ฉันเองก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วว่าคุณต้าจะหวงตัวเองจริง ๆ พอได้ยินก็แอบเสียใจกับคำว่าของเล่นที่เขาพูดย้ำบ่อย ๆ
คุณต้าพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ จากนั้นก็ดึงแขนฉันให้เดินตามตัวเองถึงที่รถ
“ขึ้นรถ” เสียงทุ้มออกคำสั่งก่อนจะจ้องหน้าฉันเขม็ง
“มีนทิ้งน้องให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าจะกลับน้องต้องกลับด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปลากตัวน้องเธอออกมา”
“กลับไปเถอะนะคะ มีนไม่อยากให้มินเจอคุณจริง ๆ”
“ทำไม? อยากกลับเข้าไปนั่งกับไอ้นั่นหรือไง คงอยากให้มันไปส่งมากกว่าสินะ”
“อะไรคะ… มาหาเรื่องมีนทำไม”
“หาเรื่อง? เธอกล้าว่าฉันเพราะมัน หึ! ก็ดี ฉันจะไล่มันออก”
“อย่านะคะ ทำแบบนี้มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย มีนกับพี่คินก็แค่รู้จักกัน ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น”
“ฉันดูออกว่ามันคิดยังไง”
“เขาคิดแล้วมีนผิดเหรอคะ”
ฉันกับคุณต้าทะเลาะกันเสียงดังในเรื่องที่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ โชคดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับไม่มีคนเดินผ่
