ตอนที่ 6 แค่ไปส่ง
1047 คำ
ตอนที่ 6 แค่ไปส่ง
“ไม่ต้องค่ะ มายด์กลับเองได้ ขอบคุณ”
“อ้าวทำไมอะมายด์ แกไม่มีรถกลับ กลับกับพี่เขาก็ดีแล้วปลอดภัย” มิยาแย้งแต่มือก็เอื้อมไปรับเงินจากรุ่นพี่หน้าตาเฉย
ปลอดภัย? เหอะ แน่ใจะนะว่าจะปลอดภัย
สมายด์ค้อนอยู่ในใจ ก่อนจะกลอกตาบนด้วยความรู้สึกที่คันปากยุบยิบ นึกอยากจะกระชากหน้าพ่อเทพบุตรสุดหื่น แล้วบอกความจริงให้เพื่อนๆ ฟังเหลือเกินว่าตัวเองเพิ่งเจอกับอะไรมา แต่ก็นะ เธอพูดออกมาไม่ได้ เพราะตัวต้นเรื่องเล่นมองเธอชนิดไม่วางตา
“ฉันว่าTaxi ปลอดภัยกว่า” เธอพูดงึมงำเหมือนไดัยินแค่คนเดียว ไม่ว่าเปล่าเธอยังยื่นมือไปเอาเงินจากมือมิยา แล้วหันไปคว้ามือของพี่คินน์ ก่อนจะจับมือเขาให้แบมือแล้วยัดเงินคืนใส่มือคนตรงหน้า
“พี่จ่ายทำไมคะ ก็มายด์บอกแล้วไงคะว่าจะเลี้ยงขอบคุณเรื่องเอาโทรศัพท์มาคืน ที่สำคัญมายด์ไม่อยากมีอะไรติดค้างกับผู้ชายอย่างพี่”
รอยยิ้มร้ายกระตุกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากเมื่อเห็นท่าทีคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะใช้สายตามองมือสมายด์ที่เผลอมาจับมือของเขา
“แต๊ะอั๋งอ่อ”
“อ๊ะ…”
กว่าจะรู้สึกตัวว่าพลาดจะรีบชักมือกลับ หมับ! ฝ่ามือหนา ๆ อีกข้างกลับเป็นฝ่ายจับมือของเธอแทน ชนิดที่ว่าไม่ได้แคร์สายตาเพื่อน ๆ ของเธอและเขาที่มองกันตาค้าง ในขณะที่สมายด์หน้าเหวอรีบสะบัดมือออก
“ไอ้คินน์ มึงทำแบบนั้นน้องเขาก็ตกใจหมด” เสียงฮาชิ เพื่อนของเขาและดูจะเป็นคนที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น
“กูทำอะไร มึงก็เห็นน้องมายด์มาแต๊ะอั๋งกูก่อน”
“มันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย มายด์แค่จะเอาเงินคืนพี่” เธอเถียงปากสั่น แต่แก้งค์เพื่อนสาวของเธอกับมองแบบยิ้มชอบใจ ประมาณว่าพากันปลื้มปริ่มดีใจที่มีหนุ่มหล่อวิศวะมาทำท่าเหมือนจีบเพื่อนตัวเอง
แต่! สำหรับสมายด์ มันไม่ใช่ฟิวนั้นไง โอเคแหละ มันก็ใช่ที่รุ่นพี่คนนี้หล่อมาก และคะแนนความหล่อเธอให้เขาไปเลยเต็มสิบ ทว่าพอนึกถึงเรื่องที่เจอในห้องน้ำบวกความกวนประสาทที่เธอกำลังเจออยู่ในตอนนี้ บอกเลยคะแนนติดลบต่ำกว่าศูนย์
และที่แน่ๆ สำคัญสุดในความคิดสมายด์ คือเธอมั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดจะจีบเธอ ไอ้ที่เขามาวอแวอยู่นี่ คงกลัวว่าเธอจะเอาเรื่องที่เขามีอะไรกับพี่แจนดาวมหา’ ลัย ในห้องน้ำออกมาพูดต่างหาก!
“พี่แค่อยากจะเลี้ยงพวกเราก็เท่านั้นเองครับ”
“เพื่อ?”
“ในฐานะที่เราได้รู้จักกันวันแรก”
“ไม่…” สมายด์พูดไม่ทันจับก็ถูกขัดด้วยประโยคที่แทรกมาแบบไม่ทันตั้งตัว
“ป่ะกลับบ้านกัน”
รอยยิ้มร้ายผุดยิ้มขึ้นอีกครั้งก่อนจะวางเงินสามพันไว้ตรงหน้า
ไวกว่าจรวดก็ผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ เพราะพูดจบเขาก็ฉุดข้อมือเล็ก ๆ ของสมายด์ที่ยังเหวออยู่ ก่อนที่เขาจะพาเธอเดินออกมาจากร้าน ท่ามกลางเสียงเพื่อน ของเขาที่พากันวี๊ดวิ้วไล่ออกมาตามหลัง และใช่! รวมไปถึงเพื่อนสาวของเธอก็ด้วย ดันเป็นเหมือนกันทั้งหมดยกแก้งค์ ไอ้ประเภทโรคแพ้ความหล่อนี่ก็นะ ช่างไม่รู้เลยว่าสมายด์กำลังจะตกอยู่ในอันตราย
“ปะ ปล่อยมายด์นะพี่ จะจับมือมายด์ทำไมเนี่ย”
สมายด์ขืนตัวพยายามสะบัดข้อมือคนตัวโตกว่า แต่กระนั้นคนตัวเล็กแบบเธอยังไงก็สู้แรงเขาไม่ได้ สองขาจำยอมเดินตามชนิดเรียกได้ว่าแทบจะเป็นการเดินตามแบบยอมให้เขากึ่งลากกึ่งจูงเธอเดินไป จนกระทั่งถึงลานจอดรถที่มีรถปอร์เช์รุ่นล่าสุดคันละเกือบสิบล้านที่จอดอยู่ แถมไม่ใช่แค่คันเดียว ยังมีรถคันอื่นจอดอยู่อีก 2-3 คัน ใกล้ๆ กัน เดาว่าคงจะเป็นของเพื่อนในแก้งค์เขาทั้งหมด ความจริงก็ใช้ว่าสมายด์จะไม่เคยเห็นรถหรูสี่คันนี้ที่ขับไปมาในมหา’ ลัย แต่เธอไม่ได้สนใจ และไม่รู้ด้วยว่าจะเป็นรถของพวกเขา
-นี่สินะที่เรียกว่า รูปหล่อ พ่อรวย อย่างกับพระเอกในนิยายของจริง เสียอย่างเดียว หื่น!-
“ขึ้นรถ”
คินน์กดเปิดประตูรถ พลางดึงตัวสมายด์ให้นั่งลงแต่เธอก็ยังขืนตัวไว้อยู่ดี สองคนยื้อยุดฉุดอยู่นาน จนเขาต้องถอนหายใจออกมาในความรั้นของเธอ
“จะขึ้นไม่ขึ้น”
“ไม่ขึ้น เพราะมายด์จะกลับเอง แล้วไหนโทรศัพท์ของมายด์ พี่จะคืนได้หรือยัง”
“เรียกพี่ ว่าพี่คินน์ก่อนจะคืน”
“ไม่เรียก ทำไมมายด์ต้องเรียก ไม่ได้อยากรู้จัก”
“โอเคครับ งั้นมายด์ก็ไม่ต้องเอาโทรศัพท์คืน”
“อ้าวพี่”
“แต่…ถ้าอยากเอาคืนก็รีบขึ้นรถก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ”
“ดะ ได้ไง เก็บของคนอื่นได้ไม่คืน นี่เข้าข่ายลักทรัพย์นะ”
“หรือจะให้พี่เอาไปวางไว้ที่ห้องน้ำชายตามเดิม”
“ห๊ะ!!”
“เราจะกล้ากลับไปเอาโทรศัพท์มือถือตอนนี้คืนในห้องน้ำไหมละ หึ นี่มันจะทุ่มกว่าแล้วนะ ดึก ๆ มืด ๆ ไม่มีคน อืมก็เข้าท่าดี”
เขาเลิกคิ้วกวนประสาทเธออีกครั้ง ใบหน้าหวานหน้างอจนหงิก เมื่อต้องยอมแพ้ต่อคำขู่ สมายด์กัดริมฝีปากก่อนจะยอมนั่งลงไปแบบไม่ค่อยเต็มใจ ทำไงได้ เธอไม่มีทางเลือกมากนัก
เฮ้อ…หวังว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเธออย่างที่คิด
คอยดูนะ ถ้าเขาทำมิดีมิร้ายกับเธอ เธอจะเข้าแจ้งความให้รู้แล้วรู้รอด!!
———————
- ผู้เขียน
