“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว คุณทำกับโทรศัพท์ฉันอย่างนั้นได้ยังไงห๊ะ” อารมณ์ตกใจยังไม่หาย แต่อารมณ์โกรธก็เกทับมันไปหมด ตอนนี้เธอแทบอยากจะเตะเขาให้ขาดเป็นสองท่อน หรือไม่ก็จับโยนไอ้คนเฮงซวยเข้าไปในหลุมดำซะ เขามีสิทธิ์อะไรกัน ถึงมาทำกับสมบัติของเธอแบบนี้ นี่มันไม่ใช่ในเวลางานนะ ที่เธอจะรับโทรศัพท์ไม่ได้ ทำอย่างนี้มันไม่ถูก เขามันคนบ้าอำนาจชัดๆ
“แค่โทรศัพท์เก่าๆ ราคาถูกๆ เสียดายอะไรนักหนา หรือกลัวจำเบอร์ไอ้ผู้ชายที่เธอคุยด้วยไม่ได้” ลูเซียสตะคอกกลับอย่างเดือดดาล ที่เห็นเธออาลัยอาวรณ์โทรศัพท์ซังกะบ๊วยนั่น แค่นี้ก็ทำราวกับจะเป็นจะตาย
“เออ…แล้วไง มันหนักส่วนไหนของคุณไม่ทราบ” จอมใจไม่ปฏิเสธ เพราะเธอไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายเหตุผลให้เขาได้รับรู้ แต่หันมาคาดคั้นเขาแทน
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ไม่อยากให้พนักงานในบริษัท ร่าน…ไม่เลือกที่ มั่ว…ไม่เลือกคน” น้ำเสียงนิ่งๆ ท่าทีแสนสบาย แต่ทุกคำที่พูดออกมา ล้วนยั้วะอารมณ์คน
