เมื่อได้อยู่คนเดียวอีกครั้ง ลู่เจินก็รู้สึกจิตใจว่างเปล่า วันนี้นางรู้ตัวว่าทำนิสัยไม่น่ารัก ต่อไปศิษย์พี่ก็คงไม่เอ็นดูนางเหมือนเดิมอีกแล้ว หญิงสาวอุ้มแมวตัวน้อยที่กำลังนอนหลับขึ้นมาก่อนจะซุกหน้าลงไปบนพุงน้อยๆ ของมัน "เสี่ยวซี โชคดีที่ยังมีเจ้าอยู่"
ตอนนี้ลู่เจินพึ่งจะตระหนักได้ว่าภายในหุบเขาไป๋หูแห่งนี้ ไม่มีสิ่งใดเป็นของนางเลย ไม่ว่าจะเป็นกระท่อมที่อาศัย หรือแม้แต่ศิษย์พี่ก็ไม่ใช่ของนางเช่นกัน
ม่อเฉิงมุ่งตรงไปที่สุสานกระบี่เพื่อฝึกวิชาต่อไป แต่กระบวนท่าของเขาในคืนนี้ช่างสับสนยิ่งนัก อันเป็นผลมาจากจิตใจที่ไม่สงบ ชายหนุ่มจึงไปที่สระเหมันต์ด้านหลังสุสาน เพื่อแช่น้ำเย็นๆ ชำระจิตใจ
หลังจากที่ได้รับรู้ความคิดของนางว่าต้องการจากไป ม่อเฉิงรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพวกเขาทั้งสองใกล้ชิดกันมากเกินไปหรือไม่ เขาถึงได้มีความคิดเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนางได้มากถึงเพียงนี้!
วันรุ่งขึ้นลู
