บทที่ 22 ความจริงที่ไม่อาจทำให้แยกจากกันได้

3236 คำ

หลังจากที่พิมพ์ข้อความไปหาน้องสาวของสุชาวดีที่เป็นหมอเสร็จแล้ว แพรวพรรณก็ขับรถกลับบ้านของตัวเอง กลับไปถึงบ้านก็พบว่าอชิระวัตรเปิดไฟสว่างทั้งบ้านแล้วนั่งรอแพรวพรรณอยู่ในห้องโถงของบ้าน "แพรว แพรวไปไหนมา พี่โทรไปทำไมถึงไม่รับสายพี่" อชิระวัตรพูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงแพรวพรรณ "แพรวจะไปไหนมันก็เรื่องของแพรวนะ พี่พูดเองว่ายังไงเราก็คุยกันไม่รู้เรื่อง" แพรวพรรณพูดเสียงเย็นใส่อชิระวัตร "พี่บอกแม่ว่าเราทะเลาะกัน แม่พี่โทรหาแพรวหรือเปล่า" "โทร แพรวบอกไปแล้วว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร" "อือ แล้วแม่พี่เขาว่ายังไงบ้าง" "แล้วพี่คิดว่าแม่พี่จะว่ายังไงได้ พี่นอกใจแพรว แม่พี่จะมาว่ายังไงกับแพรวได้ละคะ" "พี่รู้แล้ว รู้ว่าพี่ผิด" "แพรวไม่อยากฟังคำคำนี้ซ้ำๆ ค่ะ ถ้ารู้ว่าผิดทำไมถึงทำผิดซ้ำๆ พี่คิดว่าแพรวเป็นคนอยู่หรือเปล่า หรือคิดว่าแพรวเป็นควาย พูดออกมาเลยจะเอายังไง ไหนบอกว่าจะเลิกกับมันเด็ดขา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม