อ้อนรักสาววีทูปเบอร์

ตอนที่4 ไฝใต้มุมปาก

'เช้าวันต่อมา'

'มหาวิทยาลัย'

ในเมื่อวันนี้มีเรียนเช้าเจ้านายก็รีบอาบน้ำแต่งตัวมามหาลัยแต่เช้า โดยนัดกับเพื่อนๆก่อนออกคอนโดเอาไว้ว่าจะมาทานข้าวพร้อมกันที่โรงอาหาร

"เอ่อไอ้นิก กูว่าจะถามมึงตั้งแต่ก่อนจะกลับคอนโดล่ะแต่กูก็ลืม"ในระหว่างที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆ เจ้านายก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขามีเรื่องจะถามนิกเพื่อนรักของเขาแต่ด้วยความรีบร้อนเลยลืมถามซะก่อน....

"เรื่องไรวะ"นิกที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามกลับอย่างสงสัย

"ไลฟ์สดที่มึงดูเมื่อคืนชื่อห้องอะไรวะ"เจ้านายเอ่ยถามเพื่อนอย่างไม่อาย และถามต่อหน้าซินที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่ทันมองสีหน้าท่าทางของเพื่อนสาวเลยด้วยซ้ำว่าเธอกำลังเก็บกดอารมณ์อยู่มากน้อยแค่ไหน ใช่ หลังจากที่เขาได้ดูไลฟ์สดเมื่อคืน ทันทีที่เขากลับมาถึงคอนโดเขาก็จัดการโหลดแอปนกม่วงมาแล้วเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่รู้ชื่อไอดีของเธอ....

"นั่นไง..."อาร์ตที่กำลังรอลุ้นกับคำถามของเจ้านายอยู่ ก็รีบชี้นิ้วเรียวยาวไปที่ใบหน้าหล่อของเพื่อนทันทีที่เขาเดาถูก คิดไว้แล้วเชียว...

"นี่ มึงอย่าบอกนะว่ามึงก็โดนน้องชุดกระต่ายตกเอาแล้ว"นิกเอ่ยขึ้นเชิงหยอกล้อ แต่ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้ซินที่นั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆเริ่มไม่พอใจ

"เอ่อน่า เอามาเหอะ"เจ้านายเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเพื่อนรัก และเค้นเอาชื่อไอดีของเธออีกครั้ง แต่ทว่า...

"นี่พวกนายเป็นอะไรกันไปหมด!!ทำไมถึงชอบดูอะไรแบบนั้น พวกผู้หญิงชอบโชว์เนื้อหนังมังสา มักง่าย!!"ซินเอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แถมสีหน้าท่าทางของเธอยังแสดงออกมาให้เพื่อนๆผู้ชายในกลุ่มเห็นได้อย่างชัดเจนอีกด้วย

"บ่นไรหนักหนาว่ะซิน เรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายเปล่าว่ะ"นิกที่เริ่มรู้สึกขัดใจกับคำพูดเหน็บแนมและคำพูดคัดค้านนั่นคัดค้านนี้ของซิน เขาก็เริ่มถกเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"แต่พวกนายกำลังทำให้เจ้านายเสียคน!!"ซินพูดพร้อมกับชี้นิ้วเรียวยาวไปหานิกกับอาร์ตอย่างคาดโทษ

"โอ้ย ซิน ไอ้นายนั่นแหละตัวดี อย่าบูชามันนักเลย!!"อาร์ตนั่งฟังอยู่เงียบๆก็อดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา ถ้าให้เปรียบเทียบระหว่างเจ้านายกับเขาและนิก เขากับนิกก็คงเป็นได้แค่ลูกเพาะก็เท่านั้นแหละ เพราะตัวพ่อตัวหัวจ่ายตัวจริงก็คือเจ้านาย ผู้ชายที่นั่งตีหน้าใสซื่อเรียบร้อยอยู่นั่นไง....

"เอ่อใช่ มึงพูดแบบนี้มึงหวงไอ้นายหรือไง"นิกพูดขึ้นอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของอาร์ตก่อนจะถามจี้จุดซินออกไป

"ก็หะ...."

"หวงบ้าบออะไรของพวกมึง เพื่อนกันทั้งนั้น"ในขณะที่ซินกำลังอ้าปากพูด เจ้านายที่เห็นเพื่อนๆถกเถียงกันอยู่ไม่หยุด เขาก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าท่าทางเรียบนิ่งทันที

แน่นอนว่าคำว่าเพื่อนของเจ้านายที่พูดของออกมา มันก็ทำให้ซินแทบอยากจะโวยวายออกมาให้รู้แล้วรู้รอด เธอแสดงออกชัดเจนกับเขามากขนาดนี้เขายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ แต่ทว่าเธอก็ได้แค่คิดและเก็บอารมณ์ของตัวเองให้อยู่เพราะเธอไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาเจ้านาย...

"กูอิ่มละ ไปเรียนกันเถอะ"พูดจบอาร์ตก็ลุกขึ้นแล้วเดินนำเพื่อนก่อนทันที ก่อนที่จะเป็นนิกที่ลุกขึ้นแล้วเดินตามไปติดๆ

"ไปเรียนกัน"เจ้านายเอ่ยชวนเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงปกติ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามอาร์ตกับนิกไป ส่วนซินที่โมโหกับคำว่า เพื่อน อยู่เธอก็ทำได้เพียงกำหมัดเข้าหากันแน่นแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินตามเพื่อนผู้ชายไปอย่างเงียบๆ

ในระหว่างเรียนเจ้านายกับเพื่อนๆก็พูดคุยกันปกติและหันมาพูดคุยกับซินเหมือนกับทุกๆวัน จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน

'14:50นาที'

"ไอ้นายเดี๋ยวพวกกูกลับเลยนะ แม่งเมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่มง่วงฉิบหาย"ทันทีที่อาจารย์ปล่อยนิกก็รีบหันมาบอกเพื่อนรักทันที เพราะตอนนี้เขารู้สึกง่วงนอนมาก

"เอ่อๆ ไว้เจอกัน"เจ้านายที่พอจะรู้และดูออกจากการแอบหลับในคาบเรียนของเพื่อนก็เอ่ยตอบกลับอย่างไม่คิดอะไรมาก

"ไว้เจอกัน"พูดจบนิกกับอาร์ตก็พากันเดินออกไปจากห้องเรียนทันที โดยปล่อยให้เจ้านายอยู่กับซินเพียงสองคน

"ซินกลับยังไง"เจ้านายเอ่ยถามซินตามประสาเพื่อน พร้อมกับลุกขึ้นและทำท่าจะเดินลงไปยังชั้นล่าง

"ซินเอารถมาน่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"ซินเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินนำหน้าเจ้านายเดินลงไปยังชั้นล่าง ซึ่งเจ้านายเองก็เดินตามลงมาติดๆเช่นกัน

หลังจากที่เพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้านกลับคอนโดกันหมดแล้ว จู่ๆเจ้านายก็ปวดฉี่ขึ้นมาซะดื้อๆ เขาจึงรีบเดินไปเข้าห้องน้ำตึกคณะบริหารของรุ่นพี่ปี 4 ที่อยู่ตรงข้ามทันที

ซ่า~

หลังจากที่ทำธุระในห้องน้ำเสร็จ เจ้านายก็เดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะเดินกลับไปที่ลานจอดรถ แต่ทว่าจู่ๆฝนก็ตกลงมาราวกับว่าพายุเข้าซะงั้น

"ฝนบ้าบออะไรมาตกตอนนี้เนี้ย"เสียงหวานของดาด้าเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อเธอกำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ เพื่อขับรถกลับบ้าน แต่ทว่าฝนก็ดันมาตกลัดหน้าเธอซะก่อน

ในจังหวะเดียวกันกับที่เจ้านายกำลังจะเดินฝ่าเม็ดฝนไปที่ลานจอดรถ จู่ๆเขาก็หยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงหวานคุ้นหู เขาจึงค่อยๆหันใบหน้าหล่อมองไปตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นร่างบางที่เขานั้นคุ้นหน้าสุดๆกำลังยืนกอดตัวเองอยู่หน้าตึก ใช่ เขาจำเธอได้ เธอคือรุ่นพี่ที่ลืมสมุดโน๊ตไว้ที่คาเฟ่นั่นเอง

"แย่จังเลยนะครับ ฝนตกแบบนี้กลับบ้านลำบากเลย"เจ้านายเอ่ยขึ้น พร้อมกับสาวเท้าเดินมายืนอยู่ข้างๆเธอ วันนั้นเขาแทบไม่ได้พูดคุยกับเธอเลย วันนี้เขาต้องชวนเธอคุยให้ได้

ส่วนดาด้าที่ได้ยินเสียงของเจ้านายพูด เธอก็หันดูรอบๆตัวเอง ว่าเขาคุยกับใคร เพราะถ้าจู่ๆเธอตอบออกไป แล้วเขาไม่ได้ถามเธอล่ะคงน่าแตกจนหมอไม่รับเย็บแน่ๆ

"พี่รีบกลับหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมวิ่งไปเอาร่มมาให้"เมื่อเห็นสาวสวยรุ่นพี่ชะเง้อมองไปมา เขาจึงหันใบหน้าหล่อมาพูดกับเธอตรงๆเพื่อให้เธอรับรู้ว่าเขากำลังพูดกับเธออยู่

"อ้อ เดี๋ยวดาด้ารอฝนหยุดตกก็ได้ค่ะ"ดาด้าเอ่ยตอบหนุ่มหล่อรุ่นน้องพร้อมกับรอยยิ้ม แถมเธอเผลอตัวพูดกับเขาด้วยสรรพนามที่ดูสนิทสนมอีกต่างหาก

"พี่ชื่อดาด้าเหรอครับ"เมื่อเห็นสาวสวยรุ่นพี่เอ่ยแทนชื่อตัวเอง เจ้านายก็เอ่ยถามกลับย้ำอีกครั้ง ทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่ว่าต้องเป็นชื่อของเธอแน่ๆ

ทันทีที่เจ้านายพูดจบดาด้าก็ถึงกับกุมขมับตัวเองแน่นที่เธอเผลอพูดชื่อของตัวเองให้หนุ่มฮอตของมหาลัยรู้ ทั้งๆที่เธอไม่อยากให้ใครรู้จักเธอสักเท่าไหร่

ซึ่งในระหว่างที่ดาด้าเอาแต่เงียบอยู่นั้น ไฝใต้มุมปากของเธอก็สะดุดตาของเจ้านายเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองไฝที่มุมปากของเธออย่างประมวลผล ซึ่งในจังหวะเดียวกันที่เจ้านายกำลังจ้องมองใบหน้าสวยของเธออยู่นั้น ดาด้าก็รู้สึกว่าเจ้านายจ้องมองเธอนานเกินไปแล้ว เธอจึงรีบดึงแมสขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งล่างของเธอเอาไว้ เพราะวันนี้เธอลืมเอารองพื้นมาแถมวันนี้อากาศก็ค่อนข้างที่จะร้อนมากพอสมควร จึงทำให้รองพื้นที่เธอทามาเมื่อเช้าปกปิดไฝใต้มุมปากของเธอได้ไม่สนิทเหมือนกับทุกๆวัน ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถทั้งๆที่ฝนยังตกหนัก โดยปล่อยให้เจ้านายยืนประมวลผลอยู่คนเดียว....