เหอเจียอีหันกลับหลังเดินมาใกล้โรงครัวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ‘หึ! ยังจะมาว่าพี่ชายของข้าอีก จวิ้นอ๋องท่านติดหนี้ตระกูลฟ่านมากแล้วนะ คงได้เวลาต้องจ่ายคืนบ้าง’
พ่อบ้านเกาเห็นแม่นางเหอทำหน้าบึ้งจึงไถ่ถามด้วยความห่วงใย “ท่านมิได้ไปเชิญท่านอ๋องเสวยพระยาหารหรอกรึ?”
“ท่านไปเชิญเองเถิดพ่อบ้านเกา เดี๋ยวข้าจะช่วยพวกนางจัดเตรียมทางนี้เอง” น้ำเสียงของนางไม่ได้เก็บซ่อนความเคืองเลยสักนิด ‘นางคงจะมีเรื่องเคืองท่านอ๋องอีกเป็นแน่ เฮ้อ! เรื่องของหนุ่มสาว ข้าอาจจะไม่เข้าใจ’
ครั้นทั้งสามท่านรับประทานอาหารใกล้เสร็จ พ่อบ้านเการู้ว่าท่านอ๋องทรงอยู่ไม่เป็นสุขนัก คอยชะแง้แลหาแม่นางเหอแต่นางกลับไม่ปรากฏตัว
“นางอยู่ในครัว พะยะค่ะ” ไม่ต้องให้เอ่ยถาม พ่อบ้านเการีบตอบทันทีที่ท่านอ๋องกำลังจะขยับริมฝีปาก “กระหม่อมให้คนไปตามแล้ว น
