บทที่ 3 ปาฏิหาริย์ด้ายแดง
1116 คำ
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นไปหยิบเอาด้ายแดงที่อยู่ในกล่องไม้ใกล้ขาของรูปปั้นออกมาเส้นหนึ่ง และจิ้มนิ้วลงในกระถางธูป เอาไปลูบด้ายแดงเล็กน้อย “ครั้งนี้ขอให้ข้าพบคนของข้าจริงๆ เสียทีเถิดนะขอรับ”
เขาลุกขึ้นหมุนตัวกลับ ครั้นเดินออกจากชายคาอาคารนั้นแล้วพลันเกิดลมหอบใหญ่ม้วนเข้ามารอบตัวของเขา หมอหนุ่มยกมือขึ้นบังใบหน้าเอาไว้เพราะฝุ่นจะเข้าตาพลันด้ายแดงอยู่ติดมืออยู่หลุดลอยไป
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ” เขาเผลอร้องออกมา พยายามจะคว้าด้ายแดงเส้นน้อยที่ปลิวไปตามกระแสลมนั้น
จิ่งช่านที่กำลังเดินมาถึงลานใกล้บริเวณรูปปั้นผู้เฒ่าจันทรา เจอกระแสลมม้วนหมุนมาใกล้จึงยกมือขึ้นป้องกันใบหน้าตนเองด้วยเช่นกัน
“โอ๊ะ! โอ๊ะ! แย่แล้ว! คุณหนูระวังเจ้าค่ะ”
ลมนั้นผ่านมาเพียงวูบเดียวแล้วก็หายไป ครั้นนางยกมือลงที่ร่องนิ้วระหว่างนิ้วนางกับนิ้วก้อยพลันปรากฏด้ายแดงเส้นหนึ่งแทรกอยู่
“เอ๊ะ! ด้ายแดงมาจากที่ใดกัน?” นางใช้อีกมือหยิบออกมาดู
ลมสงบแล้ว อีกฟากหนึ่งของลานนั้น หมอเวิงอันยืนมองมา เขาร้องเอ็ดอึงขึ้นในทันที
“เอาของข้าคืนมา!”
นางหยิบขึ้นมาตรงหน้าด้วยนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง
“หึ! ถ้าข้ารู้ว่าเป็นของเจ้า ข้าจะสะบัดนิ้วทิ้งเสีย”
“เจ้ากล้าหรือ?” เขาปราดเข้ามาแล้วฉวยด้ายแดงเส้นนั้นไปจากมือนาง
“ในเมื่อเจ้ากล้าแกล้งข้า เหตุใดข้าจะไม่กล้าทำเล่า? รู้ทั้งรู้ว่าข้ากลัวเข็มก็ยังจะหลอกให้ข้าต้องฝังเข็มอีก อย่างเจ้าเรียกได้ว่าเป็นหมอเถื่อนชัดๆ”
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม “ข้าจะใช่หมอเถื่อนได้อย่างไรในเมื่อข้าก็ฝังเข็มจนเจ้าหายปวดท้อง ข้าจะใช้วิธีสั่งเทียบยาให้เจ้าต้มดื่มหรือฝังเข็มให้เจ้าก็ล้วนแต่อยู่ในดุลพินิจของข้าผู้เป็นหมอ”
นางได้ยินก็พลันหน้าร้อนผ่าว “เจ้าสั่งยาให้ข้าต้มกินก็ได้ แต่ไม่ทำใช่หรือไม่?”
“ข้าเกรงว่ามันจะช้าเกินไป สู้ดีให้เจ้าฝังเข็มไปเลยจะดีกว่า ที่สำคัญฝังสักหลายๆ รอบ นอกจากอาการปวดท้องจะหายไปแล้ว อาการดื้อรั้นก็อาจจะหายไปด้วย”
“ฮึ่ม! ฝากไว้ก่อนเถอะ เจ้าหมออันธพาล อย่าให้ถึงทีข้าก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ “คงจะถึงทีข้ายากหน่อยนะ เพราะพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เจ้าต้องฝังเข็มอีกครั้งหนึ่งแล้ว”
ครั้นเขาเดินสวนนางไป หญิงสาวจึงพูดไล่หลัง “ต่อให้เจ้ามาขอด้ายแดงกับผู้เฒ่าจันทราได้ พี่รองก็จะแต่งงานกับพี่ถังในไม่ช้า เจ้าไม่มีทางสมหวังหรอก!”
เวิงอันรู้สึกเหมือนนางเสียบกระบี่เข้าที่อกข้างซ้าย การถูกตอกย้ำความผิดหวังในการสู่ขอทำให้เขารู้สึกโกรธนางขึ้นเป็นริ้วๆ
“ผู้ใดว่าข้ามาขอผู้เฒ่าจันทราเรื่องคุณหนูรองหลูกันเล่า? ข้ามาขอสตรีคนใหม่ต่างหาก และหากว่าที่นี่ศักดิ์สิทธิ์จริง เห็นทีอาจจะเป็นเจ้าผู้ที่รับด้ายแดงของข้าเอาไว้” ชายหนุ่นหันกลับมาพร้อมย่างสามขุมเข้ามาใกล้ สีหน้าของเขาโมโหจนจิ่งช่านตกใจเผลอถอยหลัง “ระวังตัวให้ดีเถอะ! เจ้าอาจจะตกเป็นของข้าก็ได้”
“ไม่นะ! ข้าไม่ยอมเด็ดขาด!”
“เจ้าเองก็ตั้งใจมาที่นี่เพื่อขอผู้เฒ่าจันทรามิใช่หรือ? ในเมื่อเจ้าก็เชื่อเช่นกัน เรื่องนี้ก็อาจจะเป็นไปได้”
จิ่งช่านตกใจจนเผลอยกสองมือขึ้นผลักอกชายหนุ่มออก ทว่าเขากลับยกมือข้างหนึ่งขึ้นดึงข้อมือของนางไว้ ด้วยแรงที่มากกว่าและความเผลอเรอทำให้ร่างนางผวาเข้าปะทะอกของชายหนุ่ม
“โอ๊ะ!”
เวิงอันเองก็ตกใจที่นางเข้ามาซบอกของตน เขาจึงรีบปล่อยมือแล้วจับไหล่ของนางผลักให้ยืนออกห่าง
“ชายหญิงไม่ควรชิดใกล้ เจ้าอย่าคิดเอาเปรียบข้า!”
“ผู้ใดคิดเอาเปรียบเจ้ากัน? หลงตัวเองเกินไปแล้ว” นางรีบขยับออกห่าง
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นนางหน้าแดงด้วยความโมโห เช่นนี้เขาค่อยรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ปะทะคารมกับนาง สาวน้อยผู้นี้ช่างโต้เถียงด้วยสนุกนัก เวิงอันคิดว่าตนเองยั่วนางแค่นี้ก็พอแล้วจึงได้หันหลังกลับ
“เจอกันวันพรุ่งนี้นะคุณหนูจิ่ง หวังว่าเจ้าจะไม่ใจเสาะหนีข้าไปหลบที่อื่น หากเจ้าเป็นคนแน่จริงต้องอยู่รอข้าไปฝังเข็ม ฮ่าๆๆๆ”
“ชิ! คนอย่างข้าไม่หนีแน่!” นางร้องกลับไล่หลังเขาไป
“คุณหนูเจ้าคะ เรารีบไปขอพรกันเถอะเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวคุณชายจะรอนาน” สาวใช้รีบเตือน นางรู้สึกว่าคุณหนูของนางกับหมอเวิงอันหากได้คู่กันก็เหมาะสมจึงได้แต่ยืนยิ้มมองดูการเถียงกันของสองหนุ่มสาว
“หึ! ข้าไม่น่าเจอหมอบ้านี่เลยจริงๆ อุตส่าห์แอบมาแล้ว ยังมาเจอกันได้อีก ตกลงวันนี้ข้าจะโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่?”
“คุณหนูใจเย็นๆ เถอะเจ้าค่ะ ท่านหมอเพิ่งจะผิดหวังมาก็คงจะเศร้าเสียใจมิใช่น้อย คุณหนูก็ไม่น่าไปยั่วยุโทสะเขานะเจ้าคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เกิดท่านหมอฝังเข็มท่านแรงท่านจะทำอย่างไร?”
“เออ...จริงสิ! เจ้าหมอบ้านี่ยิ่งหาโอกาสแกล้งข้าอยู่แล้วด้วย!”
เมื่อนางไหว้ขอพรเสร็จก็เก็บด้ายแดงไว้ในถุงเครื่องหอมที่ห้อยอยู่สายรัดเอว เดินหน้ามุ่ยออกไปสวนหน้าวัด จิ่งเฉิงเห็นน้องสาวอารมณ์ไม่ดีก็แปลกใจ
“เมื่อครู่ข้าเจอท่านหมอเวิง เขายิ้มเบิกบานออกมาเชียว หน้าตาไม่เห็นเศร้าโศกเหมือนตอนอยู่จวนสกุลหลูสักนิด ดูท่าคงไม่ได้อาลัยอาวรณ์น้องรองแล้วล่ะ”
“ชิ! เขาหาวิธีแกล้งข้าได้แล้วน่ะสิ ถึงได้อารมณ์ดีถึงเพียงนั้น พรุ่งนี้ข้าจะแก้แค้นเขาอย่างไรดีนะ?”
จิ่งเฉิงทำหน้าฉงน “หมอเวิงไปรักษาโรคให้เจ้านะ ถ้าแกล้งเขาแล้วเกิดเขารักษาเจ้าไม่ได้ล่ะ? เจ้าจะไม่ปวดท้องตายหรอกหรือ?”
“เอาเถอะพี่เฉิง ข้าจะเบามือไว้”
*************************
- ผู้เขียน
