บัญชารักซาตาน (ซีรีส์ชุดซาตานร้ายรัก ลำดับที่ 2)

พรหมลิขิตหรือผีผลัก (40%)

คฤหาสน์มาร์ติอาน่า 

หนึ่งอาทิตย์ให้หลัง คาร่าก็หอบความผิดหวังกลับบ้านพร้อมรอยน้ำตา โดนคู่หมั้นหนุ่มที่เธอหลงรักมาตั้งแต่เด็กไล่ตะเพิดอย่างไม่มีชิ้นดี แถมโดมินิกยังประกาศว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอ เพราะเขามีผู้หญิงที่ชื่นชอบอยู่แล้ว สาวน้อยจึงกลับมาซบอกคุณปู่ที่อิตาลี นอนซึมคิดหาทางออกให้กับปัญหาหัวใจของตัวเองอยู่หลายตลบ จนเจอทางสว่างวาบขึ้นมาในหัว ถึงได้ออดอ้อนให้คุณปู่โทรไปตามพี่ชายกลับมาหาที่บ้านด่วน

ลูเซียส มาร์ติอาน่า ผิวปากเป็นทำนองเพลง มือเกี่ยวเสื้อสูทราคาแพงพาดไหล่ เดินเอื่อยๆ เข้าห้องรับแขกมาด้วยท่วงท่าแสนสบาย กิจการบ้านพักตากอากาศในช่วงนี้กำลังไปได้สวย ผลประกอบการสร้างกำไรอย่างมากโขตั้งแต่ช่วงต้นของฤดูกาลท่องเที่ยว ทุกอย่างทะลุเป้าราวกับจับวาง เพราะฉะนั้นพ่อเสือร้ายถึงได้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ คุณปู่เรียกตัวกลับบ้านก็ไม่คิดจะเกี่ยงงอนเหมือนอย่างที่แล้วมา กระโจนขึ้นรถบึ่งมาที่บ้านทันทีที่ได้รับคำบัญชา

“คุณปู่เรียกตัวผมด่วน มีอะไรหรือเปล่าครับ” ถามทันทีที่นั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับท่านผู้เฒ่าลูเบอร์ต็อป ประมุขใหญ่แห่งตระกูลมาร์ติอาน่า

“ก็น้องเราน่ะสิ” นายลูเบอร์ต็อปว่าพลางพยักเพยิดไปทางสาวน้อยคาร่า ที่กำลังร้องไห้กระซิก น้ำตาไหลพรากๆ อาบแก้มเนียนใส เรียกร้องความสนใจจากชายอันเป็นที่รักทั้งสองได้แบบสุดๆ

คาร่า มาร์ติอาน่า สาวน้อยวัย 20 ปี เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณน้าของลูเซียส ซึ่งสองสามีภรรยาประสบอุบัติเหตุในระหว่างไปฮันนีมูนรอบสอง คาร่าจึงกลายเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ นายลูเบอร์ต็อปเลี้ยงหลานสาวมาด้วยความรักและตามใจ ไม่ต่างอะไรกับลูเซียสที่รักน้องสาวมาก จนถึงขนาดประเคนให้ทุกสิ่งอย่าง เพียงแค่เธอเอ่ยปากว่าต้องการมันเขาก็จะหามาให้ โดยไม่ต้องให้เธอวอนขอซ้ำเป็นหนที่สอง ฉะนั้นเมื่อคาร่าโตขึ้นจึงมีนิสัยเอาแต่ใจ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง เป็นธรรมดาตามประสาคนเคยโดนโอ๋มาตั้งแต่เด็ก

“ว่ายังไงเรายัยตัวแสบ” ลูเซียสลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงแนบข้างคนที่เอาแต่ร้องไห้เป็นเผาเต่า มืออุ่นลูบหัวเบาๆ พลางถามไถ่ ชายหนุ่มอดที่จะส่ายหน้าให้คนเจ้าน้ำตาไม่ได้ เป็นอย่างนี้ทุกที หากมีอะไรมาทำให้ไม่พอใจหรือไม่ได้ดั่งใจแม่น้องสาวของเขาก็จะร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กๆ 

“ฮือๆๆ พี่ลูซต้องช่วยคาร่านะคะ” นางมารตัวน้อยๆ ประจำบ้านมาร์ติอาน่า ที่มีน้ำตาเป็นอาวุธและมีน้ำคำหวานออดอ้อนเป็นแอสเซสเซอรี่ ช้อนนัยน์ตาที่วาววามไปด้วยหยาดน้ำตามองใบหน้าของพี่ชาย ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิม

“เป็นอะไรคาร่า หยุดร้องแล้วพูดให้พี่ฟังซิ” เสียงร้องไห้จ้าทำให้ลูเซียสแปลกใจ เพราะปกติหากคาร่าอยากได้อะไรก็จะทำเพียงแกล้งบีบน้ำตา แต่คราวนี้เสียงร่ำไห้มันสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในหัวใจของยัยตัวยุ่ง หาใช่ทำเพื่อหวังผลอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนเช่นเคยไม่

“พี่ดอมเขาประกาศว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับคาร่าค่ะ ฮือๆๆ” คาร่าบอกพี่ชายทั้งน้ำตา พูดจบเสียงร้องไห้จากปากจิ้มลิ้มก็ดังระงมขึ้นมาอีกหน 

“ไม่แต่งก็ไม่แต่งสิ ดีซะอีกน้องสาวพี่จะได้ไม่น้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะเพลย์บอยอย่างมัน” คนขี้หวงแทนที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ที่ฝ่ายนั้นปฏิเสธน้องสาวผู้เพียบพร้อมและน่ารักของตน แต่เขากลับพออกพอใจอย่างล้นหลาม ที่คาร่าไม่ต้องไปแต่งงานกับคนเจ้าชู้ประตูดิน เสือผู้หญิงที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้าอย่างโดมินิก 

“ไม่นะคะ คาร่าไม่ยอม ยังไงคาร่าก็จะแต่งงานกับพี่ดอมให้ได้” คาร่าส่ายหัวดิก ยิ่งได้ยินคำของพี่ชายแม่จอมดื้อยิ่งน้ำตาไหลเป็นทางยาว

หากเธอตัดใจจากโดมินิกได้เธอคงทำไปแล้ว แต่นี่ความรักและความประทับใจมันหยั่งรากฝังลึกมาเนิ่นนานเหลือเกิน มันเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาช่วยเธอไม่ให้จมน้ำเมื่อสิบปีก่อน จากประทับใจสุดท้ายก็ก่อเกิดเป็นความรัก เมื่อพี่ชายแสนดีคนนั้นเอาใจน้องสาวนอกไส้สารพัด ปฏิบัติต่อเธอราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆ แต่แล้วโดมินิกก็มาเปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือ เมื่อเขารู้ตัวว่าผู้ใหญ่ได้หมั้นหมายคาร่าให้เป็นเจ้าสาวของเขาในอนาคต ชายหนุ่มเริ่มตีตัวออกห่าง แสดงความชิงชังรังเกียจออกมาอย่างเปิดเผย 

“พี่ไม่เข้าใจเลยคาร่า มันมีอะไรดีเราถึงได้อยากแต่งงานกับมันนัก” คนหวงน้องสาว กลัวว่าจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า กระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ได้ยินคาร่าเทิดทูนบูชาไอ้ว่าที่น้องเขยทีไร พาลให้เขาหมั่นไส้ในตัวโดมินิกทุกที ไม่รู้มันมีอะไรดีนักน้องสาวเขาถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ

“คาร่ารักพี่ดอมค่ะ รักมานานแล้ว” ค่าร่าสะอึกสะอื้น ไม่ใช่ว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำเพียงแค่อยากครอบครองเป็นเจ้าของโดมินิก แต่เธอรักเขามากเหลือเกิน นั่นคือความจริงที่คาร่ามิอาจปิดบังและปฏิเสธหัวใจของตัวเอง

“แล้วถ้าหากไอ้ดอมมันยังยืนยันคำเดิม คาร่าจะทำยังไงล่ะ” คนถามหนักใจอยู่ไม่น้อย เมื่อนึกถึงเค้าลางความยุ่งยากที่คงจะมาถึงในอีกไม่ช้า หากโดมินิกได้ลั่นวาจาแล้ว มันคงจะทำอย่างที่ปากมันพูดจริงๆ นั่นแหละ เพราะจากประสบการณ์ที่ทำธุรกิจร่วมกันมานานนับสิบปีทำให้ลูเซียสรู้จักนิสัยใจคอพอๆ กับรู้กำพืดของว่าที่น้องเขย

“พี่ดอมจะไม่ปฏิเสธคาร่าแน่ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นเข้ามาเป็นมือที่สาม” คาร่าเช็ดน้ำตาแล้วบอกพี่ชายเสียงแข็งเต็มไปด้วยความแค้นเคืองให้ผู้หญิงที่มาแย่งความรักของโดมินิกไปจากตน 

“ใครกันมือที่สาม พี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะคบใครเป็นตัวเป็นตนนี่นา เห็นแต่เปลี่ยนผู้หญิงราวกับเปลี่ยนกางเกงใน” ได้ทีลูเซียสก็แขวะคนที่ตกเป็นประเด็นสนทนาด้วยความหมั่นไส้ แต่ไอ้ที่ว่าเขาก็เข้าตัวเองหมดเหมือนกัน แล้วพ่อหนุ่มหล่อ เพลย์บอยตัวพ่อ ที่เป็นดั่งเสือร้ายไม่ต่างจากว่าที่น้องเขยก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงกระแอมจากคุณปู่

“เธอชื่อจอมใจค่ะ สาวเอเชีย เป็นพนักงานในบริษัทของพี่เลโอ ที่พี่ลูซเป็นท่านรองอยู่นั่นแหละ เธอรู้จักกับพี่ดอมเพราะเคยทำงานที่อเมริกา แต่ตอนนี้ย้ายมาทำงานที่นี่แล้ว” เสียงเครือสาธยายถึงผู้หญิงที่เป็นเสี้ยนหนามตำใจให้พี่ชายฟังอย่างคร่าวๆ

“อืม…ก็ดีแล้วนี่ ในเมื่อเธอย้ายมาทำงานที่อิตาลีแล้ว ทุกอย่างก็น่าจะจบ” ลูเซียสคิดแบบง่ายๆ ถ้าสองคนห่างกัน มีหรือที่โดมินิกจะไม่หาสาวใหม่มาสนองความอยาก เสืออย่างมันก็ไม่ต่างอะไรกับเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเขาซักเท่าไหร่หรอก 

“แต่มันก็ไม่จบน่ะสิคะ พี่ดอมยังติดต่อกับเธอตลอด แถมคาร่ายังได้ยินอีกว่าพี่ดอมจะบินมาหาเธอที่นี่” คาร่าแย้งอย่างไม่พอใจ เพียงคิดถึงวันที่เธอแอบฟังคู่หมั้นหนุ่มคุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสุภาพกับผู้หญิงคนนั้น ตบท้ายด้วยการนัดแนะที่จะมาเจอกัน คาร่าก็ปวดใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

“เฮ้อ…พี่ว่าตัดใจซะเถอะคาร่า ไอ้ดอมมันไม่ดีพอสำหรับน้องพี่หรอก ผู้ชายดีๆ กว่านั้นมีเยอะแยะ” ลูเซียสบอกน้องสาว พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ

“ไม่เอาค่ะ คาร่าจะเอาพี่ดอม คาร่าตัดใจไม่ได้ ยังไงพี่ลูซก็ต้องช่วยคาร่านะคะ” แล้วแม่คนหัวดื้อและเอาแต่ใจก็แผลงฤทธิ์อีกครา น้ำหูน้ำตาที่ทำท่าว่าจะหยุดไหลเมื่อสักครู่ กลับมาอาบแก้มนวลยิ่งกว่าน้ำป่าไหลหลาก สั่งได้ง่ายยิ่งกว่าสั่งข้าวตามร้านอาหารตามสั่งซะอีก

“แล้วคาร่าจะให้พี่ช่วยยังไง” เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าจะใช้วิธีไหนถึงจะทำให้น้องสาวผู้เป็นที่รักได้สมหวังและครองคู่กับคนที่เธอรัก หวังว่าคาร่าคงไม่ให้เขาไปจับโดมินิกมัดมือมัดเท้ามาเข้าพิธีวิวาห์หรอกนะ

“พี่ลูซก็แค่ช่วยกันท่าผู้หญิงคนนั้นออกไปจากพี่ดอม เมื่อพี่ดอมมาหาเธอที่อิตาลี นะคะช่วยคาร่าสักครั้ง หากพี่ไม่ช่วยคาร่าคงต้องเสียพี่ดอมให้ผู้หญิงเอเชียคนนั้นแน่ๆ” คะยั้นคะยอแกมออดอ้อนพี่ชายด้วยสีหน้าและท่าทางละห้อย จนอีกฝ่ายใจอ่อนยวบ สุดท้ายก็ไม่อาจปฏิเสธคำขอร้องของน้องสาวได้

“เฮ้อ…ช่วยก็ช่วย แต่ยังไม่รู้ว่าจะกันเธอออกมาจากไอ้ดอมด้วยวิธีไหนเหมือนกัน” ลูเซียสรู้สึกหนักใจที่ตนจะต้องเข้าไปข้องแวะกับสาวเอเชีย ให้ตายเถอะ…เขาไม่ชอบเอาซะเลยผู้หญิงเอเชีย แม้แต่เฉียดกายเข้าใกล้ยังไม่อยาก หากไม่ติดที่ว่าแม่น้องสาวตัวดีขอร้องทั้งน้ำตา ไม่มีทางที่เขาจะลดตัวลงไปทำอะไรบ้าๆ แบบนี้แน่

“มันจะไปยากอะไร แกก็แค่ทำให้เธอเป็นเมียซะ แค่นี้โดมินิกก็ไม่กล้ามายุ่งเกี่ยวกับเธอแล้ว” คนที่นั่งฟังสองพี่น้องสนทนากันมาโดยตลอดโพล่งขึ้น หลังจากที่ไอ้หลานชายตัวดีทำท่ารำพึงด้วยความลำบากใจ ทั้งที่คนอย่างลูเซียสไม่น่าจะครั่นคร้ามกับเรื่องจิ๊บจ๊อยแบบนี้

“เฮ้ย...ไม่เอาหรอกครับคุณปู่ คุณปู่ก็รู้นี่นาว่าผมไม่ชอบสาวเอเชีย” เสียงสูงปฏิเสธพัลวัน ลูเซียสสะดุ้งโหยง รู้สึกขยาดไปกับความคิดแผลงๆ ของท่านผู้เฒ่า

“แต่ปู่อยากได้หลานสะใภ้เป็นชาวเอเชีย แกไม่คิดจะทำให้ฝันของปู่เป็นจริงบ้างหรือลูเซียส” คนเป็นปู่ไม่วายกระเซ้าเจ้าหลานชายอย่างนึกสนุก

“ถ้าคุณปู่ขอเรื่องอื่นผมจะไม่ปฏิเสธซักคำ แต่ถ้าเรื่องนี้ผมขอบอกได้คำเดียวว่าไม่” ลูเซียสยืนยันด้วยน้ำเสียงแน่นหนัก แค่คิดว่าจะต้องใช้ชีวิตกับสาวเอเชียไปตลอดชีวิตเขาก็ขนลุกแล้ว ให้ตายสิ…เขาไม่ถูกโฉลกกับสาวเอเชียไซส์มินิเลยจริงๆ อย่างเขามันต้องประเภทเนื้อ นม ไข่ โดดเด่นด้วยความสวยและเซ็กซี่

“ฮ่าๆๆ แล้วปู่จะคอยดู วันที่แกตกหลุมรักแม่สาวน้อยชาวเอเชียคนนี้” นายลูเบอร์ต็อปหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ พูดถึงสาวเอเชียทีไรไอ้หลานชายตัวดีของเขาก็จะต้องเกิดอาการของขึ้นอย่างนี้ทุกที ส่วนคนที่โดนคุณปู่แช่งกรายๆ ถึงกับทำหน้าเหมือนกินยาขม ก่อนจะส่งค้อนให้คุณปู่อย่างเคืองน้อยๆ ส่งผลให้ประมุขใหญ่ของบ้านหัวเราะเสียงดังลั่น

“อะไรทำให้คุณปู่คิดว่าผมจะตกหลุมรักยัยนั่นครับ คุณปู่ก็รู้ว่าผมเกลียดสาวเอเชีย” ลูเซียสเอ่ยขัดจังหวะเสียงหัวเราะของคนเป็นปู่ ใบหน้าบึ้งตึงราวกับเด็กที่โดนผู้ใหญ่ขัดใจ

“อย่ามั่นใจในความรู้สึกของตัวเองนักเลยไอ้หลานชาย ดูอย่างเพื่อนรักของแกสิ ติดบ่วงสาวเอเชียจนทุกวันนี้ไปไหนไม่รอด แถมยังหลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้น” คนแก่ที่ยังมีไฟกล่าวเหมือนเตือนสติหลานชายตัวแสบ แล้วเปิดปากหัวเราะอย่างครื้นเครง

“ผมจะไม่ยอมเดินตามรอยไอ้เลโอแน่ คุณปู่รอดูได้เลย” น้ำเสียงหนักแน่นการันตีคำพูดได้เป็นอย่างดี แค่คิดว่าตัวเองจะเป็นเหมือนเพื่อนรักเขาก็สยองแล้ว จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เสือร้ายกลายเป็นแมวเหมียวเชื่องๆ อย่างเลโอ อยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเข้ม ทำเป็นโหด แต่พออยู่ลำพังกับเมีย กลับทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ออดอ้อนออเซาะ แถมยังติดเมียแจ จนเขาชวนออกมาเที่ยวก็ไม่มา

“สรุปว่าพี่ลูซรับปากว่าจะช่วยคาร่าแล้วนะคะ” คาร่าถามพี่ชายพลางหันไปส่งค้อนให้คุณปู่ที่เอาแต่ชวนคุยไปถึงเรื่องอื่น โดยลืมสนใจปัญหาของเธอ

“แม่ตัวแสบอุตส่าห์อ้อนด้วยบทดราม่าขนาดนี้ แล้วนายลูเซียสสุดหล่อจะไม่ช่วยได้ยังไงไหว” พ่อสุดหล่อเย้าน้องสาวอย่างขันๆ พลางขยี้หัวสาวน้อยด้วยความรักและเอ็นดู คำตอบที่ได้รับทำให้คาร่าเผยยิ้มกว้างอย่างสมใจ โถมตัวเข้าหาร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วบรรจงจรดจมูกรั้นลงบนแก้มสากให้รางวัล 

ฟอด!!!

“คาร่ารักพี่ลูซที่สุดเลยค่ะ” คาร่ากอดเอวสอบของพี่ชาย แล้วเอาใบหน้าสวยสมวัยแนบกับอกแกร่งที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่นอย่างประจบประแจง

“อ้าว…ยัยตัวแสบรักแต่พี่ชาย แล้วไม่รักปู่เหรอ” ท่านผู้เฒ่าเจ้าเล่ห์แสร้งทำเสียงดังโวยวาย แล้วมองหลานสาวอย่างน้อยใจ

“รักสิค่ะ ใครล่ะจะไม่รักท่านลูเบอร์ต็อปสุดหล่อและใจดี ถึงจะแก่ยังไงคาร่าก็ยังรักคุณปู่นะคะ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นจากอกของพี่ชาย แล้วรีบผุดลุกจากโซฟาวิ่งมาซบอกคุณปู่อย่างออดอ้อนออเซาะ แต่ไม่วายเหน็บปู่น้อยๆ ตามประสาคนแสนซน จนนายลูเบอร์ต็อปอดที่จะลูบหัวอย่างเอ็นดูไม่ได้

สายน้ำผึ้งกำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับจอมใจอย่างออกรส หลังจากเจอกันในวันที่เพื่อนรักมาหาที่บ้านเมื่อเดือนที่แล้ว เธอก็ไม่ได้เจอหน้าค่าตากับเพื่อนรักอีกเลย เหตุก็เพราะว่ามัวแต่ยุ่งกับการเลี้ยงลูกทั้งสามคนควบคู่ไปกับดูแลเอาใจใส่สามีขี้อ้อน จนไม่มีเวลาที่จะปลีกตัวไปไหน พอได้ยกหูโทรศัพท์ต่อสายไปหาจอมใจในบ่ายวันอาทิตย์เช่นนี้ คุณแม่ลูกสามจึงจ้อกับเพื่อนซี้ไม่หยุดหย่อน เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มเต็ม ทำให้เท้าของคนที่เพิ่งกลับมาจากออกไปทำธุระถึงกับหยุดชะงัก แล้วเดินมานั่งลงแนบข้างภรรยาคนงามที่ห้องรับแขก

“คุยกับใครจ๊ะ อารมณ์ดีเชียว” เลโอกะว่าจะแนบหูเข้าไปฟังบทสนทนาระหว่างภรรยากับสายปริศนาซะหน่อย แต่เธอดันวางสายพอดีกับที่เขานั่งลงคลอเคลียกายงาม

“คุยกับหนุ่มค่ะ” สายน้ำผึ้งตอบสามีตัวโตด้วยใบหน้าระรื่น แต่คำตอบของเธอทำเอาเลโอแทบเต้นผาง ใบหน้าหล่อบึ้งตึงขึ้นมาในบัดดล

“มันเป็นใคร บอกผมมาเดี๋ยวนี้ ผมจะไปฆ่ามัน” ท่าทางขึงขัง ใบหน้าถมึงทึง และบดกรามแกร่งจนเกิดเสียงดังฟังชัด ทำให้สายน้ำผึ้งหลุดหัวเราะคิกออกมา ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เธอเย้าแหย่เขาด้วยเรื่องนี้ สามีเธอก็จะออกอาการหึงหวงแบบนี้อยู่ร่ำไป 

“คิคิ นักเลงจังสามีของน้ำผึ้ง น้ำผึ้งลูกสามแล้ว คุณยังไม่เลิกหึงอีกเหรอคะ” หัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ ก่อนจะเอ่ยถามสามีอย่างขันๆ

“ถึงจะแก่จนหนังเหี่ยว ผมก็ไม่มีวันเลิกหึงและหวงน้ำผึ้งได้หรอก ก็ผัวออกจะรักและหลงเมียจ๋าขนาดนี้” คุณพ่อสุดหล่อบอกเมียอย่างจริงจัง กระนั้นก็ยังทำใบหน้าเครียดเขม็งไม่หาย

“อื้อ…ดีจริง น้ำผึ้งช้อบชอบเวลาที่เลโอโมโหหึงเนี่ย ยิ่งเห็นใบหน้าบึ้งตึงเป็นยักษ์น้ำผึ้งยิ่งชอบ เพราะนั่นแสดงว่าเลโอรักน้ำผึ้งมาก” สายน้ำผึ้งโคลงศรีษะไปมา เอื้อมมือไปประคองหน้าหล่อที่สะบัดไปอีกทางด้วยความแง่งอนให้หันกลับมาสบตา เล้วเอ่ยล้อเลียนสามีขี้หึงอย่างสนุกสนาน