เธอคือกาแฟในยามเช้า
762 คำ
ตอนที่1
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเรียกเด็กหนุ่มที่นอนหลับใหลอย่างมีความสุขให้รีบตื่นขึ้น เขาบิดขี้เกียจได้สักครู่จากการตื่นนอน แล้วพลางเหลือบไปเห็นนาฬิกาเป็นเวลาตีห้ายี่สิบ เด็กหนุ่มรีบสลัดความง่วงแล้วลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
เขารีบทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมอาหารเช้าให้สาว ๆ ทั้งหลายที่ยังนอนหลับฝันดีกันอยู่ในห้อง
วันที่แม่ของชญานนท์ต้องจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ชีวิตของเขาก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที ชญานนท์นั้นไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณจิราวัฒน์ เลยทำให้เขาต้องแหกขี้ตาตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้ลูก ๆ ของเมียน้อยคุณพ่อในทุก ๆ เช้า คุณจิราวัฒน์ได้ไปรับราชการเป็นหัวหน้ากรมอุทยานอยู่ที่ต่างจังหวัด นาน ๆ ถึงจะได้กลับบ้านสักครั้ง
“แกรับปากกับพ่อแล้วนะ ว่าจะดูแลน้าฝ้ายและลูก ๆ ของน้าเค้าเป็นอย่างดี”
“ครับพ่อ”
“ดีมากลูก...เราน่ะเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน”
“พ่อไปละ ทางนี้พ่อฝากด้วยนะ” จิราวัฒน์หันมาย้ำกับลูกชายก่อนจะก้าวขึ้นรถไป และคำสั่งเสียของบิดาก่อนที่จะเดินทางไปต่างจังหวัด ก็ทำให้ชญานนท์รีบรับปากกับบิดาทันที
“ครับ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะทำหน้าที่แทนคุณพ่อให้ดีที่สุด”
ชญานนท์เข้าครัวเตรียมอาหารเช้าไปได้สักพัก เขาก็รู้สึกว่าข้างหลังของเขามีใครบางคนแอบยืนอยู่..... เขาจึงคิดจะแกล้งเธอกลับบ้าง เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของจิราภรแม่เลี้ยงของชญานนท์ และก็ไม่มีวันไหนเลยที่น้องพลอยจะไม่แกล้งชญานนท์ เขานึกไปถึงตอนเธอยังเด็ก ๆ เธอก็แกล้งเขาแบบนี้เป็นประจำ
“นี่แน่ะ! อยู่ตั้ง ม.2 แล้วนะยังเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” ชญานนท์หันหลังกลับอย่างรวดเร็วมาที่สาวน้อยเพื่อแกล้งให้เธอตกใจเล่น
“ว๊าย!! พี่เบสหนูตกใจนะ” เสียงน่ารักสดใสปนงอนนิดๆ ของเจ้าหญิงตัวน้อยในบ้านที่ร้องด้วยความตกใจ
“อ้าว! ก็พลอยจะแกล้งเข้ามาทำให้พี่ตกใจเหมือนเมื่อวานไม่ใช่เหรอจ๊ะ พี่ก็แกล้งกลับนะสิ จะโทษพี่ไม่ได้น้า”
“อะไรอ่า!!! หนูจะเข้ามาช่วยพี่เบสเตรียมอาหารเช้า พี่ยังมาแกล้งหนูอีกเหรอ” สาวน้อยมัธยมต้นเธอยืนกอดอกหันหลังให้คนที่แกล้งเธอ สงสัยเธอจะงอนชญานนท์จริง ๆ
ทุก ๆ วัน ในตอนเช้าจะเป็นหน้าที่ของชญานนท์ที่จะต้องทำอาหาร ส่วนตอนเย็นจะเป็นพลอยชมพูที่อาสารับหน้าที่นั้นเพราะอยากช่วยพี่ชายอย่างชญานนท์ และเธอก็ทำอาหารอร่อยซะด้วย และในบางวันพลอยชมพูก็จะตื่นมาช่วยชญานนท์ทำอาหารในตอนเช้าบ้างเป็นบางครั้งอย่างเช่นวันนี้ พลอยชมพูเธอจะไม่ค่อยเหมือนกับพวกพี่ ๆ ของเธอสักเท่าไหร่
“โอ๋ โอ๋ พี่ขอโทษน้า นะจ๊ะ” ชญานนท์เดินเข้าไปง้อเด็กสาวจากด้านหลังและพูดขอโทษเธอ
“แค่ขอโทษเหรอคะ” เด็กสาวยังไม่หายงอนชญานนท์ และเขาก็กำลังจะจุ๊บแก้มเธอเพื่อเป็นการขอโทษ แต่ลืมไปว่าเธอไม่ใช่เด็กประถมแล้วนี่น่า เขาจึงเปลี่ยนความตั้งใจนั้น
"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่ซื้อมาขนมมาฝาก โอเคมั้ย" เด็กสาวยังยืนนิ่งไม่ยอมพูดจาจึงทำให้ชญานนท์อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่
“อื้อ.....พี่เบส!!” พลอยชมพู หน้าแดงทันที เธอคงจะเขินอายเพราะตอนนี้ไม่ใช่เด็กน้อยคนนั้นอีกแล้ว ถึงแม้ตอนเด็กๆ เขากับเธอจะเคยเล่นและหอมแก้มกันเป็นประจำ แต่พอโตขึ้นชญานนท์ก็ไม่กล้าทำแบบนั้นอีกเลยจนกระทั่งเมื่อสักครู่
“หายงอนพี่ยังจ๊ะ”
“หายก็ได้ค่ะ งั้นเราไปเตรียมอาหารกันเถอะ” จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันเตรียมอาหารเช้าจนเสร็จ ชญานนท์เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเป็นเวลาหกโมงเช้าพอดี และอาหารที่ช่วยกันทำก็เสร็จทันเวลาพอดี บังเอิญว่าวันนี้เขาตื่นสายไปหน่อย ปกติแล้วถ้าต้องทำคนเดียวเขาจะตื่นตีห้าตรง
- ผู้เขียน
