“ได้โปรดหยุดทรมานพวกเราเถิด... พวกเราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ”
เสียงครวญครางร้องไห้ช่วยเสริมให้สถานที่แห่งนี้น่ากลัวและแสนอาดูรมากยิ่งขึ้น ฟางฟางซึ่งยืนมองเหตุการณ์กำชายกระโปร่งแน่นเพื่อระงับความหวาดกลัว ถ้าหากว่าที่นี่ไม่มีนายหญิงอยู่ นางคงกรีดร้องและวิ่งหนีกลับขึ้นไปอย่างไม่คิดชีวิต
การทรมานมันน่ากลัวยิ่งกว่าความตายเสียอีก ที่นี่มันไม่ต่างจากนรกบนดิน!
แม้จะถูกรุมล้อมทว่าโฉมสะคราญกลับสามารถรักษาสีหน้าเอาไว้ได้ นางหยัดกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า กวาดสายตามองดูพวกเขาอย่างละเอียดราวกับต้องการบันทึกภาพนี้เข้าไปในจิตวิญญาณ จนกระทั่งเสียงหนึ่งที่ดังแทรกเข้ามาก็ดึงความสนใจของนางเอาไว้
“ข้าเพียงแค่ถูกขายมาเป็นทาสเท่านั้น ไฉนเลยจะกล้าบุกสังหารคนของท่านเจ้าเมือง...”
หญิงสาวทิ้งมือลงข้างลำตัว ทวนถามเสียงสูง “ทาส? ”
นางจำได้แม่นยำว่าบัญญัติว่าด้วยเรื่องการค้าทาสในเมืองจื้อโหยวนับว่าผิดกฎหมาย มีบทลงโทษ
