Chapter 8
1382 คำ
"คุณจะเข้าบริษัทมั้ย?"
"ไม่แล้วมั่ง"
ฉันเอ่ยเสียงเรียบ วันนี้ฉันว่าจะเข้าไปหาคุณพ่อที่บ้านซะหน่อย มีเรื่องอยากจะถามท่านเยอะแยะเลย
ตู๊ดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นฉันหยิบมากดดูหน้าจอมันเป็นเบอร์ของคุณอาที่โทรศัพท์เข้ามาหาฉัน
"สวัสดีค่ะคุณอา"
(หนูรีบมาบริษัทด่วน เกิดเรื่องแล้ว)
"ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้"
ฉันกดวางโทรศัพท์เสร็จก็หันหน้าไปสบตากับนายกวิน ซึ่งเขาคงจะได้ยินที่ฉันพูดแล้ว
"ไปบริษัทเหรอครับ"
ฉันพยักหน้าเบาๆ หัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันรู้สึกได้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีมากเท่าไหร่ เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังเครียดตลอดทางเขาก็พยายามบอกให้ฉันใจเย็นๆ ใครจะไปเย็นได้กันหละใช่มะ
"คุณเหงื่อออกหมดแล้ว ใจเย็นๆสิ"
"นายว่ามันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน เสียงคุณอาดูร้อนรนผิดปกตินะ"
เขาไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือมากุมมือฉันไว้แทน เขาบีบมือฉันแน่นแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน
"ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง ไม่ต้องกังวล"
"ขอบคุณนะ "
.
.
@บริษัทพลอยไพลิน
เมื่อมาถึงที่บริษัทฉันก็เดินเข้ามาข้างในทันที ส่วนนายกวินก็เดินตามฉันมาตามติดกันเลยทีเดียว มาถึงที่ห้องทำงานของคุณอา ก็เจอคุณพ่อ คุณอา แล้วก็เลขาของคุณอา
"หนูพลอยมานี่สิ"
ฉันเดินเข้าไปด้านในแล้วเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานของคุณอา
"มีอะไรกันคะ"
ท่านไม่พูดอะไรแต่หยิบแฟ้มเอกสารส่งมาให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะเงยหน้าสบตากับคุณพ่อ ท่านพยักหน้าเบาไปให้ฉันเปิดดู ฉันค่อยๆไล่ดูเอกสารที่เซ็นมีเกือบสิบใบมันเป็นการอนุมัติเบิกจ่ายอุปกรณ์ วัสดุ อะไรต่างๆด้วยงบหลักสิบล้าน แต่ทำไมมันไม่เคยผ่านตาฉันเลย แต่ตรงลายเซ็นต์มันเป็นชื่อฉันเซ็นต์นี่นา
"ไม่เคยอ่านเลยค่ะโครงการพวกนี้ ทำไมถึงเป็นชื่อหนูเซ็นต์อนุมัติได้ล่ะคะ"
ฉันถามกลับออกไปอย่างงงๆ พ่อฉันมองสบตากับฉันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
"บัญชีของเอกชนเขาตรวจสอบว่าตรงนี้มีการทุจริต คือสินค้าที่สั่งราคามันสูงมาก เหมือนมีการโกงเงินของบริษัทโดยใช้การเบิกจ่ายพวกนั้น เสียหายราวๆเกือบร้อยล้าน "
"แล้วบริษัทที่สั่งซื้อเป็นของใครคะ"
"กำลังตรวจสอบอยู่แต่ตอนนี้หนูต้องพักงานก่อนเพราะพวกหุ้นส่วนไม่ยอมเชื่อว่าหนูไม่ได้ทำเพราะหลักฐานไง "
ฉันกำหมัดแน่น ใครมันกล้ามาปลอมลายเซ็นต์ของฉัน ใครมากล้ามาท้าทายฉันแบบนี้ แล้วนี่อะไรให้ฉันพักงานอย่างนั้นเหรอ บ้ารึเปล่า งานฉันเยอะแยะเต็มไปหมดจะให้ฉันพักงานแล้วใครจะมาทำ
"หนูพักงานไม่ได้หรอกคะ ตอนนี้ที่บริษัทกำลังมีงานเปิดตัวคอลเลกชั่นใหม่ หนูต้องทำให้เสร็จ"
"แต่พวกผู้ถือหุ้นไม่ยอมไงหนูพลอย หนูใจเย็นๆก่อนนะ"
ฉันลุกขึ้นไม่ยอมท่าเดียวจนพ่อฉันต้องลุกขึ้นมาห้ามฉันไว้เอง
"พอแล้วลูกระหว่างนี้พ่อจะจัดการให้เอง หนูไปพักผ่อนก่อนนะ ระหว่างนั้นหนูจะต้องมีหลักฐานมายืนยันให้ได้ว่าหนูถูกปลอมลายเซ็นต์ หนูถูกใส่ร้าย พิสูจน์ให้ทุกคนเห็น"
ฉันเงียบไปแล้วคิดตามคำพูดของคุณพ่อ นี่ฉันพลาดอะไรตรงไหนทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ไปได้!!!
"แต่ว่าคุณพ่อคะ"
"เชื่อพ่อนะลูก "
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น ฉันสบตากับนายกวินเขายืนอยู่ตรงประตูหน้าห้อง ฉันเดินไปจับมือเขาแล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้น
"เกิดอะไรขึ้นครับคุณหนู"
"มีคนปลอมลายเซ็นต์ฉันไปเบิกจ่ายซื้อวัสดุอุปกรณ์ ใช้เงินไปเป็นร้อยล้าน มันมากไปแล้วนะใครมันกล้ามาทำแบบนี้กับฉันกัน"
ฉันกำหมัดแน่นในใจฉันตอนนี้ร้อนรุ่มไปหมด ฉันกำหมัดไปทุบกับกำแพงจนเลือดไหล นายกวินเห็นดังนั้นรีบวิ่งมาจับมือฉันไว้แน่น
"ใจเย็นๆนะคุณทุกอย่างมีทางแก้"
"ใจเย็นๆนะคุณทุกอย่างมีทางแก้"
ผมตกใจสุดๆเมื่ออยู่ๆเธอก็กำหมัดไปทุบกำแพง ดูสิมือสวยๆต้องมาพังหมด เห้อออ ผมรีบดึงมือเธอมาสำรวจบาดแผล เลือดไหลออกมาด้วย บ้าจริง
"ฮึกๆๆ ใครมันมาทำกับฉันแบบนี้ ฮืออๆๆ นายรู้ไหมตอนนี้ฉันโดนพักงานแล้ว ฮึกๆๆ ชื่อเสียฉันป่นปี้หมดแล้ว"
เธอร้องไห้เหมือนคนอับจนหนทาง ผมดึงเธอเข้ามาซบลงกับอกผม ผมลูบหลังเธอเบาๆ บทจะเอาแต่ใจก็ย่าหมั่นไส้สุดๆ แต่บทจะอ่อนแอแบบนี้ผมก็อดสงสารไม่ได้จริงๆ
"เอางี้ถือซะว่าคุณลาพักร้อน ดีมั้ยครับ แล้วระหว่างนี้ผมจะช่วยคุณสืบเรื่องนี้เอง ตกลงมั้ย"
ผมเสนอทางเลือกให้เธอเพราะเธอจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านเรื่องถูกพักงานอีก ผมเชื่อว่าคนแบบเธอถึงจะดูร้ายๆแต่ก็คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
"นายต้องช่วยฉันนะ ฮึกๆๆ ฉันไม่รู้จะยังไงแล้วฉันจนปัญญาจริงๆ ฮึกๆๆ"
ผมผละออกจากเธอก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาให้เธอเบาๆ
"ไม่ร้องนะครับ ผมจะช่วยคุณเอง ว่าแต่ไหนๆก็ไม่ต้องทำงานแล้วผมพาคุณไปเที่ยวทะเลดีมั้ย"
ผมเอ่ยถามยิ้มๆผมอยากจะพาเธอไปพักผ่อนให้เธอไม่คิดมากแล้วก็ผมจะพาเธอหนีความวุ่นวายด้วยอีกอย่างถ้ายังอยู่ในเมืองกรุงเธอก็คงจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่
"ไปสิ ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำแล้ว งั้นไปเก็บเสื้อผ้าก่อนได้มั้ย"
"ครับ ไม่ร้องแล้วนะ ป่ะ ผมพาไปเก็บของ"
.
.
ตลอดทางเธอก็เอาแต่เงียบไม่ยอมคุยกับผมเลย จากคุณหนูเจ้าคำถาม ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ตอนนี้ใบหน้าเศร้าหมองสายตาเหม่อลอยมองออกทางนอกหน้าต่าง ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะจอดรถติดไฟแดง ผมหยิบน้ำเย็นที่เพิ่งแวะซื้อจาก 7-11ทางผ่านเอาไปแนบแก้มเธอไว้จนเธอสะดุ้งแล้วหันมามองหน้าผม
"หือ ว่าไง"
ผมมองเธอที่ทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
"วันนี้ผมถามคุณหลายรอบแล้วนะคุณเอาแต่เหม่อไม่สนใจผมเลย"
พลอยไพลินเหมือนจะรู้ตัวเธอยิ้มแห้งๆก่อนจะหยิบขวดน้ำจากในมือผมไปแกะแล้วยกดื่มพรวดเดียว
"ฮ้าาาา สดชื่นจัง ว่าแต่ฉันคาใจอยู่เรื่องหนึ่ง ทำไมนายถึงมาเป็นบอดี้การ์ดฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่นายบอกฉันได้ไหม อย่างน้อยฉันก็จะได้ระวังตัว"
เมื่อเจอคำถามตรงๆ ผมก็พร้อมที่จะบอกตรงๆเหมือนกัน
"เพราะเรื่องนี้แหละผมว่าพวกเขากลัวคุณจะมารู้เรื่องทุจริตนี้ก่อน แล้วก็เลยพยายามจะฆ่าปิดปากคุณแล้วโยนความผิดให้คนที่ไม่มีชีวิตจะมาพูดได้อีก เพราะฉะนั้นถ้าคุณอยากจะเปิดโปงคนๆนั้น คุณต้องอยู่ใกล้ๆผมแล้วมีชีวิตรอดกลับมาจัดการคนพวกนั้น โอเคมั้ย"
"อื้ม ตกลงฉันจะอยู่ใกล้ๆนาย ฉันจะต้องปลอดภัยแล้วกลับไปจัดการกับพวกมัน"
- ผู้เขียน
