เมื่อจดหมายของหลินจื่อเว่ยมาถึงมือ โม่หรานเพียงแต่ปรายตามองเจ้าสิ่งนั้นโดยไม่คิดเปิดอ่านเลยแม้แต่น้อย
"นางนับเป็นตัวอะไรได้ คิดจะเรียกให้ข้าไปหาเมื่อใดก็ได้เช่นนั้นหรือ ไม่ว่าจะส่งจดหมายมาเป็นร้อยฉบับข้าก็ไม่คิดสนใจนางให้เสียเวลา"
หวงจิ่งเห็นท่าทางห้าวหาญไม่สนใจสตรีของผู้เป็นนายก็รู้สึกชื่นชม
"ท่านอ๋องนับเป็นจอมบุรุษ มิได้หลงใหลในความงามของสตรี หวงจิ่งนับถือยิ่งนัก"
โม่หรานเอ่ยอย่างห้าวหาญ
"ข้ากำลังฝึกให้นางเชื่อฟังประดุจสุนัขตัวหนึ่ง เจ้าจำเอาไว้หวงจิ่ง อย่าได้มีใจใฝ่กับสตรีจนเกินไป เราเป็นบุรุษต้องมีศักดิ์ศรีกดข่มสตรีไว้ในกำมือ มิใช่ยินยอมโอนอ่อนโดยง่ายประดุจสุนัขตัวผู้ติดกำหนัด วันหน้าหากเจ้าคิดแต่งภรรยาก็จงดูแบบอย่างที่ดีของข้าเอาไว้"
หวงจิ่งพยักหน้าเห็นด้วย ในขณะที่โม่หรานนั่งมองจดหมายฉบับนั้นใจยังครุ่นคิดว่านางเขียนสิ่งใดมา ใจหนึ่งอยากจะหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านทว่าเมื่อสักครู่ได้
