“เอ๋!...อาพิมพ์เป็นอะไรคะ มีตุ่มแดงๆเต็มคอไปหมดเลย” หลานสาวทักท้วงเสียงดังทำตาโต ชี้ไปยังรอยปื้นแดงหลายจุดบนคอพิมพ์รพีพร
“ไหนๆ...จริงด้วย อาพิมพ์ต้องไปหาหมอนะ คุณหมอจะได้ฉีดยา จะได้หายไงครับ” หลานชายจึงร่วมวงมองหาแล้ววินิจฉัยอาการกันใหญ่ พิมพ์รพีพรตกใจที่หลานๆสนใจในจุดที่เธอไม่อยากให้ใครเห็น
“เอ่อ...อาพิมพ์ไม่เป็นไรหรอก แค่โดนมดกัดนิดหน่อย” คนที่ยืนกอดอกมองดูอาหลานคุยกันได้ยินคำตอบ จึงหัวเราะเบาๆ
“ผมก็บอกแล้วว่ามดกัด คุณก็ยอมรับแล้วใช่ไหมว่ามดกัด” ปลัดเมฆาพูดยิ้มๆ พิมพ์รพีพรสบสายตาชายหนุ่มราวจะกินเลือดกินเนื้อ
“พี่พีท น้องแพท มาทานขนมเร็วลูก” เสียงนิชาเรียกลูกทั้งสองคนจากนอกห้อง คำว่าขนมทำให้เด็กทั้งสองกระโดดลงจากเตียงวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปลัดเมฆาปิดประตูลงกลอนเบาๆตามหลัง คนที่นั่งหันหลังให้ประตูเลยไม่ทันสังเกต
“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาในห้องของฉัน” ใบหน้าเชิดหยิ่งๆของพิมพ์รพีพรท
