Chapter 17

1765 คำ

ผมขับรถพาพลอยไพลินเข้ามาในป่าลึก ผมสั่งไม่ให้ใครตามมาสักคน คืองี้คือตรงน้ำตกนั้นน้ำมันใสมากแล้วผมคิดว่าคนข้างหลังผมเนี้ยต้องอยากเล่นแน่นอน ผมก็เลยไม่อยากให้ผู้ชายมาด้วย ผมมองได้เพราะผมเป็นผัวไงจบนะ คนอื่นห้ามมอง  "พี่กวินไกลจังเลยค่ะ" ผมเอื้อมมือไปจับมือคนตัวเล็กที่กำลังกอดเอวผมอยู่ข้างหลัง  "ใจเย็นๆค่ะบอกแล้วว่ามันอยู่ในป่าลึกค่ะ จริงๆตรงนั้นมีบ้านพักด้วยนะเผื่อหนูอยากจะไปนอนค้าง" "จริงเหรอคะ อร๊ายย ชักอยากจะถึงไวๆซะแล้วสิ" ผมยิ้มให้พลอยไพลินผ่านกระจก ผมขับไปตามทางเรื่อยๆ ดีนะผมพกเสบียงมาด้วยพอสมควรใส่รถทิ้งไว้ถ้าเกิดพลอยไพลินนึกครึ่มอยากจะนอนค้างขึ้นมาผมจะได้ไม่ต้องวุ่นหาอาหาร ส่วนในบ้านพักนั้นผมพักหลายครั้งอยู่ มีทุกอย่างครบ อาจจะไม่มีอินเตอร์เน็ตแค่นั้นแหละแต่มีไฟฟ้าพลังงานแสงอาทิตย์ใช้นะ  "ใจเย็นๆสิค่ะอากาศดีจะตาย ขี่รถชมวิวไปสบายออก" "อื้ม ค่ะ ค่อยๆไปก็ได้" สาวน้อยข้างหลังผมย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม