หมู่บ้านแรดของจริง 1
1022 คำ
"เจอฤทธิ์ของหนูจันทร์แล้วยังครับคุณภาคิน" ลุงสิงค์ถามขึ้นเมื่อหนุ่มวินคนใหม่จอดรถลงหลังจากไปรับส่งคนสวยประจำหมู่บ้าน
ภาคิน วรกุลเลิศ อายุ 33 ปี เจ้าของโชว์รูมรถนำเข้าและสัมปทานวินมอไซค์ของหมู่บ้านแก้วเกล้าและอีกหลายแห่ง
"เจอแล้วครับ! สวย แซ่บ มากกกก แต่... ผมยังไม่ได้เห็นความหื่น ความแรดของผู้หญิงคนนี้เลยนะครับ ตอนที่ผมไปรับก็แค่ยืนตะลึง
เท่านั้นตอนถอดหมวกออก" เสียงทุ้มบอกขึ้น เมื่อเขาได้ฟังเรื่องราวของสาวๆ ในหมู่บ้านแห่งนี้จากปากพนักงานคนอื่นๆ แต่ละคนต่างยกนิ้วให้เลยว่าแรดมาก
"หึหึ ไว้อาลัยล่วงหน้าด้วยนะครับ แบบนี้คงได้มีเรื่องเอเกิดขึ้นแน่นอน" ชายหนุ่มหน้ามนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างลุงสิงค์หัวเราะในลำคอเมื่อเจ้า
นายของพวกเขากำลังโดนหัวหน้าแก๊งแรดแห่งหมู่บ้านแก้วเกล้าหมายหัวไว้
"คือ.... ยังไงกัน???" ภาคินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อทุกคนต่างทำท่าขนลุกขึ้นราวกับเจอผีนั่นแหละ
"คุณจันทร์เจ้าเป็นหัวหน้าแก๊งแรดของหมู่บ้านแก้วเกล้าครับ เป็นพี่ใหญ่ของเด็กสาวในหมู่บ้านแห่งนี้ คุณภาคินยังไม่ได้
โดน คงไม่รู้หรอกครับว่า สาวๆ แถวนี้เถื่อนมาก แต่ก็นิสัยดีนะครับ เพียงแค่แรดเท่านั้น" ตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีวันไหนที่พวกเขาจะไม่โดนสาวๆ ในหมู่บ้านแห่งนี้ลวนลามและสองสามวันมานี้ พวกเด็กแก๊งแรดก็ไปเข้าค่ายทำให้พวกเขาไม่ต้องเปลืองตัวมากนัก แต่ก็ยังไม่รอดพ้นจากมือปลาหมึกจากผู้หญิงคนอื่นๆ อีก บ้างวันข้าวก็ไม่ต้องซื้อกินกันเลย สาวๆ ต่างทยอยเอามาให้กินจนแทบพุงกาง เรียกไว้ว่าเป็นการทำงานที่สบายมากและอิ่มท้องด้วย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันได้ฟังพวกนายพูดแล้วก็อยากจะโดนบ้างเหมือนกัน ตั้งแต่มาเป็นวินก็ยังไม่ได้เจอเด็กสาวที่พวกนายพูดให้ฟังเลยนะ" นี่
แหละคือสิ่งที่เขาอยากจะเจอด้วยตัวเอง เมื่อได้ฟังเรื่องราวของแก๊งแรดแล้วอยากจะสัมผัสด้วยตัวเองเหลือเกินว่าจะโดนอะไรบ้าง
"เย็นนี้ได้เจอแน่นอนครับ เพราะพวกนางกลับมาจากเข้าค่ายพอดี ยิ่งถ้ามาพร้อมกับเจ๊ใหญ่ด้วยละก็..... สนุกแน่นอนครับแต่ละคนลูกเล่นแพรวพราว วาจาคารมดีมาก ทำเอาพวกผมแต่ละคนต่างใจอ่อนไปตามๆ กัน" ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหน วาจาคารมตีขนาดนี้มาก่อนเล่นเอาพวกเขาคล้อยไปตามๆ กัน ถึงแม้ว่าจะชอบลวนลามพวกเขาแต่... สิ่งหนึ่งที่สังเกตเห็นได้เลยก็คือ พวกแก๊งแรดจะไม่ค่อยให้พวกเขาโดนตัวมากสักเท่าไร ง่ายๆ ก็คือ หวงตัวนั่นแหละไม่ยอมให้โดน แต่ตัวเองกลับมาลวนลามพวกเขาแทน พูดแล้วก็อดขำไม่ได้กับความแรดของสาวๆ ในหมู่บ้านแก้วเกล้า
"แบบนี้ต้องลองของสักหน่อย! " ภาคินเกาคางอย่างใช้ความคิด การปลอมตัวมาเป็นวินมอไซค์ในครั้งนี้อาจจะทำให้เขาได้พบอะไรแปลก
ใหม่ให้กับชีวิตมากขึ้น ตั้งแต่เขาได้สัมปทานวินมอไซค์ของหลายหมู่บ้านและได้ลงพื้นที่ตรวจสอบการกระแสตอบรับและรายได้สูงสุดและทุกคนก็ยังมีความสุขกับงาน กินอิ่มนอนหลับสบายไม่เจอลูกค้าเรื่องมาก
ช่วงเย็นของวัน
หลังจากคุยงานกับลูกค้าเสร็จจันทร์เจ้าจึงใช้เวลาที่เหลืออยู่เดินเลือกดูใช้ส่วนตัวเมื่อได้มาครบเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาหน้าห้างเพื่อจะเรียกรถกลับบ้านแต่แล้วต้องหยุดชะงักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกคุ้นหูทำให้หันหลังกลับไปมอง
"เจ๊จันทร์!!! เจ้จันทร์!!! " พวกเด็กๆ แก๊งแรดของเธอกำลังยืนโบกไม้โบกมืออยู่บริเวณหน้าห้าง ทำให้คนที่ยืนอยู่แถวๆ นั้นหันมามองด้วย
ความแปลกประหลาดทำเอาเธอแทบจะมุดหน้าหนาทันที
"พวกเอ็งไม่กลับบ้านกันหรือไง แล้วนี่มาถึงตอนไหนกัน" เธอถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาหาแล้วสังเกตเห็นกระเป๋าใบใหญ่สะพายอยู่บนหลัง
พวกเด็กๆ นั้นหมายความว่าเจ้าพวกนี้เพิ่งจะกลับมาจากค่ายแล้วยังไม่ได้กลับไปบ้านแต่แวะมาเดินเล่นห้างก่อน
แหละเจ๊ พวกเราเพิ่งกินไก่ KFC เสร็จ กะว่าจะเดินกลับบ้าน พอดีเห็นเจ้สักก่อนเลยเรียกให้เดินกลับพร้อมกัน
สาวน้อยคนสวยนามว่า "ส้มโอ" บอกกับพี่สาวข้างบ้านของเธอขึ้นแล้วชูถุงใส่ไก่เพื่อเอากลับไปฝากที่บ้าน
"ไปเข้าค่ายหลายวัน ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง พวกเอ็งเอาแรงมาจากไหนกันเนี่ย" เธอส่ายหัวให้กับความบ้าพลังของเจ้าพวกนี้มากไม่รู้เอา
เรี่ยวเอาแรงมาจากไหนถึงได้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเหมือนคนอื่นบ้าง
"แค่นี้สบายมากเจ๊ เดินกลับบ้านพร้อมพวกเรากันดีกว่า ส้มโอจะไปอ่อยพี่วินสักหน่อยคิดถึงไม่ได้เจอหลายวัน"
"แรดมากเลยนะพวกเอ็ง! " เธอส่ายหัวเบาๆ กับความแรดแบบเปิดเผยของเจ้าเด็กๆ พวกนี้ ในทางกลับกัน คนที่บ้านไม่มีใครรู้เลยว่าลูกหลานของตนเองนั้นแรดระดับตัวแม่ เพียงแค่เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนเท่านั้น ทำให้ทุกคนเลยมองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป
"เดินตามรอยเท้าเจ๊ยังไงล่ะ ไปกันเถอะ! "
จันทร์เจ้าตัดสินใจเดินกลับพร้อมพวกเด็กๆ แทนการนั่งรถถือว่าเป็นการออกกำลังกายในช่วงเย็น เสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกเด็กแรดดังลั่นตลอดทาง ขนาดมีกระเป๋าใบใหญ่อยู่บนหลังก็ยังไม่ทำให้เจ้าพวกนี้ออกอาการเหนื่อยแต่อย่างใด กลับวิ่งเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
- ผู้เขียน
