#สองวันต่อมา
"ป้ายชื่อไปไหนครับน้อง" เสียงพี่ปีสามถามฉันที่ตอนนี้ยืนก้มหน้างุดอยู่หน้าแถวในหอประชุมของคณะการโรงแรม
เมื่อเช้าตื่นสายไปหน่อยเพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องผู้หญิงของพี่คีย์จนนอนไม่หลับ แม้ปากจะเคยบอกว่าอย่าไปคิด อย่าไปสนใจ แต่สุดท้ายในหัวฉันก็มีแต่ชื่อพี่คีย์กับเหตุการณ์เมื่อหลายวันที่ผ่านมาอยู่ดี
"ลืมค่ะ" ฉันตอบแบบไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ
จนได้ยินเสียงถอนหายใจจากพี่ปีสามตรงหน้า
"เป็นคำตอบที่ดีมากครับ แล้วเมื่อเช้าน้องลืมอะไรอีกนอกจากป้ายชื่อที่พวกพี่สั่งให้ห้อยติดตัวมารับน้อง" พี่คนเดิมถามขึ้น
ฉันเอาแต่คิดแล้วคิดอีก เมื่อเช้าก็ไม่ได้ลืมอะไรนอกจากป้ายชื่อ
เอ๊ะ! มีอีกอย่าง...
"ลายเซ็นต์ค่ะ"
"ห๊ะ! อะไรนะ เมื่อกี้น้องตอบว่ายังไงนะครับ" พี่ปีสามเหมือนจงใจพูดเสียงดังให้คนอื่นๆ หันมามองเลย
ฮื่อๆ นัสอายจัง คนกำลังมองมาที่ฉันที่ยืนอยู่คนเดียวหน้าแถวแล้วตอนนี้
"หนูลืมลายเซ็นต์พี่รหั
