ใบบัวเหมือนนกปีกหัก...เธอคืบคลานขึ้นไปบนเตียงช้าๆ...พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนแบบอ่อนแรง... หมดสิ้นความภูมิใจ ไม่เหลือแม้กระทั้งศักดิ์ศรีความเป็นคน...ในเมื่อกำลังจะกลายเป็นเครื่องเล่นของผู้ชายใจหยาบคนหนึ่ง
ฟาบริซเดินมาหยุดข้างเตียงนอน เขาทอดสายตามองความกลมกลึงตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ผู้หญิงตัวเล็กๆ สุดโทรมที่แจ่มจันทร์เอามาโยนให้ เพื่อเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนระหว่างที่คุณนายนั่นวิ่งเต้นหาเงินมาจ่ายหนี้ที่ค้างไว้ หล่อนคุยนักคุยหนาว่าเด็กกะโปโลคนนี้ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ...ชายหนุ่มรับไว้อย่างเสียไม่ได้ เมื่อเขามีนางบำเรอเกลื่อนเมือง อะไรบางอย่างบอกให้เขารับไว้ นัยน์ตาของเธอเหมือนลูกกวางป่า ทั้งอ่อนโยนและตื่นกลัว มันอาจจะทำให้เขารู้สึกคึกคักประหนึ่งย้อนกลับไปในวัยหนุ่มละอ่อนอีกครั้ง และในเวลานี้ฟาบริซ...พึ่งแน่ใจ...เขามองไม่ผิดไปจริงๆ
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่ง และทันได้เห็นหญิงสาวสุดสวยสะดุ้งเฮือ
