ตอนที่5
1012 คำ
ระฟ้าไม่เชื่อนักแต่ก็ได้เพียงจ้องมองท่อนเนื้ออีกฝ่ายที่กำลังจ่อและเริ่มสอดใส่เข้ามา
เธอนอนนิ่งหลับตาพยายามคิดเรื่องความแค้นเพื่อให้ลืมสิ่งที่กำลังจะเกิดแต่เพราะความใหญ่และความที่เป็นครั้งแรกเธอจึงลืมตาแล้วกรีดร้องออกมา
“เจ็บ! อ๊า! ไม่ ๆ ๆ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง!”
แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเขาสอดเข้ามาจนเกือบสุดจากนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหว สองมือจับหน้าอกของระฟ้าที่เด้งไปมาตามแรง
“เจ็บ! ปล่อย! เจ็บ!”
“เจ็บเหรอทั้งที่ตอนเอานิ้วใส่ไม่เห็นมีเลือดออกมา ไหนบอกว่าครั้งแรก”
“มะ..ไม่เคยเรียนเหรอว่าเยื่อพรหมจรรย์ขาดง่าย..อ๊ะ...พอแล้ว...”
ตอนนี้ท่อนเนื้อกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในช่องทางอย่างหยาบโลน เธอไม่คิดเลยว่าครั้งแรกจะตกเป็นของคนแปลกหน้าทั้งที่คิดจะมอบให้ภาคแต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ต้องการเพราะกล้านอกใจ
ทั้งที่คิดว่าคงจะเก็บไว้อีกนานแต่จู่ ๆ ก็...
“แฮ่ก..ก...”
ปืนผามองหยาดน้ำตาที่หลั่งไหล เขายอมรับว่าแม้เธอจะไม่ใช่คนที่สวยมากจนละสายตาไม่ได้แต่การแสดงออกของสีหน้าต่าง ๆ เชิญชวนจนน่าหลงใหล
มือหนาเอื้อมเช็ดน้ำตาให้
"อย่าร้อง...ไม่สวยแล้ว"
เมื่อระฟ้าได้ยินพลันเบิกตากว้าง ทั้งที่เขาเป็นโจรน่ารังเกียจทว่าคำพูดประโยคนี้กลับทำเธออึ้งไปครู่หนึ่ง เพราะแฝงไปด้วยความอ่อนโยนอย่างไม่อยากเชื่อ
"เรียกชื่อฉันสิ...ฉันชื่อปืนผา...เรียกผาก็พอ"
"ผะ..ผา..."
สวบบบบ
ท่อนเนื้อยิ่งกระแทกรุนแรงจนถึงปากมดลูกแทบจะเข้าไปด้านใน หญิงสาวที่อารมณ์อ่อนไหวอยู่แล้วพอถูกสอดใส่อย่างบ้าคลั่งจิตใจก็ไม่อาจฝืนได้อีก
เธอกำลังจะหมดสติลง แต่ก็เป็นเรื่องดีแล้ว..ที่จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น
หลังจากระฟ้าหมดสติชายหนุ่มก็ไม่สนใจว่าสภาพเธอเป็นยังไงเขายังคงใช้ร่างกายที่เย้ายวนนี้ปลดปล่อย การได้พบเจอหญิงสาวที่สวย ผิวขาว ทั้งร่างกายก็อวบอิ่ม หากจะปล่อยแค่ครั้งเดียวย่อมไม่พอใจ
“สลบแบบนี้ก็ไม่สนุกสิสาวน้อย”
เขาถอนหายใจอย่างหัวเสียแต่ก็เริ่มกระแทกอีกรอบหลังจากปล่อยจนเต็มช่องทาง เขาไม่สนใจว่าเธอคนนี้จะเป็นใครทว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะเป็นหญิงบำเรอไปอีกหลายคืน
........................
“มันโดนเอาหรือมันตายไปแล้ว”
“ชบา...พูดอะไรของเธอ”
“ก็จริงนี่...นี่มันจะเที่ยงแล้วยังนอนกินบ้านกินเมืองอยู่อีก” พูดจบหญิงสาวที่กำลังไม่สบอารมณ์ก็เขย่าตัวคนที่นอนหลับใหลให้ตื่น
“นี่ตื่นได้แล้ว! เธอถูกจับตัวมานะไม่ใช่คุณหนู!”
ระฟ้าที่กำลังหลับเพราะความเหนื่อยล้าพอถูกปลุกก็แทบไม่อยากตื่นแต่พอคิดว่าจะไปร้านสายแล้วจึงลุกนั่งทันทีทั้งที่ตายังหลับ
“โอ๊ย!”
เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของเธอรวมทั้งผ้าที่คลุมร่างกายได้หล่นจนเผยให้เห็นหน้าอกที่ใหญ่และมีร่องรอยขบกัดมากมาย หญิงสาวทั้งสองพอเห็นแบบนี้ต่างหลากหลายความรู้สึกเพียงแต่อีกคนเก็บไว้ในใจแต่อีกคนเลือกที่จะพูดออกมา
“นี่เธอคิดจะโชว์นมให้พวกฉันมองหรือไง!”
ระฟ้าก็เบิกตากว้างกวาดมองคนทั้งสองแล้วก้มมองหน้าอกจึงรีบใช้ผ้าปิดบังร่างกาย ที่แท้เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน ทุกอย่างคือเรื่องจริง พอคิดน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“จะร้องไห้ทำไม!”
“พวกคุณเป็นใคร..พวกคุณก็ถูกจับตัวมาเหมือนฉันใช่ไหม”
“ใช่ที่ไหนล่ะ! คนที่ถูกจับตัวมาก็มีแค่เธอแหละ!”
“ชบาหยุดพูดก่อน ให้ฉันพูดบ้าง” หญิงสาวที่ดูสงบเสงี่ยมเอ่ยขัด ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีโอกาสได้พูดบอก
“ก่อนอื่นเธอควรไปอาบน้ำ ใส่เสื้อผ้าแล้วมากินข้าวก่อน จากนั้นก็ค่อยมาคุยกัน”
ระฟ้ามองคนพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีแต่พอคิดว่ายังมีเพื่อนคุยเป็นผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกันก็ใจชื้นมากแม้อีกคนจะดูหงุดหงิดตลอดเวลา
เธอพยักหน้าจากนั้นก็ใช้ผ้าถุงพันร่างกายแล้วกอดเสื้อผ้าที่ถูกนำมาให้เดินลงบันได ตอนแรกระฟ้าไม่อยากลงจากบ้านด้วยสภาพนี้แต่พอเห็นหญิงสาวคนอื่น ๆ แต่งกายเผยเนื้อหนัง บางคนไม่สวมเสื้อด้วยซ้ำก็ตกใจ เหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
“ตามฉันมา..จะพาไปอาบน้ำที่ริมธาร” หญิงที่ดูสงบเอ่ยพูดแล้วนำทางไป โดยมีชบาเดินตาม
“ริมธาร..”
เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าต้องอาบน้ำเหมือนกับคนสมัยก่อนที่ไม่มีห้องอาบน้ำให้ แต่ก็ไม่อาจคักค้านอะไรได้ในเมื่อตอนนี้ถูกจับตัวมา
หลายสายตาของชาวบ้านต่างมองมา ผู้หญิงส่วนหนึ่งมีจิตใจริษยาพอเห็นหญิงสาวแปลกหน้ามาใหม่ซึ่งมีผิวขาวราวกับไม่เคยถูกแสงแดดมาก่อนก็จ้องมองจิกเพราะพวกเธออาศัยอยู่ในป่าจะมีใครบ้างที่ขาว ล้วนมีสีผิวคล้ำแดดทั้งนั้น
ส่วนเหล่าบุรุษมองตาเป็นมันหากไม่เพราะระฟ้าเป็นคนของหัวหน้าพวกเขาย่อมลากเข้าไปจัดการจนลุกไม่ขึ้นแล้ว
ระฟ้ายิ่งใช้เสื้อผ้าบังหน้าอก ทั้งส่วนล่างก็ยังเจ็บขัด ๆ เพิ่งเปิดบริสุทธิ์ก็ต้องลุกออกมาเดินทางไกลอีกทั้งน้ำที่เขาปล่อยในก็ยังไหลเป็นระยะ
ชบาที่เดินตามยิ่งหงุดหงิด เธอไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ในหมู่บ้านนาน
- ผู้เขียน
