ปรารถนาเถื่อน

ตอนที่ 10

เสียงเคาะประตูห้องรัว เร็ว และก็แรง ดังขึ้น พวงชมพูหันกลับไปมองประตูห้องอย่างขุ่นเคือง หล่อนรู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของเสียงเคาะประตูนั้น เด็กสาวเม้มเรียวปากอิ่มเข้าหากันแน่น กัดจนมันห้อเลือด มือบางก็ยกขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาของตัวเองจนแห้ง

“คนใจร้าย...” พวงชมพูพูดออกมาเสียงเจือสะอื้น ร่างบอบบางก้าวลงมาหยุดยืนอยู่ที่พื้น สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้อง

“ยิ่งอาต้นหนีชมพูเท่าไหร่ ชมพูก็จะยิ่งหาทางเข้าใกล้อาต้นให้มากขึ้นเท่านั้น” เด็กสาวสูดลมหายใจเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง ใบหน้าเนียนใสเชิดสูงขึ้นอย่างถือดี ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้อง

ประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ถูกเปิดออกจนกว้างด้วยฝีมือของเด็กสาวในปกครอง เมธาพัฒน์จ้องมองใบหน้างามนั้นอย่างไม่พอใจ เพราะภาพถ้วยจานที่ตกลงมาแตกกระจายบนพื้นห้องอาหาร ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของเขาที่เกิดจากการปะทะคารมกับพวงชมพูพุ่งสูงขึ้นไปอีก และต้องการระบาย

“ปกติเวลาไม่ได้ดั่งใจ ชมพูจะอาละวาดอย่างนี้ตลอดเลยใช่ไหมครับ” แม้คำพูดของเขาจะเรียบเฉย แต่ใบหน้าของเขากลับกระด้างขึ้นอย่างน่ากลัว พวงชมพูเงยหน้ามองเขาอย่างหวาดหวั่น ความถือดีที่จะเอาชนะเขาหมดไปตั้งแต่รู้ว่าเขาเห็นพายุอารมณ์ของหล่อนที่ห้องอาหารแล้ว

“กะ ก็ไม่มีใครกิน ชมพูก็เลย...” เด็กสาวยังพูดไม่ทันจบ เมธาพัฒน์ก็ขัดขึ้นเสียงขุ่น

“ทำลายซะใช่ไหม! ถ้าชมพูจะทำอาหารให้อาทาน ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนเช้า อาจะได้กลับมาทาน ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าเอาแต่ใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง” เมธาพัฒน์กล่าวหาดุเดือด ใบหน้าเย็นชาน่ากลัว

“ก็อาต้นรีบกิน แล้วก็รีบไป ใครจะไปบอกทันล่ะคะ แต่ถึงบอกไปอาต้นก็คงไม่มาทาน” เด็กสาวเชิดหน้าขึ้น สาวเท้าเข้าไปหาอาหนุ่มช้าๆ จนเมธาพัฒน์ชักหายใจติดขัด วันนี้หล่อนตั้งใจแล้วว่าจะต้องทำให้เขาตบะแตกให้จงได้ อยากเล่นตัวดีนัก

“เพราะอาต้นกลัวชมพู...”

เมธาพัฒน์รีบก้าวเท้าถอยห่างจากภาวะอันตรายนั้น แต่พวงชมพูก็ต้อนเขาให้ถอยหลังไปจนติดกับผนังห้องจนได้ และร่างงดงามของหล่อนก็ก้าวเข้ามาหยุดอยู่แนบชิดกับเขา ชายหนุ่มลำคอแห้งผาก ไฟในกายติดพรึบขึ้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า

“ถอยออกไปครับ ชมพู ใครสั่งใครสอนให้ทำอย่างนี้...” พวงชมพูอมยิ้มออกมา ที่เห็นเขาแทบจะบ้าตายเพราะหล่อน

“ไม่ค่ะ จนกว่าอาต้นจะบอกว่าหลบหน้าชมพูทำไม” เด็กสาวเม้มปากแน่น จ้องเขาตาไม่กระพริบ

“ตั้งแต่ตอนเรียน อาต้นก็เอาแต่บอกว่าติดธุระ มาถึงตอนนี้ก็บอกว่างานยุ่ง เชอะ! โกหกเก่งชะมัด แต่ชมพูไม่โง่ขนาดตามความคิดของอาต้นไม่ทันหรอกค่ะ” พวงชมพูยกนิ้วชี้เรียวของตัวเองขึ้นแตะริมฝีปากสวยเกินบุรุษของอาหนุ่ม เมธาพัฒน์อยากจะเบือนหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้

“ทำไมถึงได้แก่แดดอย่างนี้ พวงชมพู...” เมธาพัฒน์คำรามออกมาอย่างเหลือทน มือหนาแข็งแรงของเขาคว้าข้อมือกลมกลึงของหล่อนเอาไว้ และบีบแรง ๆ เป็นการทำโทษ

“อย่ามาว่าชมพูนะ อาต้นนั่นแหละผิดเอาแต่หนี...” เด็กสาวก้าวถอยหลังออกห่างจากร่างของเมธาพัฒน์ทันที เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

“อาไม่ได้หนี แต่อาแค่ทำสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชมพูเท่านั้น ขอร้องอย่าบังคับอา...”

ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงแหบพร่า สายตาของเขาตอนนี้มีไฟปรารถนาเต้นระริกอยู่ในนั้น

“เพราะคนที่จะเจ็บคือชมพู... ไม่มีวันใช่อาหรอกนะ...” พูดจบเมธาพัฒน์ก็ฉวยโอกาสที่พวงชมพูกำลังตะลึงงันกับคำพูดของเขาอยู่นั้น พลิกตัวออกจากพันธนาการที่หล่อนสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

“อาขอตัวก่อน...”

ชายหนุ่มกล่าวลาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ความตั้งใจที่จะมาว่ากล่าวตักเตือนเด็กสาวแสนสวยคนนี้จางหายไปทันที เมื่อเจอเข้ากับพิษสงความยวนยั่วอันเก่งกาจของหล่อนเข้า พวงชมพูได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของเขาที่รีบเดินลงบันไดไปด้วยสายตาผิดหวังแกมน้อยใจ แต่หล่อนไม่มีทางยอมแพ้หรอก เมธาพัฒน์คือผู้ชายคนเดียวที่หล่อนจะรักไปตลอดชีวิต