโรงด้วยอาการอ่อนล้าลงไปมากอย่างไม่ทราบสาเหตุ ในใจก็รู้สึกถึงความแปลกที่เกิดขึ้นกับร่างกายทั้งที่เมื่อคืนนี้เขาหลับสนิทอย่างมากเสียจนไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อตื่นขึ้นมากลับอ่อนเพลียราวกับนอนไม่เต็มอิ่มอย่างน่าประหลาด
ลมหายใจของเขาเหนื่อยหอบออกมาอย่างเห็นได้ชัดทั้งที่ระยะทางในการเดินก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นแต่อย่างใด จ้าวหนิงหลงกลับรู้สึกเหนื่อยมากกว่าที่ควรเป็น ร่างสูงรู้สึกตาพร่าไปช่วงหนึ่งก่อนจะเสียหลักไปจนเกือบล้มหากมิได้มีมือหนึ่งมาคว้าแขนของเขาไว้
"ฝ่าบาท" น้ำเสียงคุ้นหูนั้นทำให้เขาต้องหันไปมองอย่างรวดเร็วสุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิด จ้าวหนิงหลงสูดหายใจเข้าลึกๆ เรียกสติตนเองก่อนจะฝืนยืนให้มั่นเพื่อประจันหน้ากับคนผู้นั้นอย่างสง่างาม
"เสด็จพี่เข้าวังมาด้วยเรื่องใดงั้นหรือ" เขาปรายตามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย พยายามซุกซ่อนอาการป่วยของตนเองไว้ แม้อีกฝ่า
