“เฮอะ” ฉันแค่นเสียงในลำคออย่างหงุดหงิดพร้อมท่าทีสะบัดสะบิ้ง คนอย่างเขานี่มันหวังอะไรไม่ได้จริงๆ ละอย่างนี้ทำมาเป็นพูดว่าจะรับผิดชอบฉัน สงสัยจะเป็นแค่ลมปากละมั้ง!
“พรีเซ้นต์งานเสร็จก็พาหนูไปหาหมอไง” พี่เซ้นส์หัวเราะแล้วพุ่งเข้าชาร์จฉันด้วยการกอด “หายงอนได้ยัง พี่ไม่ได้ลืมสักหน่อย”
“...” ฉันยังไม่หายจากอาการหงุดหงิด ดันคนตัวสูงออก เขามองฉันด้วยสายตาน่ารักอย่างที่เขาชอบทำก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวอย่างเอ็นดู
“จะรอพี่มารับก่อนมั้ย หรือหนูจะไปรอพี่ที่โรงพยาบาล”
“รอที่โรงพยาบาลแล้วกัน ขืนรอพี่ที่บ้าน หนูคงคลอดลูกก่อนได้ไปหาหมอแหง”
“หนูก็เว่อร์อีกละ พี่พรีเซ้นส์งานแป๊ปเดียว พรุ่งนี้พี่พรีเซ้นส์กลุ่มแรก เก้าโมงเช้าก็เสร็จแล้ว”
“ให้จริงเหอะ มาจริงปะเนี่ย ถ้าพี่ไม่มาหนูจะตัดสิทธิ์พี่จากการเป็นพ่อของลูกหนูเลยนะ” ฉันขู่ด้วยสายตาคาดโทษ มือข้างนึงเตรียมเงื้อพร้อมฟาดเขาทุกเมื่อ ถ้าเขาพูดไม่เข้าหู พี่
