ตอนที่ 17 หวั่นไหว
“แล้วก็รบกวนอีกอย่าง พี่คินน์ช่วยเงยหน้ามองฟ้าไปก่อนได้ไหมอ่า”
“ขอเยอะเหมือนกันนะเรา งั้นพี่ขอคืนบ้างดิ”
“จะขออะไรคะ ให้มายด์ผูกเชือกว่ายน้ำก่อนได้ไหม เดี๋ยวคนเดินผ่านมาอีก”
“เค อย่าลืมที่พูดก็แล้วกัน”
“รู้แล้วน่า” สมายด์แอบค้อนหนึ่งกรุบ ก่อนจะพยายามจับชุดว่ายน้ำของตัวเองให้เข้าที่ สองมือพยายามเอื้อมไปผูกเชือกที่หลุดด้านหลัง แต่ทำยังไงก็ผูกมันไม่ถึง
เหมือนคินน์จะนึกรู้ จากท่าทางขยุกขยิกของเธอที่ยุกยิกตลอดเวลา สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวก่อนจะถอนหายใจออกมา
“มานี่ อยู่เฉย ๆ พี่จะผูกเชือกข้างหลังให้”
คินน์โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ก่อนจะดึงเชือกจากมือของเธอแล้วอ้อมไปด้านหลังแล้วผูกเชือกจนเป็นปมแน่นให้กับเธอ
“อะ เรียบร้อย”
ลมหายใจกรุ่น ๆ ที่กำลังผละตัวออกห่าง แต่ใบหน้ากลับอยู่ห่างกันแค่คืบ สมายด์เผลอสบตากับดวงตาคมกริบที่มองมาชั่วขณะ ก่อนที่คินน์จะถอนใบหน้าออกไปแล้วยืนเต็มความสูง
