ฉินหวังหย่งแฝงกายอยู่บนขื่อห้องทรงพระอักษร เห็นกริยาแสดงความรักใคร่ที่ท่านอ๋องมีต่อเหอเจียอีถึงกับตะลึง เขาไม่คาดคิดว่า จวิ้นอ๋องผู้เหี้ยมหาญออกรบตั้งแต่อายุสิบสี่ชันษามาจนบัดนี้ยี่สิบห้าแล้วจะแสดงอารมณ์อ่อนโยนเช่นนี้ให้ได้เห็น องครักษ์เงาผู้จงรักภักดีเกือบพลัดตกลงมาด้วยความตกใจ เขาเคยติดตามท่านอ๋องไปหอนางโลม เห็นนายประมูลหญิงงามมาปรนนิบัติหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยค้างคืนที่ใด เพียงเสร็จกิจแล้วก็ลาจาก นั่นเป็นการระบายอารมณ์ทางเพศตามประสาชาย แต่อาการรักหยกถนอมบุปผานี้ของจวิ้นอ๋องไม่เคยอยู่ในจินตนาการส่วนใดขององครักษ์ฉินมาก่อน
‘แม่นางเหอ เจ้าช่างเป็นบุคคลมหัศจรรย์ เห็นทีข้าคงจะมีท่านอ๋องน้อยให้ดูแลในไม่ช้านี้แล้ว’
ชายหนุ่มเร้นกายออกจากห้องทรงพระอักษร พลันเจอะกับน้องชายที่นั่งทอดหุ่ยอยู่บนหลังคา “พี่ท่าน เหตุใดไม่อยู่ระวังภัยให้ท่านอ๋อง”
สีหน้าของพี่ชายดูเก้อเขิน “ท่านอ๋องอยู่
