ปฏิบัติการอ่อย ครั้งที่ 9

1421 คำ
"อึก" เผลอกลืนน้ำลายตามเมื่อเผลอคิดอะไรลามกเข้า อรั้ยยย ไม่ต้องบอกได้ไหมว่าฉันคิดอะไรอยู่ "ขอบคุณค่ะ" รีบยื่นมือไปรับเจ้าพลาสเตอร์ลายแฮมสเตอร์น้อยมาถือไว้ ก่อนจะลงจากรถเพราะเจอพี่เบี้ยเรียกแล้วเรียกอีก "วันนี้พี่ไม่มีเรียน เดี๋ยวเลิกแล้วก็โทรมาจะรีบมารับ" "พี่คีย์มาด้วยป้ะ" รีบถามทันทีอย่างระริกระรี้ "ไม่รู้ ถ้ามันว่างคงลากมาได้" พี่เบี้ยตอบแบบนี้นัสก็ใจชื้นค่ะ แม้จะมีความเป็นไปได้ 50:50 นัสก็จะรอ "งั้นไว้เจอกันนะคะ" ฉันโบกมือลาพี่ดอกเบี้ยก่อนที่พี่ชายฉันจะพยักหน้าให้ทีนึงแล้วกลับไปที่รถพี่คีย์เหมือนเดิม "เจ้าหนูน่ารัก แต่เจ้าของแกน่ารักกว่า" ทันทีที่อยู่คนเดียวฉันก็หยิบพลาสเตอร์แผ่นนั้นขึ้นมาระดับอก ก้มลงไปพูดกับมันอย่างยิ้มๆ พี่คีย์ชอบจู่โจมให้หัวใจเต้นแรง นี่คงไม่ได้อ่อยให้ฉันรีบเอาจูบแรกจากเขาให้เร็วๆ ใช่ไหม ไม่ต้องห่วงค่ะพี่คีย์ขา~ ต่อให้พี่ไม่ส่งสัญญานใดๆ มา โบนัสคนนี้ก็พร้อมลุยเต็มที่ สัญญาว่าการล่าจูบของพี่คีย์จะมาอันดับสองรองจากการตั้งใจเรียนค่ะ @13.08 น. ตอนนี้ได้เวลาเลิกคลาสของฉันกับแพนเค้กแล้วแหละ วันแรกก็ไม่มีอะไรมาก แค่มีการทักทายแนะนำตัวกันนิดๆ หน่อยๆ และฟังกำหนดการรับน้องจากรุ่นพี่ในคณะที่อาจารย์ประจำคณะเรียกมาชี้แจง "แกว่ารับน้องคณะเราจะโหดมั้ย" แพนเค้กสะกิดไหล่ถามฉัน "ไม่รู้สิ" ฉันตอบนางอย่างอารมณ์ดี "นี่ยัยนัส ช่วยเก็บมันก่อนได้ไหมไอ้พลาสเตอร์นั่นของแกน่ะ" "นี่ยัยแพน เอามานะ!" รีบแย่งพลาสเตอร์ที่พี่คีย์ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้ากลับมาจากมือเพื่อนสาวทันที "อ้าวๆ นั่นกัดอะไรกันอีก" เสียงตุ๊ดลูกน้ำดังขึ้น พร้อมกับร่างบางของเพื่อนสาวอย่างกิมหมวยที่เดินตามมา "เอาไปเก็บเลยเพื่อนใครก็ไม่รู้ เหม่อมองแต่ไอ้พลาสเตอร์บ้าตั้งแต่เช้าแล้ว" ฉันหันไปมองตาขวางใส่แพนเค้กทันทีที่ว่าของแทนใจพี่คีย์เป็นพลาสเตอร์บ้าๆ "ชะนีนัสจะกินหัวเพื่อนแพนแล้วเหรอคะ ข้าวไม่ดงไม่แดกมันแล้ว" ตุ๊ดลูกน้ำปากเสีย "เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ น่าจะไปเรียนคณะเดียวกัน" ฉันแขวะเพื่อนสาวแท้และสาวเทียม "ก็กลัวแกจะเหงาเลยลงเรียนเป็นเพื่อนหรอก" แพนเค้กว่าให้ "ระดับโบนัสไม่มีคำว่าเหงาจ๊ะ" ฉันตีคิ้วใส่เหล่าเพื่อนรักที่กำลังมองมาอย่างหน่ายๆ "พลาสเตอร์ลายน่ารักดี หมวยขอมาติดแผลหน่อยสิ" "เฮ้ย! ไม่ได้นะ" รีบแย่งพลาสเตอร์ลายหนูน้อยน่ารักกลับมาจากกิมหมวยอย่างไว "ชะตาชะนีหมอย เอ้ย หมวยเกือบขาดมั้ยนั่น" ลูกน้ำรีบดึงตัวกิมหมวยที่นั่งทำหน้างงๆ เอ๋อๆ ไปลูบหัวลูบแผ่นหลังปลอบใจ "ทำไมเหรอ เราทำอะไรผิด" ยังมีหน้ามาถามอีกนะ หมวยเพื่อนรัก "ไม่ผิดหรอก แต่โคตรจะผิดเลย" แพนเค้กพูดขึ้นบ้าง ยิ่งทำให้กิมหมวยมองฉันสลับเธออย่างงงๆ "นี่น่ะของแทนใจพี่คีย์เลยนะ" ฉันเฉลยขึ้นพร้อมทำหน้างอนใส่กิมหมวย "อ๋อ เราไม่รู้ ขอโทษทีนะ" กิมหมวยยื่นมือมาลูบไหล่ฉันเพื่อเป็นการขอโทษ ที่นิ้วเธอมีพลาสเตอร์ปิดไว้เหมือนกันสงสัยจะโดนอะไรบาดมา "ผัวในมโนหล่อนตายแล้วเหรอถึงได้ให้ของแทนใจไว้" ป้าบ!! รีบตบปากตุ๊ดลูกน้ำทันทีที่ปากพล่อยแช่งพี่คีย์ฉัน "โอ้ยชะนี! ลิปหลุดหมด" แทนทีนางจะโกรธเพราะเจ็บ แต่กลับรีบหยิบกระจกออกมาเช็คลิปสติกบนหน้าตัวเองแทน "ผัวรวยทำไมใช้ของก๊อป" ฉันเอาคืนที่มาแช่งสุดหล่อฉัน "เขาเรียกคนมีหัว ผัวรวยก็เอาเงินมาเก็บสิ จะเอาไปใช้ให้ฟุ่มเฟือยทำมะเขือยาวอะไรยะ" ฉันส่ายหัวให้กับคำตอบเพื่อนเทียม "พวกแกเป็นไงบ้าง รับน้องกันวันไหน" แพนเค้กคงเห็นว่าพวกเราเริ่มจะเลอะเทอะไปกันใหญ่เลยเปลี่ยนเรื่องคุย "อาทิตย์หน้า / อาทิตย์" ทั้งกิมหมวยและตุ๊ดตอบพร้อมกัน "เหมือนกัน น่าจะทุกคณะเปล่า" แพนเค้กพูดขึ้นอีก "แต่ได้ข่าวว่าเขาแจกคำใบ้พี่รหัสกันแล้วไม่ใช่เหรอ" ลูกน้ำถามขึ้น นี่ลืมไปเลย กระดาษคำใบ้อยู่ไหนหว่า? "หาไรอะ" แพนเค้กถามตอนที่ฉันกำลังค้นหาของสำคัญในกระเป๋าสะพาย "กระดาษคำใบ้" ฉันตอบเธอแต่ไม่ได้หันไปมอง อยู่ไหนเนี่ย จำได้ว่ายังไม่ได้เปิดอ่านด้วยซ้ำว่าข้างในมันเขียนไว้ว่าอะไร "เอ้า! ของสำคัญดันทำหาย" ลูกน้ำแขวะ ก็ตอนนั้นฉันมีแค่พลาสเตอร์ลายหนูแฮมฯ ของพี่คีย์อยู่ในหัวเต็มไปหมดเลยไม่ได้จดจำหรือใส่ใจสิ่งอื่นยังไงล่ะ "หาให้ตายก็ไม่เจอหรอก" เสียงแพนเค้กดังขึ้นทำให้ฉันหยุดหา เงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ แปะ! กระดาษขนาดเล็กกว่าฝ่ามือที่ถูกพับครึ่งเย็บแม็กซ์ไว้ถูกวางไว้ตรงหน้าด้วยฝีมือเพื่อนสาว "ของนัสนี่ ไปอยู่กับแพนได้ไง" ที่รู้ว่าเป็นของฉันเพราะด้านหน้าจะเขียนเลขลำดับชื่อไว้ไง "ยอมรับในความเหม่อแกจริงๆ" แพนเค้กส่ายหน้าอย่างเอือมๆ "ชะนีแพนน่าจะโยนทิ้งไปนะ" ตุ๊ดลูกน้ำเสริมจนถูกกิมหมวยส่ายหน้าห้ามว่า ไม่ดีอย่าซ้ำเติมเพื่อน อะไรทำนองนั้น "ตอนแรกก็คิดแหละ แต่ไม่อยากแกล้งเด็กน้อยตาดำๆ" แพนเค้กยิ้มเย้ยให้ฉัน "ไหนดูสิ ข้างในเขียนอะไร" ลูกน้ำรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นไปดูทันที "มันฝรั่งทอด?" ลูกน้ำอ่านข้อความในกระดาษก่อนจะมองฉันสลับเพื่อนอีกสองคนในกลุ่ม "ชื่อคนเหรอ?" กิมหมวยถาม "ต้องฝรั่งจ๋าไหมวะ?" แพนเค้กเอ่ย "แต่ที่แน่ๆ พวกเราแม่งแดกทุกครั้งที่กินไก่" ลูกน้ำพูดตาม "สรุปคือ?" ฉันถามทั้งสามคน "โง่หรือแกล้งเนียนคะชะนี" ลูกน้ำหลอกด่าฉัน เอ้า! ก็คนไม่รู้อะ "อ้อ หมวยคิดออกแล้ว หมายถึง อื้อๆ" กิมหมวยบอกว่าเธอรู้ว่าคำใบ้ที่ว่าคืออะไร แต่ถูกตุ๊ดกับแพนเค้กปิดปากไม่ให้บอก "พวกแกทำร้ายหมวยทำไม ปล่อยเลยนะ ฉันจะได้หาพี่รหัสตัวเองเจอ" รีบเข้าไปดึงหนึ่งหญิงแท้กับหนึ่งเทียมออกจากกิมหมวยทันที "แฮ่กๆ อี๋! มือใครเค็มน้ำปลาจัง" กิมหมวยทำหน้าแหยะๆ เธอลูบปากไปมาก่อนจะรีบดื่มน้ำตาม "น้อยๆ หน่อยยัยหมวยบ้า แค่พริกน้ำปลาหกเลอะมือทำเหมือนรถน้ำปลาหกใส่มือไปได้" ตุ๊ดรีบออกตัว "หมวยคนสวย ไม่ต้องไปสนใจตุ๊ดบ้า สรุปชื่อพี่รหัสนัสคืออะไร" ฉันรีบกุมมือกิมหมวยที่กำลังจะเถียงลูกน้ำต่อให้มาสนใจตัวเอง "ก็..." "ยัยหมอย" "กิมหมวย" กิมหมวกถูกตุ๊ดกับแพนเค้กเจ้าเดิมขู่ไว้จนเธอไม่กล้าพูดต่อ "เออ ไม่ต้องบอกแล้วคิดเองได้ ก็แค่เฟรนซ์ฟราย" ฉันตอบอย่างยืดอกจนได้รับคำชมต่างๆ นานา "เลิศจ้า" ลูกน้ำตบมือประชด "มีสมองนี่เพื่อนนัส" แพนเค้กเอาบ้าง "เยี่ยม" มีแค่กิมหมวยนี่แหละที่ไม่ขี้ประชดเหมือนสองคนนั้น "แล้วพวกแกล่ะ หาพี่รหัสกันเจอยัง" ฉันถามคืนบ้าง "ระดับไหนแล้ว" ลูกน้ำเชิดหน้ายืดอกที่เรียบแบนอย่างเชิดๆ "หมวยก็เจอแล้วรอแค่ให้พี่เขายอมรับเซ็นต์ชื่อให้แค่นั้น" กิมหมวยยิ้มกว้าง "แล้วแกล่ะ" ฉันหันไปถามแพนเค้ก "เพิ่งได้คำใบ้พร้อมกันไหมยัยนัส" เออลืม สรุปถึงฉันจะรู้ชื่อพี่รหัสแล้วแต่หน้าตายังไงยังไม่รู้เลย ทำไมทีสองคนนั้นมันถึงได้เจอเร็วนักหว่า
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม