ทุ่มเท 3 เสียความรู้สึก (Pt.2)
3867 คำ
(Pt.2)
Hafe’ s Part
ร่างแกร่งลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วง 10 โมงเช้า เมื่อได้ลองสังเกตดีๆ จึงได้เห็นว่าตัวเองนั้นกำลังนอนกอดคนร่างบางที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดกันอย่างแนบแน่นอยู่เลย มือหนาเผลอขยับไปปัดปรอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าหวานให้ออกจากการบดบังดวงตาคู่สวยออกซะ เพื่อที่เฮฟจะได้มองเห็นใบหน้าสวยที่หลงใหลมาทั้งคืนได้ชัด ๆ แบบเต็มสองตาในตอนกลางวันดูบ้าง
คนคนนี้แม่ง..หน้าตาน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงกันวะ น่ารักฉิบหาย หึ หึ
เฮฟผู้ที่นอนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวได้หวนไปนึกถึงเรื่องของเมื่อคืน ในตอนที่ได้เข้าไปดีลกับฟาร์รังจนได้ติดมือกลับมาด้วยจริงๆ แถมยังได้กินน้องเขาไปหลายรอบมากแบบยังงงกับตัวเองว่าทำไปขนาดนั้นได้ยังไงกัน
จากที่มองเห็นแค่เพียงว่า เด็กคนนี้ ดูน่าสนใจดี เพราะ ไอ้นิน มันบอกว่ามันสนใจฟาร์รังมากเลย ถ้าหากผมไม่สอยสักที มันจะเป็นฝ่ายเข้ามาขอดีลเพื่อสอยเอง
เหอะ! ใครจะไปยอมคนแบบไอ้นินกันละค้าบ..
และถ้าหากสงสัยว่าทำไมผมถึงรู้ชื่อของเขาได้น่ะเหรอ ก็เป็นเพราะว่าคนน่ารักคนนี้ขยันแวะเวียนมานั่งชิลล์ที่ทริปเปิลเอสบาร์อยู่บ่อยครั้ง จนพนักงานที่บาร์มันรู้จักกันหมดทุกคนแถมยังจำได้ขึ้นใจกันเลยน่ะสิ ก็เพราะคนในอ้อมกอดนี้เล่นหน้าตาน่ารักโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ซะขนาดนี้ แถมชื่อก็แปลกไม่เหมือนใครแบบนี้ด้วยอีก ใคร ๆ ต่างก็อยากจะจดจำให้ขึ้นใจเอาไว้ปะวะ
ในขณะที่ร่างแกร่งยกยิ้มพลางคิดอะไรเพลิน ๆ ไปเรื่อยเปื่อย จนรู้สึกถึงคนร่างบางในอ้อมแขนได้ส่งเสียงคราง อืออา ออกมาราวกับกำลังเกิดความรำคาญจากการถูกก่อกวนจากปลายนิ้วเรียว ที่กำลังถูไถเกลี่ยลงบนแก้มใสของคนน่ารักเล่นอยู่อย่างเพลินมือ แต่ดูจากสภาพร่างกายของคนตรงหน้าแล้ว เฮฟคาดว่าฟาร์รังน่าจะเพลียจัดเลยละแบบนี้ ก็เพราะโดนจัดหนักไปให้จนกระทั่งค่อนคืนที่ผ่านมาซะขนาดนั้น เฮฟเริ่มซุกไซ้ลวนลามถึงขั้นนี้แล้วเจ้าตัวยังไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาเลย
“คนขี้เซาเอ๊ย โดนเอาอีกสักทีก็คงไม่รู้สึกตัวหรอกมั้งเนี่ย” ฝ่ามือร้อนลูบลงบนเรือนผมสีอ่อนเส้นสลวยอย่างมันเขี้ยว ก่อนที่จะขยับตัวลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ มือใหญ่ถือผ้าชุบน้ำในห้องน้ำติดมือกลับออกมาด้วย แล้วนำมาเช็ดคราบน้ำกามบนเนื้อนวลแบบลวกๆ ให้กับคนบนเตียงที่ยังคงหลับตาพริ้มสบายจนน่าเอ็นดู จนต้องเผลอใจล้มตัวนอนลงไปเคียงข้างอีกรอบจนได้
ในขณะที่กำลังเพลินมือกับการลากผ้าชื้นไปตามผิวเนียนละเอียดพร้อมกับได้ใช้สายตาเจ้าชู้ไล่มองโฟกัสสัดส่วนไปทุกจุด เฮฟก็ดันหูดีจนได้ยินเสียงของสมาร์ตโฟนแผดเสียงร้องดังออกมา ดวงตาคมพยายามกวาดตามองหายภายในห้องนอนกว้างแห่งนี้ก็ไม่เห็นจะมีมันเลย เฮฟจึงคิดว่ามันน่าจะตกหล่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง เมื่อคืนก็ไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำไปเพราะดันมีของเล่นน่าสนใจชิ้นสำคัญกว่าให้ได้มาเล่นสนุกด้วยกัน จนดึงเอาความสนใจจากเฮฟไปได้ทั้งหมดจริงๆ
เอ๊ะ! ว่าแต่เมื่อคืนกูน่าจะโยนไว้แถว ๆ โซฟาด้านนอกปะวะ?
เวลาที่ได้มีเซ็กส์แบบเร้าอารมณ์ถึงใจทีไร ผมแม่งก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างได้ง่ายๆ เลยล่ะ
ในเมื่อเสียงที่แผดจ้าออกมาจากโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีท่าทีว่าทางปลายสายจะยอมแพ้ตัดสายทิ้งไปเองสักทีแบบนี้ เฮฟจึงจำต้องหยุดมือจากการเช็ดตัวให้กับฟาร์รังทันที แล้วค่อย ๆ ผละอ้อมกอดอุ่นออกจากคนร่างบาง ทว่าก่อนจะลุกไปแบบหัวเสียใบหน้าหล่อเหลาขยับไปฝากจุ๊บลงบนแก้มใสของอีกฝ่ายชั่วอึดใจ แล้วคนหน้าบึ้งตึงราวกับถูกขัดใจจึงยอมตัดใจก้าวขาลงจากเตียงนอนกว้าง แต่กลับไม่ได้รีบร้อนออกไปรับสายแต่อย่างใด แต่เฮฟกลับเลือกที่จะแง้มเปิดผ้าม่านเอาไว้เพียงนิดหน่อยพอให้แสงสว่างได้เล็ดลอดเข้ามาได้บ้าง
ก่อนที่จะยอมเดินก้าวขายาวๆ ออกไปรับสายโทรศัพท์ที่ด้านนอก สมาร์ตโฟนเครื่องสี่เหลี่ยมมันยังคงแผดเสียงร้องดังออกมาอย่างต่อเนื่องไม่คิดจะหยุดหย่อนลงไปง่ายๆ ราวกับคนปลายสายช่างเป็นคนขี้ตื๊อจนน่ารำคาญมาก
"น่ารำคาญ ใครแม่งโทรมาอยู่ได้" ใบหน้าถมึงทึงคว่ำปากบ่นงึมงำอย่างหัวเสียอยู่คนเดียว ตั้งแต่ตอนเดินออกจากห้องนอนไปจนกระทั่งงุ่นง่านตามหาสมาร์ตโฟนตัวดีที่มันดันทำงานดีแบตเตอร์รีไม่หมดสักที
หลังจากได้สบเห็นรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอว่าเป็นใคร เฮฟจึงขมวดคิ้วก่อนแล้วยอมกดรับสายแต่โดยดี
:: พี่เก๋ เมเนฯ ::
เมื่อพี่เก๋ได้แจ้งเจตจำนงและอัปเดตข้อมูลให้คนนิ่วหน้าได้รับรู้เรื่องที่ให้เฮฟนั้นตัดสินใจว่าจะรับงานกับนิตยสารที่จะเปิดตัวใหม่ คนหน้านิ่วคิ้วขมวดจึงยอมตอบเออออตอบตกลงไปตามน้ำก่อนอย่างไม่ได้คิดวิเคราะห์ให้ถี่ถ้วนเสียด้วยซ้ำไป ก่อนจะวางสายพี่เก๋เมเนส่วนตัวของเฮฟยังกำชับบอกไว้ด้วยว่าให้เฮฟเข้าไปคุยรายละเอียดงานที่บริษัทในช่วงเย็นด้วย
Kae Manager : ห้ามเบี้ยวงานเด็ดขาด!!
หลังจากจบบทสนทนา เฮฟรีบกดวางสาย แต่ทว่าดวงตาคมสบเห็นกล่องแชตเด้งต่อท้ายเข้ามาตามทันที หลังจากที่พี่เก๋ได้เน้นย้ำเรื่องงานของวันนี้อยู่นั่นแหละ คนขี้หงุดหงิดจึงก้าวขาออกเดินไปอาบน้ำที่ห้องข้าง ๆ เพื่อดับอารมณ์ร้อนในหัวแทน ระหว่างรอคนน่ารักที่ยังขี้เซาหลับอุตุไม่ยอมตื่นสักที
หลังเฮฟได้อาบน้ำชำระคราบคาวออกจากร่างกายจนรู้สึกสดชื่นแล้ว ร่างหนาจึงรีบจัดการกับตัวเองหยิบชุดง่ายๆ ที่แขวนทิ้งไว้ในห้องนอนเล็กมาสวมใส่แบบลวกๆ แล้วค่อยย่องเข้าห้องนอนใหญ่ของตัวเองอีกรอบ เพื่อที่จะกลับไปยุ่งวุ่นวายแกล้งร่างบางที่ยังนอนหลับใหลต่อซะหน่อย ถ้าหากคนตัวเล็กยังไม่ตื่นน่ะนะ
แต่ทว่าเมื่อเฮฟเดินกลับเข้ามาในห้องนอนใหญ่อีกครั้ง ดวงตาคมก็ได้เห็นว่าคนที่ควรจะยังนอนหลับอยู่ กลับทำหน้ายู่กำลังพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่งให้ได้ซะแล้ว
ว้า ผิดแผนเลยแฮะ เสียดายจัง อดตอดกินเต้าหู้เลยแฮะแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอ ปวดหัวไหมครับ” หลังริมฝีปากอิ่มได้เอ่ยถามออกมา คนน่ารักตรงหน้ายิ่งพยายามลุกขึ้นนั่งให้ตัวตรงให้ได้ แต่ดูท่าทางแล้วว่าร่างกายที่ถูกบ่มเพาะใช้งานมาหนักแทบจะทั้งคืนคงจะกระเทือนกับช่วงล่างจนนั่งให้เต็มก้นไม่ถนัดแน่ๆ
จนใบหน้าหวานนั้นต้องเผยสีหน้าเหยเกออกมาอาจจะเพราะความขัดเคืองจากช่องทางด้านหนังจึงนั่งได้ไม่เต็มแก้มก้น พร้อมกับก้มลงไปมองช่วงขาเรียวของตนเองที่อาจจะหลงเหลือคราบคาวขุ่นติดอยู่บ้าง
เมื่อเฮฟได้สบเห็นคนน้องเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ ผู้กระทำจึงรีบชิงอ้าปากเอ่ยบอกออกมาก่อนอย่างกับรีบสารภาพการกระทำความผิดของเมื่อคืน
“ขอโทษครับ พี่ว่าจะเช็ดตัวให้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่พี่ก็เผลอหลับไปก่อน” เดี๋ยวน้องจะหาว่าไม่ได้เรื่องเลย
ดวงตาคมลอบสังเกตสีหน้าของคนน้อง เมื่อร่างขาวตรงหน้ายังคงอ้ำอึ้งและไม่พูดอะไรออกมา เฮฟจึงเป็นฝ่ายรีบอ้าปากพูดต่อทันที
“ตอนเช้าพี่ว่าจะเช็ดตัวให้เรา แต่เห็นเราหลับอย่างสบาย เลยไม่ได้เช็ดตัวให้เพราะไม่อยากรบกวนครับ”
ร่างแกร่งตัดสินใจเดินตรงเข้าไปใกล้กับคนน้อง กะว่าจะอุ้มคนตัวเล็กที่ยังนั่งจุ้มปุ้กอยู่บนเตียงอย่างลุกขึ้นยากลำบากไปส่งยังห้องอาบน้ำ
“มะ..ไม่ต้องครับ ผมเดินไปเองได้ครับ”
ในเมื่อคนน้องตอบปฏิเสธไม่ให้ผมอุ้มไป ผมจึงพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจแล้ว เฮฟจึงเลือกที่จะเดินไปหาผ้าเช็ดตัวมายื่นให้คนเป็นน้องแทน
แต่ตาคมก็ยังเห็นว่าคนบนที่นอนยังคงพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนให้ได้ แต่พอเมื่อขาเรียวได้แตะลงที่พื้น คนที่ยังคงจ้องมองอยู่จึงได้เห็นว่าขาเรียวคู่นั่นมันสั่นระริกจนดูแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่ไหวจนล่อแล่ราวกับจะทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นได้ง่ายๆ เลย
แต่ถ้าหากสามารถฝืนพยุงตัวให้ไหวแล้วอาการแบบนั้นกว่าจะเดินไปถึงห้องน้ำคงกินเวลานานดีพิลึก เจ้าของดวงตาคมเข้มที่หรี่มองจ้องอยู่จึงตัดสินใจเดินเข้าไปช้อนตัวอุ้มร่างบางที่ขาสั่นซวนเซให้ตัวลอยลิ่วแล้วพาออกเดินมุ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำอย่างขัดคำสั่งเองซะเลย
ตอนแรกเฮฟคิดจะจับคนตัวเบาในอ้อมแขนวางลงในอ่างอาบน้ำให้ถึงที่เลย แต่เมื่อคิดว่าคนน้องคงอาจจะเกิดความอายขึ้นมาได้ เพราะว่าตอนที่ฉวยอุ้มตัวคนน้องขึ้นมาแบบถือวิสาสะ ปรายหางตาคมได้แอบชำเลืองมองคนน้องที่เกิดอาการสะดุ้งตกใจกับการถูกคว้าตัวจนลอยเหนือพื้นขึ้นมา แล้วดวงตากลมโตได้ช้อนขึ้นมาสบมองกันแบบเลิ่กลั่กเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วก็รีบก้มหน้างุดลงไปจนชิดหน้าอกตัวเองทันทีราวกับปกปิดความเขินอาย
ฉะนั้น หลังจากแขนแกร่งจึงยอมวางคนตัวเล็กลงบริเวณพื้นห้องน้ำเท่านั้น แล้วจึงเลือกที่จะรีบหันหลังเดินออกมา เพื่อให้คนน้องนั้นได้ทำธุระส่วนตัวได้อย่างสะดวกใจ
เจ้าของห้องที่จัดการพาคนตัวเล็กให้ไปจัดการตัวเองในห้องน้ำได้แล้ว จึงมุ่งหน้าเดินไปที่โซนห้องแต่งตัว ฝ่ามือใหญ่เปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วยืนเต๊ะท่า เหล่ตามองดูว่าจะเอาชุดไหนให้คนตัวเล็กสวมใส่ดี เมื่อดวงตาคมเหลือบไปเห็นเสื้อฮู้ดตัวโปรดแต่ซื้อมาแล้วมันเล็กไปสำหรับเฮฟจึงไม่เคยได้หยิบมาใส่เลย จึงคิดว่าน่าจะให้ฟาร์รังใส่ได้ที่สุดแล้ว เพราะดูทรงแล้วว่าคนตัวเล็กน่าจะใส่ได้พอดี
ส่วนกางเกงนั้นเฮฟคิดว่าฟาร์รังต้องสวมใส่ของตนเองไม่ได้แน่ ๆ ก็เพราะฟาร์รังนั้นขนาดไซซ์ตัวแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลย
“ตัวก็เล็ก แถมยังสูงแค่หน้าอกของกูเองนี่หว่า แต่เสือกน่ารักฉิบหาย”
หลังจากฝ่ามือใหญ่ได้หยิบจับหาเสื้อให้คนน้องสวมใส่ได้แล้ว เฮฟจึงลองเดินออกไปนอกห้อง สายตาคมกวาดมองหากางเกงยีนของคนน้องที่ถูกรูดออกจากตัวไปอย่างรวดเร็วโดยฝีมือของคนที่กำลังหยิบกางเกงยีนขาดเข่าที่ถูกโยนไปไกลจากโซฟาตัวกว้าง แล้วจึงจัดพับให้เรียบร้อยแล้วนำมาวางเตรียมเอาไว้ให้คนที่ยังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำตรงเก้าอี้ดีไซน์เท่สะดุดตามองหาได้ง่ายแถวโซนห้องแต่งตัว
จากนั้นเฮฟหันไปมองบานประตูห้องน้ำที่ยังคงปิดเงียบสนิท เจ้าตัวจึงเลือกที่จะเดินกลับมานั่งรอคนตัวเล็กอยู่ที่ปลายเตียงแล้วควักมือถือขึ้นมาขยับนิ้วขยุกขยิกจัดการเข้าแอปพลิเคชันสั่งอาหารให้มาส่งที่คอนโดเพื่อสแตนด์บายแบบคิดเผื่อ จึงเลือกที่จะเตรียมพร้อมเอาไว้ให้คนที่อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำเกิดหิวข้าวขึ้นมาแล้วจะได้ออกมากินได้ทันที แต่ทว่าว่าปัญหามันอยู่ที่เฮฟกลับไม่รู้เลยว่าคนน่ารักคนนั้นชอบกินอะไรด้วยนี่สิ
"อืมม สั่งอะไรดีวะเนี่ย" ใบหน้าหล่อเหลานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเลื่อนหน้าจอเลือกประเภทอาหารที่มีโชว์อยู่มากและหลากหลายจนเลือกไม่ถูก สักพักใหญ่เฮฟจึงตัดสินเลือกสั่งเป็นอาหารญี่ปุ่นมาเพราะคิดว่าอาหารญี่ปุ่นดูมีตัวเลือกเยอะดีและน่าเหมาะกับการไม่รู้ว่าควรจะกินอะไรดี ซึ่งราคาไม่ได้ดูแพงหรือถูกจนเกินไปด้วย พูดง่ายๆ คือ ดูไม่แย่ในสายตาคนน้องแน่ๆ หล่ะ
ผ่านไปประมาณ 40 นาที เฮฟก็ได้ยินเสียงคนในห้องน้ำได้เปิดบานประตูออกมาแล้ว ใบหน้าคมคายจึงได้เงยขึ้นจากหน้าจอสมาร์ตโฟนแล้วนัยน์ตาสีเข้มก็ได้สบเห็นคนน่ารักในชุดคลุมที่มันแหวกออกกว้างจนสายตาวาววับของเฮฟได้เผลอไปจ้องเข้าจนมองเห็นแผ่นอกเนื้อขาวจัดนั่นทันที
เฮฟรู้สึกว่าถ้าจับจ้องนานมากกว่านี้ ตัวเองจะต้องทนไม่ไหวอีกแน่ ๆ เลยตัดสินใจผุดลุกขึ้นไปฉวยจูงข้อมือคนน้องที่มีหน้าเหลอหลาจึงโดนดึงข้อมือเข้าไปจับทันที เฮฟจึงกระชับเอาไว้อย่างไม่ยอมปล่อยมือออกแน่นอน
พร้อมกับออกแรงจับจูงให้คนน้องที่มีริ้วแดงตรงพวกแก้มให้ก้าวขาออกเดินตามไปยังโซนห้องแต่งตัวด้วยกัน
"ฟาร์มานี่ครับ"
"อ๊ะ..พี่เฮฟ ดะ.เดี๋ยว"
เมื่อร่างแกร่งจับจูงข้อมือเล็กจนแน่นเพื่อให้เดินตามติดกันมา แล้วพามาหยุดยืนอยู่ตรง walk in closet ด้วยกัน แรงจับจูงข้อมือเล็กจึงยอมผละมือออกจากมือเรียวอย่างรู้สึกจำใจและเสียดาย
“น้องฟาร์เลือกชุดในตู้นี้ได้หมดเลยนะครับ”
“อ่อ ครับ”
ดวงตาคมคอยสังเกตใบหน้าของคนน่ารักตรงหน้า เห็นว่าน้องมีท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ โดยไม่กล้าเลือกหยิบเสื้อผ้าที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าบิวอินที่มันมีเยอะมากเลยสักชิ้น เฮฟจึงทำเป็นอาสาหยิบเสื้อที่ตัวเองเล็งเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วยื่นมาให้ฟาร์รังแทน
“พี่ว่าฟาร์ใส่ตัวนี้ก็น่ารักดีนะครับ ชอบไหมครับ หืม” เฮฟยื่นเสื้อฮู้ดที่มีสกรีนคำว่า Celine ด้านหน้าตัวสีดำส่งให้คนตัวเล็กตรงหน้า ดวงตากลมวูบไหวชั่วครู่ตอนที่ช้อนหน้าขึ้นมามองเฮฟแล้วจึงยืนมือมารับเสื้อฮู้ดที่เฮฟนำเสนอไปแต่โดยดี
ทำไมผมต้องรู้สึกดีจังวะ แค่เขายอมหยิบเสื้อที่ผมเลือกให้ไปใส่ด้วยอ่ะ กับอีเรื่องแค่นี้อ่านะ แม่งอดรู้สึกดีด้วยเฉย
เมื่อเฮฟเห็นคนน้องลองนำเสื้อฮูดไปเทียบกับตัวแล้วยังคงเก้กังไม่กล้าถอดชุดคลุมออกแล้วใส่เสื้อฮูดแทน เฮฟจึงเลือกที่จะรีบเอ่ยบอกเรื่องกางเกงต่อ “กางเกงพี่มีแต่ตัวใหญ่ ๆ พี่เลยคิดว่าจะสั่งให้เพื่อนพี่ซื้อมาส่งให้แทน”
“อ่ะ..ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวฟาร์ใส่กางเกงตัวเดิมได้ครับ” คนน้องรีบเอ่ยตอบปฏิเสธกับผมออกมาทันทีด้วยใบหน้าติดเกรงใจ
“เอางั้นก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรอข้างนอกนะครับ ของในนี้ฟาร์หยิบใช้ได้หมดเลยนะ” หลังจากที่ได้บอกคนน้องไว้แล้วจึงหมดเรื่องสนทนา เฮฟจึงก้าวเท้าเดินออกมานั่งรอที่เตียงยับยู่อีกครั้ง เพื่อรอให้คนตัวเล็กได้จัดการเปลี่ยนชุดเสีย
จนกระทั่งคนตัวเล็กปรากฏตัวมายืนอยู่ที่ปลายเตียง ดวงตาคมที่มองจ้องหน้าจอสมาร์ตโฟนเมื่อครู่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จแล้ว
เชี่ย..ว่าแล้วเชียวว่าน้องจิ้มลิ้มในเสื้อฮู้ดกับกางเกงยีนขาดเข่าน่ะ แม่งช่างเข้ากันดีแท้
ซึ่งลุคการแต่งตัวของฟาร์รังที่ประจักษ์ต่อสายตาเฮฟที่ได้คาดคะเนเอาไว้ก่อนน้านั้น มันช่างถูกใจตามแบบที่เจ้าตัวคิดเอาไว้แต่แรกเป๊ะเลย จึงอดที่จะใจเต้นตามไม่ได้
เมื่อได้เห็นภาพที่คนน้องน่ารักมาก จนเฮฟต้องเผลอยกยิ้มกว้างออกมาแบบที่ไม่ออกนอกหน้าไม่ได้แล้ว แต่เมื่อได้สบเห็นว่าคนน้องหน้าเกิดอาการเขินอายจนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาแล้ว เฮฟจึงต้องรีบชวนเปลี่ยนเรื่องแทน
“หิวไหมครับ พี่โทรสั่งอาหารไว้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าน้องฟาร์ชอบทานอะไร ก็เลยสั่งอาหารญี่ปุ่นมาให้ ตอนนี้ก็จะบ่ายแล้วด้วย เราไปกินข้าวกันเถอะครับ” เฮฟรีบเอ่ยถึงเรื่องอาหารและเอ่ยปากชวนคนน่ารักตรงหน้าให้ไปกินข้าวด้วยกัน
“เออ พี่เฮฟครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม" ฟาร์รังอึกอักเปล่งน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ ราวกับมีเรื่องที่อยากจะถาม
"ครับ ว่าไงเอ่ย" ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าให้ช้าๆ แล้วทำท่าทางพร้อมที่จะรอฟัง
"คือว่า..ตอนผมอาบน้ำ เอ่อคือว่า..มันมีสิ่งนั้นไหลย้อนออกมา เมื่อคืนพี่เฮฟ...ทำผิดกฎ...” ริมมฝีปากบางกระจับได้เอ่ยถามออกมาอย่างตะกุกตะกัก ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนเงียบเสียงลงไปแล้วทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยคดี
ส่วนคนที่ได้กระทำความผิดเอาไว้อย่างรู้ดีแก่ใจ ซึ่งงานนี้มันมีชนักปักติดหลังจึงยากที่จะหน้าด้านปฏิเสธกันออกมา จึงเกิดอาการร้อนรนขึ้นมาเช่นกันนะแบบนี้
“ฟาร์ครับ คือพี่...พี่ขอโทษครับ” เฮฟผุดลุกขึ้นมาจับมือคนตัวเล็กกว่าเอาไว้พลางรีบยอบตัวลงไปนั่งคุกเข่าให้อยู่ต่ำกว่าคนตรงหน้าราวกับว่ารู้สึกผิดไปแล้วที่ทำเรื่องแบบนั้นลงไปทันที
ทว่าเมื่อเฮฟการละครที่ชอบเสแสร้งที่สามารถใช้ได้กับคู่นอนที่ผ่านมาทุกคน แต่เมื่อได้แหงนมองใบหน้าของคนเป็นน้องชัดๆ แบบเต็มสายตา เฮฟถึงกับต้องชะงักการกระทำเล็กน้อยแล้วจึงได้สังเกตเห็นแววตาตัดพ้อของคนตัวเล็กที่กำลังมองตัวเองอยู่จนต้องรู้สึกสะอึกในอกเลยละ
พอยิ่งได้เห็นคนตรงหน้าแสดงความรู้สึกออกมาแบบนี้ เฮฟถึงได้เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาบ้างเหมือนกันแล้ว
ทำไมเมื่อคืนผมถึงได้กลายเป็นคนผิดสัจจะแถมยังเอาเปรียบคนตัวเล็กตรงหน้าแบบนี้ไปได้วะเนี่ย แม่ง...
“...” ใบหน้าหม่นแสงราวกับจะร้องไห้ที่มาพร้อมกับแววตาผิดหวังของคนตัวเล็กตรงหน้าไร้สิ้นเสียงพูดใดๆ หลุดออกมาอีกแล้ว ไม่มีอีกเลยแม้แต่คำเดียว แต่กลับได้เห็นน้ำตาคลอที่หน่วยหางตาของคนตัวเล็กเอ่อออกมาจนแทบจะปริ่มล้นออกมาแล้วด้วยนี่สิ
จนเฮฟยังรู้สึกได้ว่าให้คนตรงหน้ากรีดร้องด่าทอใส่กันออกมาซะยังจะดีกว่า แต่กลับเงียบเสียงใส่แบบนี้เฮฟรับมือด้วยไม่ถูกเลย เกิดมาราวกับเพิ่งจะเคยเจอะเจอ
ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ แย่ชะมัดเลย...
“พี่ขอโทษจริง ๆ ครับ ที่ขาดสติ ขาดความยับยั้งชั่งใจ พี่จะรับผิดชอบฟาร์เองครับ" เฮฟไม่รู้จะพลิกสถานการณ์ยังไงให้บรรยากาศมันกลับมาดีขึ้น
"..."
"ฟาร์ต้องการเท่าไหร่บอกพี่ได้เลย” คนนิสัยรวยชอบแก้ปัญหาด้วยการใช้เงินฟาดหน้าให้กับคู่นอนชั่วข้ามคืนเสมอมา ยามที่มีปัญหาจึงถนัดใช้เงินมากกว่าสมองในการแก้ปัญหา
เวนเอ๊ยย..นี่ผมพลั้งปากพูดประโยคนี้ออกไปได้ไงวะ ?!
แต่ทว่าเฮฟเพิ่งจะเข้าใจได้แล้วว่า เงินมันไม่สามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง เพราะว่าหลังจากที่เฮฟพูดประโยคนี้ออกมาจนจบ จึงได้เห็นหยดน้ำใสที่กลิ้งหล่นลงมาจากดวงตาคู่สวย จนมันหยดลงมาใส่หลังมือของตัวเอง แหมะ แหมะ อย่างไม่ขาดสายทันที
จึงทำให้เฮฟได้ตรัสรู้อีกครั้งแล้วว่า คำพูดมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถย้อนเอากลับคืนมาได้แล้ว..
เฮฟยอมรับแล้วว่าตัวเองนั้นเป็นคนนิสัยเสีย มักจะตัดจบโดยการเปย์ให้คู่นอนเสมอมา เคยชินกับการขจัดปัญหาทุกอย่างด้วยเงิน หนำซ้ำคู่นอนของเฮฟแต่ละคนนั้นเมื่อได้เจรจาต่อรองด้วยเงินทีไร แต่ละคนก็เห็นแสดงทีท่าว่าพออกพอใจออกมากับสิ่งที่เฮฟได้มอบให้ตลอดเรื่อยมาเลยนะ
ก็เจ๊ากันไปไง ทั้งเซ็กส์ทั้งเงิน แลกกันไป มันก็วิน ๆ ด้วยกันทั้งคู่ป่ะว่ะ?!
เฮฟมักจะคิดแบบนี้เสมอมาว่ามันเป็นสิ่งที่ตัวเองคิดถูกต้องแล้ว จนกระทั่งชีวิตได้เวียนมาบรรจบเจอเข้ากับคนตรงหน้านี้นี่แหละถึงกับต้องอึ้งกิมกี่แบบที่ไม่เคยเจอะเจอมาก่อน
กับอิเพราะเรื่องเมื่อคืนนี้แหละ มันถึงดูวุ่นวายมีปัญหาจัดเลย แต่เพราะเหตุการณ์ตรงหน้าในครั้งนี้นี่แหละที่เฮฟคิดว่าตัวเองนั้น คิดผิดอย่างมหันต์ ไปซะแล้ว
เหมือนดั่งที่ ฮิม ได้คอยพร่ำบอกพร่ำสอนกับเฮฟเสมอมาว่า บางคนเขาก็ไม่ได้ต้องการเงินเสมอไปหรอกนะ เฮฟ
และผมกำลังคิดว่า..ผมคงเจอแล้วคนที่ไม่ได้ต้องการเงินจากผมสักนิดเดียวเข้าแล้วแหละ
ผมแม่งดูแย่ไปเลยวะ!!
แบบนี้..ผมต้องทำให้คนตัวเล็กเสียความรู้สึกไปแล้วแน่ ๆ
#ทุ่มทเพื่อรัก
- ผู้เขียน
