“ทีนี้บอกมาซะที ว่าเรื่องมันเป็นยังไง ถึงได้ปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาถูกเนื้อต้องตัว” เขาวางหล่อนลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล แต่ใบหน้ากระชากทรวงนั้นหาได้นิ่มนวลดั่งกิริยาของเขาไม่
“ไม่มีคำอธิบายค่ะ มันคงไร้สาระเกินไปสำหรับอาต้น” พวงชมพูหันหน้าหนี ร่างบางนอนตะแคงหันหลังให้เขาอย่างแง่งอน เมธาพัฒน์นั่งลงบนขอบเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ไม่มีเรื่องใดไร้สาระ ถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับชมพู” เขาพูดออกมาเสียงห้วน เหมือนกับเขาพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะพูดคำนั้นออกมา พวงชมพูอมยิ้มแต่พอหันหน้ากลับมาหาเขาก็แกล้งตีหน้าเฉยชาดั่งเดิม
“จริงเหรอคะ ชมพูไม่เห็นเคยรู้เลย” เด็กสาวทำเสียงเยาะ เมธาพัฒน์หน้าระเรื่อ
“อาไม่ใช่คนพูดมาก... บางครั้งก็น่าอายเกินไปกับการพูดคำบางคำออกมา...” เขาพูดออกมาไม่ราบเรียบเช่นเคย ใบหน้าโดยเฉพาะบริเวณโหนกแก้มของเขามีสีเข้มขึ้น พวงชมพูเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ที่ตัวเองบังคับให้ชายหน
