"พี่เก้า"
ฉันนิ่งไปสักพักกับคำขอของพี่เก้า แต่ฉันก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรพี่เก้ากลับไป แต่แล้วอยู่ๆ พี่เก้าก็คว้าข้อมือของฉันอีกครั้ง เขาดึงฉันเข้าไปสวมกอดอย่างแนบแน่นจนฉันแทบหายใจไม่ออก
"ไม่ต้องให้คำตอบพี่ตอนนี้ก็ได้ พี่รอได้"
พี่เก้าพูดทั้งๆ ที่ยังกอดฉันเอาไว้ ฉันไม่ได้ดิ้น ไม่ได้หนีฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ไม่รู้เพราะว่าฉันอ่อนแอเกินไปหรือเพราะว่าฉันเห็นแก่ตัวกันแน่ที่จะให้พี่เก้ามารองรับความเจ็บปวดที่ฉันได้รับจากวาคีน ฉันรีบสะบัดความคิดเห็นแก่ตัวนั้นออก ไม่ได้นะ! ฉันจะดึงพี่เก้าให้เข้ามาอยู่ในความสัมพันธ์แย่ๆ แบบนี้ไม่ได้
"เอ่อ..."
"พี่ขออยู่แบบนี้อีกหน่อยนะครับ"
น้ำเสียงของพี่เก้าอ่อนลง ฉันเองก็ไม่กล้าขัดเพราะสงสารที่เขาถูกหมาฟัดมา แต่ว่าฉันก็แอบสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าหมาฟัดทำไมถึงไม่มีรอยเขี้ยวเลยแม้แต่น้อย เราสองคนอยู่ในห้องทำงานของพี่เก้าอยู่เนิ่นนาน หลังจากที่พี่เก้าผละร่างกาย
