@บ้านพี่เซ้นส์
หลังจากที่ฉันเม้าส์กับอีหยกไป ฉันก็รู้สึกเหมือนไฟรนอยู่ที่อก ลางสังหรณ์ว่าเรื่องเครียดกำลังจะเข้าแทรกมันดังในหัวติ๊ดๆๆๆๆ อยู่ตลอด ฉันมาที่บ้านพี่เซ้นส์ แต่งตัวเรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมแสกกลางหวีจนเรียบแปล้ กุมมือไว้บนตักและก้มหน้างุด
เวลา 18.00 นาฬิกา
เสียงเพลงชาติดังขึ้นจากทีวี ตอนนี้มีฉันกับพี่เซ้นส์นั่งอยู่ด้านล่างของโซฟาและมีคุณพ่อ กับคุณแม่ของเขานั่งอยู่ด้านบน พวกเขายังดูหน้าใสๆ กุ๊งกิ๊งเหมือนกาลเวลาก็ฆ่าพวกเขาไม่ได้ ไอ้แมวผีเดินมากระเง้ากระงอดที่ขาของพี่เซ้นส์ก่อนจะร้องแง้วๆ
หัวใจฉันเต้นแรงมาก นึกจินตนาการไปหลายอย่าง ไม่กล้าสบตาและไม่รู้ว่าจะตอบอะไรถ้าเขายิงคำถามใส่ฉันด้วย มันค่อนข้างจะกดดันจนฉันอึดอัดและอยากดีลีทตัวเองออกจากตรงนี้
“ชื่อมิว?” เสียงของคุณแม่พี่เซ้นส์ดังขึ้นและนั่นทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ หน้าตาเธอน่ารักเหมือนตุ๊กตาแต่ว่าเวลาทำตาขวางเหมือนพร้อมจะพุ
