ปรารถนาเถื่อน

ตอนที่ 8

“หล่อนเป็นใครไม่ทราบ มาทำระริกระรี้ใส่อาต้นทำไม?!” เมื่อเดินเข้าไปถึง พวงชมพูก็ไม่คิดจะเสียเวลาเลยแม้แต่สักวินาทีเดียว หญิงสาวกระโดดเข้าไปยืนแทรกกลางระหว่างพวกเขาทั้งสองทันที และก็ได้เห็นผู้หญิงคนนั้นหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ แต่อาต้นของเธอซิ กลับหน้าบึ้งตึงขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“นี่มันอะไรกันครับชมพู อากำลังทำงานอยู่เห็นหรือเปล่า” เมธาพัฒน์ตำหนิออกมาเสียงเข้ม และมันก็ทำให้หล่อนน้อยใจหนักมากขึ้นอีกหลายเท่า น้ำตาแทบจะทะลักทลายออกมาโชว์ความอ่อนแออยู่แล้วเชียว ดีที่สามารถกั้นมันเอาไว้ได้ทันเวลา

“ทำงานอะไรกันคะ เห็นหัวเราะต่อกระซิกกันราวกับว่าทั้งโลกมีกันอยู่แค่ 2 คนเท่านั้น” พวงชมพูประชดประชันเสียงขึ้นจมูก ความไม่พอใจอัดแน่นเต็มกระแสเสียง

“ลั่นทมไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง” เมธาพัฒน์พูดกับสตรีตรงหน้าด้วยน้ำเสียงละอายใจ และพอเจ้าหล่อนเดินจากไปไกลแล้ว เขาก็หันกลับมาตีหน้ายักษ์ใส่พวงชมพูที่ชอบก่อเรื่องทันที

“อธิบายให้อาฟังหน่อยซิครับ ว่าผีตัวไหนมันเข้าสิงชมพูอีก...” หนุ่มหล่อหรี่ตามองพวงชมพูเขม็ง ใบหน้าหล่อเหลาสุดเซ็กซี่ของเขากระด้างขึ้นมาอย่างน่ากลัว

“หรือว่านี่คือตัวตนของชมพู เด็กเอาแต่ใจ นี่ใช่ไหมที่ชมพูเป็น...” คำพูดกล่าวหารุนแรงของเขาทำให้ เด็กสาวถึงกับหน้าซีดขาว เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาตามไรผม ความน้อยใจถล่มยับอยู่ภายในอก

“ใช่ชมพูเป็นแบบนั้นแหละ เป็นเด็กไม่ดี เป็นเด็กเลว ถ้าอาต้นไม่ชอบก็ไม่ต้องมาสนใจ เพราะชมพูก็จะเลิกสนใจอาต้นเช่นกัน เชิญไปอี๋อ๋อกับแม่คนงานสาวสวยคนนั้นตามสบายเถอะค่ะ ชมพูไม่คิดจะอยู่ขัดคออีกแล้ว” พูดออกมาด้วยความน้อยใจสุดขีด ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที

เมธาพัฒน์รีบวิ่งตามไปคว้าแขนกลมกลึงเอาไว้ได้ทัน ชายหนุ่มลากร่างบอบบางที่กำลังดิ้นเร่าๆ ให้กลับไปที่บ้านพักอย่างไม่ปรานี เพราะถ้าขืนอยู่ต่อที่ไร่มีหวังเขาได้ตกเป็นขี้ปากของคนงานอย่างแน่นอน

“เด็กนิสัยไม่ดี ใครเขาจะรักลง” เมธาพัฒน์ปิดประตูตามหลัง เมื่อเขาและพวงชมพูผ่านข้ามธรณีประตูเข้ามาในห้องนอนของเด็กสาวในปกครองแล้ว

“ไม่รักก็อย่ารัก เพราะถึงชมพูจะทำยังไงอาต้นก็ไม่คิดจะรักชมพูอยู่แล้วนี่” สาวน้อยสะบัดแขนตนเองแรงๆ หวังจะให้หลุดพ้นจากมือหนาใหญ่แข็งแกร่ง แต่มันไม่ยอมหลุด มิหนำซ้ำเอวคอดเล็กของหล่อนก็ยังถูกพ่อเจ้าประคุณรวบเอาไปกอดรัดแน่น

“รู้ได้ยังไง หรือว่ามีมนต์วิเศษล่ะ” เมธาพัฒน์ถามกลับไปอย่างเดือดดาล ดวงตาคมกริบจ้องมองเรียวปากอิ่มที่ขยับไปมามีชีวิตชีวาของพวงชมพูนิ่ง ความรู้สึกบางอย่างเริ่มจะเป็นผู้นำอีกแล้ว

“อาต้นใจร้าย ปล่อยชมพูนะ เกลียดกันก็บอกมาเลย ไม่ต้องแกล้งทำเป็นหลบหน้ากันแบบนี้หรอก”น้ำเสียงของพวงชมพูเจือสะอื้น ตาคู่สวยของหล่อนรื้นไปด้วยน้ำตา

“ถ้าอาเกลียดชมพูจริงๆ อาคงไม่กอดชมพูแบบนี้หรอกมั้ง หัดเข้าใจอะไรให้มันง่ายๆ หน่อย...” เมธาพัฒน์แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายที่พูดจาแบบนั้นออกไป แต่ตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแรง มันสุดจะควบคุมได้ และที่สำคัญ... ตอนนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาถูกใบหน้างาม ๆ ของพวงชมพูกลบจนจมดินไปหมดสิ้น

“อาต้น...” พวงชมพูอุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ นี่ไม่ใช่อาต้นที่หล่อนเคยรู้จักนี่ สาวน้อยเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโต และก็ถูกกระแสแห่งความปรารถนาเต้นไหวอยู่ภายในดวงตาสีดำสนิทของเขาพุ่งเข้าใส่อย่างรุนแรง เด็กสาวแก้มร้อนผ่าวไม่ผิดจากถูกน้ำร้อนจัดลวก

“อาไม่อยากทำร้ายชมพู แต่ชมพูยั่วอาเกินไปแล้ว” มือหนาของเขายกขึ้นมาลูบไล้นวลแก้มของหล่อนเบา ๆ อ่อนโยนที่สุด พวงชมพูครางในลำคอเบาๆ ราวกับฝันไป สาวน้อยหลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าสุดหล่อเหลาของเมธาพัฒน์กำลังจะก้มลงมาหา เรียวปากอิ่มเต็มสีสวยเผยอออกจากกันน้อยๆ ด้วยความเชิญชวนแสนน่ารัก

“แต่อาทำอย่างที่ชมพูต้องการไม่ได้ อาเป็นผู้ปกครองของชมพู ถึงแม้จะไม่ใช่ตามกฎหมาย ก็ตามแต่คำมั่นสัญญาที่อาได้ให้ไว้กับพ่อของชมพู ดังนั้นเลิกคิดเรื่องพวกนั้นซะ...” คำพูดของเขาเหมือนแก้วน้ำที่ถูกปาลงพื้นจนแตก มันบาดลึกเข้าไปทั่วหัวใจ สาวน้อยลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว แก้มนวลแดงก่ำด้วยความอับอาย มองเขาด้วยความผิดหวังแกมอับอาย

“งั้นก็ปล่อยชมพูได้แล้ว และออกไปให้พ้นหน้าชมพูเลย คนใจร้าย...” พวงชมพูดิ้นรนเต็มแรงจนรอดพ้นมาจากพันธนาการเถื่อนของเขาออกมาได้ เด็กสาวกัดฟันข่มความปวดร้าวเอาไว้ภายในอก ก่อนจะระดมทุบตีอกกว้างของผู้ชายตรงหน้าด้วยความคลั่งแค้น

“ถ้าชมพูยังไม่รู้จักโตแบบนี้ อาคงต้องไปอยู่ที่อื่นซะแล้ว” มือบางยกค้างอยู่กลางอากาศ สาวน้อยมองหน้าอาหนุ่มอย่างน้อยใจ ก่อนจะกัดฟันพูดออกมาอย่างขมขื่น