เจ็ด
วางแผนไปทีละขั้น
แสงพร่างพรายบนผืนฟ้าเปล่งประกายละลายตา ข่าวเรื่องการถอยทัพของแคว้นอู๋แพร่กระจายจากเมืองจื้อโหยวไปยังเขตแดนอื่นๆ ที่รายล้อม ดินแดนที่เปรียบเสมือนไข่แดงแห่งนี้แสดงศักยภาพข่มขวัญมาได้เช่นนี้เป็นเพราะความช่วยเหลือจากบุรุษหน้าหยกนิรนามผู้หนึ่ง แต่ตราบใดที่มันทำให้แคว้นฝูซึ่งจ้องจะฉวยโอกาสบุกตียอมสงบเสงี่ยมไปได้บ้างก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งแล้ว
ร่างสูงโปร่งในชุดสีกรมท่านั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นซึ่งทำจากไม้ ดวงตาเหม่อมองท้องฟ้าเพื่อชื่นชมความงาม ส่วนมือก็ลูบไล้แมวขนสีเทาอ่อนซึ่งนอนขดตัวอยู่บนตักอุ่นอย่างเกียจคร้าน
“เสี่ยวฟู่ ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เจ้าคงไม่ดื้อกับพ่อบ้านเจียงหรอกใช่ไหม” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามขณะที่เจ้าแมวลืมดวงตาสีอำพันขึ้นมาในความมืด หูทรงสามเหลี่ยมของมันกระดิกเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ว่ามีแขกมาเยี่ยมเยียนในยามวิกาล
“พอมองจากมุมนี้แล้ว เจ้าเหมือนคนแก
