ผมพาพลอยไพลินมานั่งเล่นตรงลานหน้าบ้าน ระเบียงนั้นแหละมั่ง เธอยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงผมก็ไม่อยากเข้าไปกวนหรอกนะก็เลยยืนดูอยู่ห่างๆ ถัดออกไปก็จะมีตำรวจนอกเครื่องแบบเฝ้าเวรยามเปลี่ยนกันอยู่ ส่วนคุณพ่อของเธอนั้นลุงผมจัดคนดูแลเรียบร้อยแล้ว
"คุณพลอยไพลิน"
เงียบไม่ตอบอะไรแถมยังเหม่ออยู่อีก ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอก่อนจะเอ่ยเรียกอีกรอบ
"คุณหนูพลอยไพลิน"
และได้ผลเธอสะดุ้งตกใจก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันมามองหน้าผม
"อะ..อะไรเหรอ ตกใจหมด"
เธอเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะเบือยหน้าหนีแล้วกระพริบตาปริบๆ ไม่เนียนเลยนะผมทันเห็นเธอร้องไห้อยู่เมื่อกี้
"ร้องไห้ทำไมครับ"
"ปะ...เปล่าซะหน่อย ว่าแต่เรียกทำไมเหรอ"
ผมมองสบตากับเธอนิ่งๆ เธอไม่พูดอะไรแถมยังหลบสายตาผมอีก เห้อออ ผมก็ปลอบใครไม่ค่อยเก่งซะด้วยสิชีวิตคนรวยผมไม่ค่อยเข้าใจการใช้ชีวิตแบบพวกเขาหรอกผมไม่ได้รวยนี่นา
"ผมเรียกคุณตั้งนานแต่คุณไม่ตอบ"
"กะ.ก็ฉันเผลอดูอะไร
