เท้าบางของพวงชมพูก้าวเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องอาหาร ร่างสูงใหญ่ของเมธาพัฒน์กำลังก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเร่งรีบ เด็กสาวหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
“อาต้นคะ ชมพู...” สาวน้อยเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว เมื่อพาร่างบอบบางของตัวเองมาหยุดยืนอยู่ที่โต๊ะอาหาร เมธาพัฒน์ชะงัก แต่เขาไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมองหล่อน เสียงเรียบเย็นชาเอ่ยออกมาราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน
“จะหลอกลวงอะไรอาอีก... ก็ตามสบาย”
“อาต้นคะ ชมพูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แค่...”
เด็กสาวพยายามจะอธิบาย แต่หล่อนคิดหาคำพูดที่เสนาะหูไม่ได้เลย แถมเขายังทำทีท่าแสนจะรำคาญหล่อนอีก
“หยุดเถอะ พูดไปก็มีแต่จะเสียหาย... ไม่ใช่ตัวอาหรอกนะ แต่มันเป็นตัวชมพูเองต่างหาก” เมธาพัฒน์วางช้อนลงกับชามข้าวต้มตรงหน้าเสียงดัง ผ้าเช็ดปากถูกปาลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่ใยดี เงยหน้าขึ้นจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใ
