หลังจากที่รับประทานอาหารจนหมดจาน เพื่อแสดงว่าตนไม่ได้เป็นกังวลอะไร ยังมีความสุขดี กินอาหารอร่อย ไม่ได้ตกอยู่ในความเศร้าให้เขาต้องสมเพช จริญญาก็รวบช้อนลงมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วขอตัวเพื่อที่จะกลับไปทำงานตามปกติ
“จ๋าขอตัวลงไปก่อนนะคะ คุณลุงคุณป้า”
“พรุ่งนี้มากินข้าวด้วยกันอีกนะ”
“ได้ค่ะ ช่วงนี้จ๋าไม่ได้ออกไปกินข้าวที่ไหน คงต้องฝากท้องที่ห้องของคุณลุงทุกวัน” หญิงสาวตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นไปโดยไม่ได้หันกลับมามองคนที่เขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะรู้สึกร้อนใจจนกินอะไรแทบไม่ลง
“น้องลุกไปนู่นแล้ว มีอะไรจะพูดก็พูดมา” วิภารู้ทันว่าอย่างไรไอ้ลูกชั่วคนนี้จะต้องหาทางทำอะไรบางอย่างแน่ๆ
“คุณแม่เคยถามผมเรื่องของจ๋า ผมว่าผมอยากได้ตัวเธอมาช่วยที่บริษัท เลขานุการของผมทำงานไม่ทันต้องการผู้ช่วยอีกคน”
“งั้นก็ประกาศรับสมัครเลขานุการอีกหนึ่งตำแหน่งสิ ดูทรงจ๋าคงไม่ยอมไปทำงานกับแกหรอก ขนาดหน้าแกเขาย
