รักต้องแว๊น ซีรีย์นี้มี แรด

วินมอไซค์หน้าหมู่บ้าน 1

เช้าอรุณรับวันใหม่ที่แสนสนใจและยังเป็นวันหยุดที่ใครๆ หลายคนโหยหากันมาทั้งอาทิตย์ เสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังลั่นที่หน้าบ้าน ราวกับมีเรื่องฮือฮาให้น่าสนใจ ทั้งที่ทุกวันอาทิตย์แต่ละบ้านจะออกพากันไปเที่ยวพักผ่อนหรือไม่ก็หมกตัวอยู่ในบ้านเพื่อชาร์ตพลังงานของตัวเองที่ใช้หมดไปทั้งอาทิตย์

แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกิดลิมิตของตัวเอง ทำให้เธอต้องปรือตาขึ้นมาต่อสู้กับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้าไปมาผ่านทางกระจกหน้าต่างที่มีต้นไม้ใหญ่บดบังเล็กน้อยเพื่อไม่ให้แสงสาดส่องเข้ามาภายในห้องมากจนเกินไป

เสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กสาววัยรุ่นแถวบ้านที่นานๆ ครั้งจะแสดงความแรดออกมาให้เห็นแก่สาธารณะ เจ้าเด็กพวกนี้นะถ้าไม่เจอของงานดีจะไม่มีทางปลดปล่อยพลังด้านมืดในกายที่เร้นลับของตัวเองออกมาแน่นอน

ศีรษะทุ้ยสะบัดไปมาเพื่อขับไล่ความง่วงออกไปแล้วหอบร่างสังขารของตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปสอดรู้สอดเห็นในเช้าวันหยุดที่น่าจะแสนคึกคักเป็นพิเศษถ้าไม่มีของดีเจ้าพวกเด็กสาวแถวบ้านที่แสนจะเรียบร้อยดังผ้าพับไว้คงไม่ออกอาการแรดออกมาหรอกนะ

เมื่อจัดการกับธุระส่วนตัวจนเสร็จหญิงสาวก็เดินออกไปหน้าบ้านเพื่อไปสอดส่อง ไม่ใช่สิ! ไปเผือกตามประสาของคนสวยที่อยากรู้ไปทุกเรื่องว่าทำไมเด็กสาวแถวบ้านของหล่อนถึงได้ออกอาการแรดออกมาโดยไม่ได้นัดหมายใดๆ

“กรี๊ดดดดด”

เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นราวกับดาราเกาหลีมานั่นแหละ ยิ่งทำให้หล่อนสงสัยมากขึ้น แต่.... มองตรงหน้าบ้านไม่ค่อยจะเห็นสักเท่าไร ก็แง่สิ! พวกสาวๆ ไปเต้นแร้งเต้นกาตรงที่หน้าหมู่บ้านนิ แต่...ว่าหน้าหมู่บ้านของหล่อนมีอะไรหว่า???

จันทร์เจ้าเอียงคอครุ่นคิดเล็กน้อยคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เลยเดินกลับเข้าไปภายในบ้านแล้วจัดการเอาจักรยานน้องรักออกมาเพื่อปั่นไปเผือกได้แบบเต็มลิมิต

* “กรี๊ดดด” *

* “ตายๆ วินบ้านฉันหล่อมากกก” *

* “โอ๊ยยยย หุ่นแบบว่า... น่ากินชะมัด” *

นี่คือเสียงแรดๆ ของเด็กสาวในหมู่บ้านของหล่อนเองแหละ ลืมบอกไปเลยว่า ที่เธออยู่นะเป็นหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ที่เงียบสงบมีการคัดกรองผู้ซื้อทั้งหมด เพื่อป้องกันเรื่องมีปัญหากัน ทำให้หมู่บ้านของเธอค่อนข้างสงบและทุกคนก็เป็นมิตรกัน เธอนะอยู่ที่นี้มานานแล้วแหละพร้อมกับพ่อแม่ แต่พอเวลาผ่านไปพวกท่านทั้งสองเริ่มเบื่อชีวิตในเมืองหลวงเลยขอตัวไปพักผ่อนที่บ้านนอกแทนตามประสาคนแก่

“เอี้ยดดด”

หูที่เฉียบไวได้ยินคำว่าหล่อๆ หุ่นล่ำๆ ลอยเข้ามาทำให้ต้องรีบเบรกจักรยานจนหน้าแทบจะคว่ำลงไปพร้อมกับจักรยานด้วย

“ขวับ!!! หล่อ.. น่ากิน... เหรอ... แบบนี้ก็ ตุบ!!!”

ใบหน้าสวยหันขวับเลยทันทีและเอียงหูฟังอย่างตั้งใจว่าเจ้าพวกเด็กสาวจะพูดอะไรต่ออีก เมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่ตนเองได้ยินมานั้นไม่ผิดมือเรียวบางที่พยุงจักรยานไว้ปล่อยออกทันที แล้วรีบวิ่งเข้าไปรวมกับแรดน้อยๆ ทั้งหลายเพื่อมองของดีงานดี ที่นานๆ จะมาให้เห็นบุญตาในหมู่บ้านของหล่อน

“อีหนูของเจ๊ มาเต้นเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวกแบบนี้ได้ยังไงห่ะ!” เสียงใสแว๊ดใส่เด็กสาวข้างบ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่แบเบาะ

“เจ๊จันทร์มาๆ นี่ มาดูของดีกัน แซ่บๆ” เด็กสาวอีกคนหันมากวักมือเรียกพี่สาวข้างบ้านเพื่อให้มาดูของดีแบบนี้ตนเองกำลังจ้องมองอยู่ด้วยความสนใจ

“OMG!!! เอายาดมมาให้เจ๊ด่วนเลย!!! ป้าดดด เจ๊น้ำเดินเลยค่ะ... แซ่บๆ หุ่นก็แซ่บ หน้าตาก็เหมือนหลุดมาจากนิตยสาร” ปากจิ้มลิ้มอ้างด้วยความตกใจ ภาพตรงหน้าทำเอาต่อมความแรดของหล่อนสะเทือนเลยทีเดียว ไม่เห็นพบไม่เคยเห็นวินมอเตอร์ไซค์ที่ไหนจะหล่อลากไส้ขนานนี้ โอ้โห้!!! เธอจะเป็นลม อยากเข้าไปซุกซิกแพคแน่นๆ เลยจริงๆ

“เจ๊จันทร์ใจเย็นๆ ให้น้องๆ ได้เสพหน่อยบ้าง” เด็กสาวข้างบ้านพูดเตือนสติขึ้น ก่อนที่จะหลงไปมากกว่านี้จนเผลอทำอะไรน่าอับอายออกมา เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าเจ๊ของพวกเธอนะแรดมโนตัวแม่เลยแหละ

“เจ๊ขอลาตายแบบนี้ วินมอไซค์ชุดใหม่ของหมู่บ้านเราสุดติ่งกระดิ่งแมวเลย” จันทร์เจ้าเอ่ยขึ้นแล้วแย่งยาดมมาจากมือเด็กสาวข้างบ้านมาดม เพราะตอนนี้ฮอร์โมนความแรดของเธอพุ่งสูงปรี๊ดขึ้นมาเลย

“งานดีใช่ไหมล่ะเจ๊ ของดีแบบนี้ต้องแบ่งกันดอมดม” เด็กหนุ่มแต่ใจเป็นหญิงเอ่ยขึ้น แล้วทำท่าเคลิบเคลิ้มราวกับเพ้อฝัน สายตากรุ้มกริ่มที่ส่งไปหายังวินมอไซค์ที่กำลังจัดระเบียงแถวอยู่เพื่อรายงานตัวแก่กรรมการผู้บ้านและลูกบ้านทุกคน

“ได้ยังไงกันต้องให้เจ๊พิสูจน์สบสายตาก่อนสิเจ้าเด็กพวกนี้ แล้วนี่เอานอแรดออกมาเดี๋ยวคนที่บ้านพวกแกก็ตกใจหมดหรอก” เสียงใสหันไปแว๊ดใส่เด็กๆ แถวบ้านของเธออย่างหยอกล้อเพราะเจ้าเด็กๆ พวกนี้นะแรดแบบเงียบๆ ไม่ให้คนในครอบครัวรู้

“ทุกคน!! ฟังทางนี้นะ นี่คือวินมอเตอร์ไซค์สัมปทานเจ้าใหม่ที่จะมาประจำการในหมู่บ้านของเรานะ และพวกเรายังได้สิทธิ์วีไอพีมีพี่วินหน้าตาน่ากินมาคอยดูแลรับส่งถึงหน้าบ้านและยังมีบริการโทรเรียกไปรับถึงหน้าบ้านด้วยอีกนะ แต่... เป็นเบอร์ของส่วนกลางล่ะ ไม่มีการให้เบอร์ส่วนตัวของพวกวินไปนะ เดี๋ยวพวกแรดๆ มันจะโทรไปก่อกวนอีก หนุ่มๆ เขาจะกลัวเอา” ประธานหมู่บ้านพูดขึ้นแต่ละประโยคทำเอาสมาชิกวินมอเตอร์ไซค์ถึงกับเสียวสันหลังเลยทีเดียว และยังเน้นย้ำประโยคสุดท้ายแบบชัดๆ เพราะตนเองก็ผ่านประสบการณ์มาเยอะ เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ลูกบ้านให้การเคารพนับถือเลยทำให้เขาค่อนข้างรู้จักเจ้าเด็กพวกที่มาสอดส่องดูวินมอเตอร์ไซค์ชุดใหม่ดีเป็นพิเศษและรู้ว่าแต่ละคนนะมีนิสัยยังไงบ้าง

“แหม่ๆ ลุงธนูก็... พวกเรานะออกจะเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ การเรียนก็ดีเลิศ กิจกรรมก็เก่ง พวกเรานะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน” เด็กสาวคนหนึ่งพูดโต้เถียงขึ้นมา แต่ยังส่งสายตาหวานฉ่ำเยิ้มไปหาหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าและยังมีการโบกไม้โบกมืออีกต่างหาก

“ฮ่ะแฮ่ม!!! น้อยๆ หน่อยเจ้าแตงโม เดี๋ยวลุงก็ฟ้องพ่อกับแม่เราหรอก” ลุงธนูทำเสียงไอขึ้นแทรกขึ้นมาแล้วตวัดสายตาค้อนใส่เจ้าพวกเด็กๆ ที่มากรี๊ดกร๊าดวินมอเตอร์ไซค์ชุดใหม่ อย่างออกนอกหน้านอกตา

“โถ่! ลุงธนู วันนี้วันดี ช่วยทำบุญ ปล่อยแรดกลับป่าพื้นใหญ่หน่อยเถอะ” เด็กสาวดัดฟันถักเปียคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาแล้วทำท่าระริกระรี้ออกนอกหน้านอกตาทำเอาลุงธนูผู้เป็นประธานหมู่บ้านถึงกับส่ายหัวอย่างเอือมระอาเลยทีเดียว

“เจ้าเด็กพวกนี้! ยัยจันทร์เราจะพี่ใหญ่แล้วนะ ทำไมไม่ห้ามน้องๆ บ้างล่ะ” เสียงเข้มให้ไปเอ็ดใส่จันทร์เจ้าที่เป็นพี่ใหญ่สุด แต่กลับมาทำตัวระริกระรี้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่น้องๆ เลย

“โธ่! ลุงธนูปล่อยน้องๆ มันสักวันเถอะ เอาจริงๆ นะงานเกรดดีแบบนี้ขอเชยชมหน่อยเถอะลุงของหายาก” จันทร์ร้องโอดขึ้น แล้วส่งสายตาเป็นประกายระยิบระยับไปหาหนุ่มวินมอไซค์ด้วยสายตาแพรวพราว ถ้าหากกลืนกินได้คงเขมือบไปทั้งตัวแน่นอน