18
“พี่ตั้มเป็นพี่ชายของต่าย เพื่อนสมัยเรียนมัธยมจริงๆ ค่ะ พอจบชั้นมัธยมเราก็แยกย้ายกันไปไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ปิ่นมาเจอพี่ตั้มโดยบังเอิญค่ะ พี่ตั้มเค้าเป็นตำรวจอยู่ที่นี่ค่ะ คุยกันนานไปหน่อยเท่านั้นเองค่ะ”
ปิ่นปักตอบด้วยความหวาดหวั่น สายตาของเขาที่มองมาที่เธอนั้น น่าสะพรึงกลัวอย่างสุดแสน
“นานไปหน่อย ใช่นานมาก นอนคุยกันละสิถึงได้นานขนาดนี้ ลืมวันเวลาเลยใช่มั้ย” ความหึงหวงที่เต็มล้นอยู่ในใจ ภาพความสนิทสนมของปิ่นปักและชายอีกคนที่เดินพูดคุยกัน ทำให้เขาไม่มีที่ว่างในหัวใจเชื่อในสิ่งที่เธอพูด
“ไม่ใช่คะ ไม่ใช่ ปิ่นไม่ได้ทำอย่างนั้น ไม่ได้ทำค่ะ ปิ่นแค่ไปซื้อของแล้วบังเอิญเจอพี่ตั้มจริงๆ ค่ะ” เธอพูดไปร้องไห้ไป ไม่คิดว่าเขาจะคิดเลยเถิดไปไกลขนาดนี้เลย
“ไหนล่ะของ ของที่เธอซื้อน่ะอยู่ไหน อยู่ไหน” เขาตะคอกถามเสียงดัง อ้อมกอดที่รัดร่างเล็กแน่นขึ้นหลายเท่า
“อยู่ อยู่ถุงใบนั้นค่ะ” เธอหมายถึงถุงใบ
