พอเห็นว่าเป็นพี่เจแถมเขายังพูดแบบนั้นหน้าของฉันก็ชาไปครึ่งซีก คิดว่าตัวเองโชคดีแล้วแท้ ๆ แต่ที่ไหนได้ฉันคือผู้โชคร้าย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เพราะใบหน้าที่ซีดเผือดของฉันทำให้พี่เจถามแบบนั้น เขาไม่เห็นว่าในห้องนี้มีอีกคนที่อยู่ในห้อง
“ทะ... โทรศัพท์อยู่ตรงไหนเหรอคะเดี๋ยวมีนหยิบให้”
“พี่ไม่แน่ใจเหมือนกัน มีนลองโทรเข้าได้ไหมพี่เปิดเสียงไว้”
“… ให้มันเข้ามา”
เฮือก!!
ร่างกายของฉันมันสะดุ้งอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงของคุณต้าที่เอ่ยบอกอย่างแข็งกร้าว
“อยู่กับใครเหรอครับ?” พี่เจขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะชะโงกหน้ามามองสำรวจภายในห้อง
“ระ... รีบ ๆ ไปหาโทรศัพท์ดีกว่าค่ะ”
พี่เจมองคุณต้านิ่ง ๆ ทั้งสองจ้องตากันราวกับกำลังเปิดศึกทางสายตา จนฉันต้องรีบพูดขัด “พี่เจคะ รีบไปหาโทรศัพท์สิ”
“ครับ” พี่เจพยักหน้าก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง สายตาของทั้งสองคนยังจ้องเขม็งกันอยู่ ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
