“ทำไมพี่พูดงี้อ่ะ หนูกลัวนะเนี่ย” ฉันเบ้หน้า รู้สึกสูญเสียการทรงตัวไปชั่วขณะหลังจบประโยคของอีพี่เซ้นส์ สมองของฉันนึกไปถึงแม่ผัวใจยักษ์ในละครช่องหลากสี พอเขาเห็นฉันทำหน้าอย่างนั้นก็เอาแต่หัวเราะ
“พี่ล้อเล่น แม่พี่ใจดีจะตาย ไม่ทำอะไรหนูหรอก”
“เชื่อได้ปะเนี่ย?”
“ไม่แน่ใจว่ะ”
“โอ๊ย พี่อ่ะ” ฉันเบะปากทำท่าจะตีพี่เซ้นส์อย่างหมั่นไส้ในความคลุมเครือของเขา แต่ก่อนที่ฉันจะทันทำอะไร จู่ๆ แม่ก็เปิดประตูบ้านดังปัง! แล้วเดินพุ่งตรงมาทางฉันอย่างรีบๆ
“มิว!”
“โห นี่แม่หายตัวมาปะเนี่ย วางสายไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงเลยเหรอ?” ฉันอึ้งๆ กับหน้าแม่ที่แลดูเหนื่อยมาก เธอหอบเบาๆ แล้วเลื่อนสายตาไปที่พี่เซ้นส์ และนั่นทำให้ฉันเผลอกลืนน้ำลายอึก
“นี่แฟนแกเหรอ? ชื่ออะไรน่ะเรา” แม่พยักเพยิดแล้วมองหน้าพี่เซ้นส์แบบตาไม่กะพริบ
“เซ้นส์ครับ” พี่เซ้นส์ตอบแล้วยกมือไหว้อย่างมีมารยาทที่ปกติไม่ค่อยจะมี แล้วยิ้มให้แม่ด้วยท่าทีเจื
