ตึกตัก! ตึกตัก!! จู่ ๆ หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงกับคำพูดนั้น ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ว่าตัวเองหยุดร้องไห้ไปตั้งแต่เมื่อไร ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยจึงรีบเปิดประตูลงจากรถ โดยที่คุณต้าเองก็เปิดประตูลงจากรถตามมาด้วย
“คุณต้ากลับไปกรุงเทพก่อนเลยนะคะ มีนลาหยุดสองวันเดี๋ยวจะนั่งรถทัวร์กลับเอง” ฉันก้มหน้าหลบสายตาบอก ยังรู้สึกใจเต้นแรงไม่หายเลยตอนนี้
“แบบนั้นก็ได้” เขาพยักหน้าตอบตกลงอย่างว่าง่าย ทำให้รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็เป็นเรื่องที่ดี
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เตรียมส่งคุณต้ากลับ เพราะนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย
ซ่า!
แต่เหมือนโชคชะตาต้องการเล่นตลก จู่ ๆ ท้องฟ้าที่สว่างในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มน่ากลัว ลมพายุพัดปลิวซัดจนต้นไม้ใหญ่โอนเอน ก่อนที่เม็ดฝนจะร่วงหล่นตามเป็นอย่างสุดท้าย
“อ่า ฝนตกซะแล้ว” สีหน้าและน้ำเสียงของคุณต้าดูไม่ได้เซ็งอย่างที่พูดเลยสักนิด ออกจะดีใจมากกว่าด้วยซ้ำ
มองแ
