ออกมานอกเรือนครานี้ นอกจากอวี่เหลียงแล้วยังมีฟางฟางที่ถูกบังคับให้ติดสอยห้อยตามมาด้วย
สาวใช้ในชุดสีเขียวนั่งตัวเกร็งพลางยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ รับรู้ถึงกลิ่นอายขมุกขมัวที่แผ่ออกมาจากหญิงงามข้างกายที่นั่งเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
“ขอประธานอภัยด้วยเจ้าค่ะ นายหญิง”
เสาอวี่ถามกลับโดยไม่หันหน้ากลับมา “ขอโทษเรื่องอะไร”
“ข้าน้อย...” ฟางฟางลอบกลืนน้ำลายก่อนจะตอบอย่างระมัดระวัง “ทำให้นายหญิงอารมณ์ไม่ดีเจ้าค่ะ”
ดวงตาสีน้ำหมึกของโฉมสะคราญอ่อนลงเล็กน้อย พอมานั่งไตร่ตรองดูดีๆ แล้ว เมื่อครู่นางติดนิสัยที่ใช้มากับการเติบโตในรังโจร หากนางเผลอชักมีดออกมาขู่จริงมีหวังสาวใช้ผู้บอบบางเหล่านั้นคงได้เป็นไข้จับสั่น
อยากจะรู้นักว่าเมื่อก่อนนี้ซูเฉิ้งหนานอ่อนแอมากเพียงไร...ไม่รู้ว่าเคยขึ้นเสียงกับบ่าวไพร่บ้างหรือไม่
“ไม่ต้องขอโทษหรอก”
ความจริงนางคิดจะใช้ฟางฟางเพื่อแสดงให้คนในจวนเห็นว่าท่าน
