ร่างบางระหงในชุดสีฟ้าคราม ยืนนิ่งสงบ ณ ท่ามกลางป้ายหินมากมาย แต่สายตาของเธอจดจ้องมองอยู่เพียงป้ายหินสีดำตรงหน้า ที่สลักคำว่า ‘ไดอาน่า ปี 1609’
“เจ้ามาที่นี่ นั่นก็หมายความว่าเจ้าจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้แล้วสิ”
“ข้าเกิดใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เป็นท่านพี่ที่กรุณาให้ข้าสิ้นลม ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างทรมาน” ฮะฮาฮะฮา ทวิชาหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ
“ในทุกครั้ง เจ้าไม่เคยรู้ว่าทำไมตัวเองต้องตาย”
“ท่านพี่ให้ร่างใหม่กับข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ร่างใหม่...เจ้าไม่ใช่เทพีพญาครุฑ”
“ใช่แล้วข้าไม่ใช่ แต่ข้าเป็นมากกว่านั้น...” ควับ! ไดน่าหันกลับมา คราวนี้ทวิชาผงะ เซถลาถอยห่างในทันที ดวงตาสีเลือด เธอเป็น...เธอเป็น
“ไม่จริง ไม่จริง เจ้า...เจ้าไม่ใช่”
“ท่านรู้ดีเสียด้วย”
“เจ้ามีดวงตาสีเดียวกับท่านอาเธอร์”
“ท่านเชื่อแล้วเหรอว่าข้าเป็นผู้ที่ถูกเลือกจากอาเธอร์”
“อาเธอร์ปรุงยาอมตะเพื่อเจ้า” ไดน่าเลิกคิ้ว ย
