“แล้วทำไมทุกคนรู้ ยกเว้นพี่วะ!!” ฉันตวาดเขาแล้วโมโหมากขึ้นไปอีก เขายังกล้าพูดกับฉันอีกเหรอว่าทำไมไม่บอก ฉันอัดอั้นและน้ำตาไหลอีกแล้ว มือข้างนึงของฉันทุบอกพี่เซ้นส์ด้วยความโกรธ คนตัวสูงชะงักไปเล็กน้อย “ทำไมพี่ต้องเห็นคนอื่นสำคัญกว่าหนูตลอด หนูเป็นแฟนพี่นะ”
“เออ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้เห็นคนอื่นสำคัญกว่าหนู พี่ก็รีบพาฟรังมานี่แล้ววิ่งกลับไปหาหนูไง ไม่เห็นเหรอพี่เหงื่อเต็มเลยเนี่ย มันก็เพราะพี่รีบวิ่งกลับไปหาหนูนะ”
“...”
“เราค่อยคุยกันที่บ้าน ตอนนี้หนูกลับไปนอนก่อนเถอะ ดูดิ๊ หน้าซีดแล้วเนี่ย” พี่เซ้นส์พูดเสียงอ่อนลงแล้วจับหน้าฉัน
“ทำไม ถ้าหนูหลับพี่จะได้ออกมาหาพี่ฟรังไวๆ เหรอ”
“มิว”
“ถ้าพี่จำใจก็ไม่ต้องหรอก”
“พอแล้ว อย่าเป็นอย่างนี้สิ”
“ก็แล้วมันไม่จริงเหรอ” ฉันยังพูดไม่เลิกก่อนจะเงียบเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ไม่รู้ผีเจาะปากฉันหรือไง ฉันถึงประชดพี่เซ้นส์อย่างนั้น
