บทที่ 5 ตอนที่ 1
1113 คำ
“วันนี้มีถ่ายรีวิวร้านใช่ไหม...เดี๋ยวให้แม็กซ์เป็นคนดูแลก็แล้วกันนะ มีอะไรก็ถามเขาได้เลย” เพนนีกล่าวพลางยิ้ม นางวางแฟ้มเอกสารที่ทางทีมของโสรยาเสนอคอนเซ็ปต์สำหรับงานวันนี้ให้ดู แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป
“แล้วคนไหนล่ะแม็กซ์...” พรชัยหันซ้ายหันขวาเพื่อหาบุคคลที่เพนนีกล่าวถึง
นางไม่ได้แนะนำตัวเขาคนนั้นให้พวกหล่อนรู้จักด้วยซ้ำว่าเป็นใคร ทำหน้าที่อะไร และพอจะช่วยอะไรเกี่ยวกับงานที่ต้องทำในวันนี้ได้บ้าง แล้วจะได้เจอตอนไหน? เมื่อไหร่?
ก็แปลกดี...
“น้อง ๆ พนักงานที่ชื่อแม็กซ์เนี่ยคนไหนคะ แล้วพี่จะเจอตัวเขาได้ที่ไหน” ประจวบเหมาะกับมีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาเติมน้ำผลไม้ให้ พรชัยเลยถือโอกาสถาม
“อ๋อ คุณแม็กซ์...เดี๋ยวก็ลงมาค่ะ คงกำลังให้อาหารลูก ๆ แกอยู่” เด็กสาวคนนั้นยิ้มแล้วก็เดินออกไป
“พนักงานที่นี่เขาเอาลูกมาเลี้ยงในร้านได้ด้วยเหรอวะ” ประภาดาถามอย่างสงสัย
“ไปยุ่งอะไรกับเขา อีกอย่างให้อาหารเนี่ย...ไม่น่าใช่คน เขาอาจจะเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวก็ได้” พรชัยกล่าว
“ก็น้องเขาบอกว่าลูก”
“น่าจะเป็นพวกหมาเมื่อคืนไง จำได้ไหม” “พอ ๆ เลิกเถียงกันได้แล้วค่ะคุณแม่! เรามาทำงานนะคะไม่ได้มาสืบสำมโนครัวพนักงานในร้าน” โสรยาแทรกขึ้นพลางถอนหายใจ จะมีสักครั้งไหมหนอที่เพื่อนของหล่อนจะไม่มีปากมีเสียงกันให้รกหูรกตา อยู่เย็นเป็นปกติอย่างคนทั่วไปกับเขาบ้าง
ประภาดาและพรชัยเขม่นหน้าใส่กันก่อนจะหันไปคนละทิศละทาง คนอื่น ๆ ก็ทำหน้าที่ตั้งหน้าตั้งตารอพนักงานที่ชื่อแม็กซ์ อย่างใจจดใจจ่อ
ดาหวันและการะเกดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแก้เบื่อ ส่วนโสรยาก็นั่งกอดอกพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย เวลาสามเดือนไม่ได้ช้าเลย เดี๋ยวเดียวก็ผ่านไป แล้วหลังจากนั้นล่ะ
ชีวิตของหล่อนกับพวกพ้องจะเป็นอย่างไรต่อ จะมีงานอีกไหม หรือต้องมองหาอาชีพอื่น แล้วจบเส้นทางการเป็นเน็ตไอดอลเพียงเท่านี้ แล้วถ้าต้องหางานอื่นทำจริง ๆ เงินที่ได้มาจะพอกับค่าครองชีพที่ต้องรับผิดชอบหรือเปล่า ความคิดเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวของหล่อนตลอดเวลา ราวกับกำลังกลายเป็นคนจดจ่ออยู่กับความเคร่งเครียดนั้นไปเสียแล้ว
“ฮอลล์...น้องฮอลล์คะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นในภวังค์ คล้ายกับฝันแต่หญิงสาวก็ไม่แน่ใจนัก
“อีคุณโส!” คราวนี้ชัดเจน เต็มสองหูเลยทีเดียว
“ตะโกนทำไมพี่แพท โอย...หูจะหนวกไหมเนี่ย” หล่อนบ่นอุบเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนตะโกนใส่เสียงดังฟังชัด
“คุณพี่เรียกคุณน้องฮอลล์ตั้งนานสองนานแล้วค่ะ น้องแม็กซ์ที่คุณเพนนีให้เป็นคนดูพวกเรามาแล้ว”
หญิงสาวกะพริบตาอย่างเบลอ ๆ หันไปมองตรงประตูก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ เขาดูแปลกตากว่าใคร ๆ ผมสีเทาเข้ม ตัดสั้นแบบอันเดอร์คัต ดวงตาสีเทา สูงยาวเข่าดี เพียงแค่มองก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่คนไทยแท้ ๆ
แล้วก็พลางบ่นในใจว่าพ่อเจ้าพระคุณช่างมีความกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน ปล่อยให้หล่อนรอนานจนหลับไปตื่นหนึ่งเลยทีเดียว
“สวัสดีครับคุณโสรยา...ผมชื่อแม็กซ์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เนื่องจากแนะนำตัวกับทุกคนแล้วยกเว้นเจ้าหล่อน มาคีส์จึงไม่ต้องทักทายคนอื่น ๆ ซ้ำ
“เรียกฉันว่าฮอลล์ก็ได้ค่ะ ส่วนคนอื่น ๆ น้องคงรู้จักแล้ว”
“น้อง?” เขาทำตาโตแล้วเอ่ยถามย้ำ
“หรือจะให้เรียกว่าคุณล่ะ ดูอายุก็น่าจะน้อยกว่าฉันอยู่นะ อีกอย่างมันก็เป็นกันเองดีออก” หล่อนยิ้ม ทั้งที่ใจยังเคืองที่ต้องรอเขาอยู่ตั้งนานสองนาน เป็นแค่พนักงานแท้ ๆ ทางร้านน่าจะอบรมให้มีวินัยกว่านี้
“ตามสบายฮะ...” ชายหนุ่มเกาศีรษะยิก ๆ แล้วยักคิ้วยักไหล่ไม่ยี่หระ “เชิญทางนี้ดีกว่า ผมจะได้พาไปชมให้ทั่วร้าน เมื่อคืนพวกคุณคงได้เห็นส่วนต่าง ๆ กันบ้างแล้ว แต่รายละเอียดผมจะอธิบายอีกทีนะครับ”
“ไปค่ะน้องแม็กซ์ พี่พราด้าเป็นคนขี้หลงขี้ลืม ยังไงน้องแม็กซ์ช่วยอยู่ใกล้ ๆ หรือจะให้ดีเราจับมือกันไว้แบบนี้นะคะ พี่จะได้ไม่หลง น่ากลัวมากเลยค่ะ” ประภาดาว่าพลางเดินไปควงแขนชายหนุ่มแล้วซบแน่น ราวกับสนิทสนมกันมานมนาน
เพื่อน ๆ ทุกคนพากันกลอกตา...
บ้างก็เอือมระอา บ้างก็เกลียดในความเร็วของประภาดา เพราะตัวเองก็อยากทำแบบนั้นบ้างแต่ไม่ทัน!
“เอ่อ...อยู่กันหลายคนไม่ต้องกลัวหลงหรอกพี่ อีกอย่างแถวนี้ไม่มีนักโบราณคดี หายห่วงได้ครับ ไม่มีใครเอาพี่ไปไหนแน่ ๆ เชิญทางนี้เลยนะครับทุกคน” พูดแบบทีเล่นทีจริงจบเขาก็ดึงแขนออก แล้วเปิดประตูเดินออกไปยังด้านนอก
ปล่อยสาวสองให้ยืนเกาะอากาศอยู่ในท่าเดิม ตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง เสียงหัวเราะคิกคักของเพื่อน ๆ ทำให้เจ้าหล่อนสะบัดแขนด้วยความผิดหวัง
“เมื่อกี้คุณแม็กซ์เขาว่าพี่พราด้าเป็นวัตถุโบราณหรือเปล่าคะ” ดาหวันถามด้วยหน้าตาใสซื่อ กะพริบตาปริบ ๆ
“ดาหวัน...” ประภาดายกมือเท้าสะเอวถลึงตามองกะเทยรุ่นน้องจนอีกฝ่ายหงอย ทำปากจู๋ไม่รู้ไม่ชี้
“ไป ๆ น้องเขาเดินไปโน่นแล้ว ยังหาเรื่องทะเลาะกันอยู่ได้” เป็นโสรยาอีกเช่นเคยที่ต้องห้ามทัพแล้วลากทุกคนให้เดินตามชายหนุ่ม ซึ่งบัดนี้นำหน้าไปลิ่ว ๆ แล้ว
มาคีส์แนะนำให้พวกหล่อนรู้จักกับพนักงานทุกคนเพราะโสรยาจำเป็นต้องร่วมงานด้วย หลังจากที่เมื่อคืนหล่อนพอจะรู้มาบ้างแล้วว่าใครเป็นใครและทำหน้าที่อะไร จากนั้นก็คุยกันเรื่องคอนเซ็ปต์ของงาน ว่าต้องการให้ออกมาในรูปแบบไหน อยากให้โปรโมตอะไรเป็นพิเศษ
เมื่อพนักงานเริ่มจัดร้าน จัดวางอาหาร การถ่ายทำคลิปวิดีโอก็เริ่มต้นขึ้น
- ผู้เขียน
