"มีดหรือ"
โม่หรานอ๋องขมวดคิ้วเอ่ยถาม
หลินจื่อเว่ยเสียงสั่น
"อืม มะ มีดของท่านดันขาข้าอยู่ ท่านอ๋องข้าสาบานไม่เคยคิดร้ายกับท่าน ข้าอ่อนแอเพียงนี้ไม่มีความสามารถทำร้ายท่านแน่นอน ดังนั้นท่านอย่าทำอะไรข้าเลยนะ"
เมื่อได้ยินคำตอบโม่หรานอ๋องนิ่งงันไปชั่วครู่ เปล่งเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วหื่นกระหายออกมา แน่นอนเขามิได้ขบขันกับวาจาไร้เดียงสาของนาง ทว่ากลับยิ่งรู้สึกว่าวาจาเช่นนี้กำลังกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขาให้พุ่งสูงขึ้นได้อย่างประหลาด
สายตาชั่วร้ายเพ่งมองใบหน้างาม แม้ว่าจะเห็นโครงหน้างามชัดเจนแต่ก็ไม่อาจเห็นสีหน้าของนางว่าบัดนี้เป็นอย่างไร ทำให้โม่หรานรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย
หลายวันที่เขาได้กกกอดร่างนุ่มนิ่ม หลินจื่อเว่ยใช้เวลาส่วนมากไปกับการนอนหลับไร้สติ เขาเองก็ได้แต่จ้องมองใบหน้างดงามเงียบ ๆ ในใจยังลองนึกจินตนาการว่าหากนางโกรธใบหน้านี้จะเป็นอย่างไร หากนางเขินอายหน้าขาวซีดนี้จะกลายเป็นสีแดงร
