“ก็คงไม่ดีเท่าไหร่” น้ำเสียงของผู้กล่าวเรียบเฉยยากต่อการคาดเดาอารมณ์ “ไยท่านถึงเปรยเรื่องจอมโจรผู้นั้นขึ้นมาหรือขอรับ”
ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากความ ในเมื่อคนที่มากประสบการณ์อย่างเขาเข้าใจดีว่านางต้องการเอาเรื่องนี้มาขู่เพื่อใช้งานเขาแต่โดยดี
ทว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น...
หากเขาไม่ยอมรับ แล้วนางป่าวประกาศออกไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด เพราะเขาคือคนพิการในสายตาผู้คนมายาวนานกว่าสิบห้าปีแล้ว
“ก็ไม่ได้อะไร” หญิงสาวรินน้ำใส่ถ้วยเพิ่มพลางกระดกน้ำที่เริ่มอุ่นลงคอ พยายามหาวิธีที่จะเจรจา ไม่ใช่ในฐานะของ ‘เสาอวี่’ แต่เป็นท่านเจ้าเมืองซูเฉิ้งหนาน “ข้าแค่คิดว่ามันคงไม่ดีสำหรับเจ้าถ้าหากว่าเรื่องที่เจ้าเป็นจอมโจรวิญญูชนแพร่ออกไป”
“ท่านเจ้าเมืองดูจะฟังนิทานก่อนนอนมากเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ อย่างสงวนท่าที “ข้าเป็นบุรุษพิการ จะกลายเป็นโจรได้อย่างไร”
“เป็นเรื่องจริง? ” นางยักคิ้วก่อนจะยกขาขึ้นแล้วฟาด
