“สาบานได้เลยว่าข้าไม่เคยรู้สึกโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย!”
โรซี่ยกมือขึ้นมาซับน้ำตาในขณะที่เธอส่งผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนทั้งสองคนที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกับเธอสักเท่าไหร่นัก ความรักที่มั่นคงและเนิ่นนานมากแล้วที่เธอไม่เคยมองใครนอกจากท่านไทเลอร์แต่เพียงผู้เดียว ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขายังคงตราตรึงหัวใจของเต่าตัวน้อยเช่นเธอไม่มีวันเสื่อมคลาย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้อยู่เต็มอกว่าคนเช่นท่านไทเลอร์ไม่มีทางจะมาจริงจังอะไรกับเธอ แต่ถึงอย่างนั้นการมองหญิงมนุษย์ผู้นั้นฉกฉวยคนรักที่เธอหมายปองมาเป็นเวลานาน ไม่ใช่เรื่องที่จะทำใจปล่อยผ่านหรือว่ายอมรับได้โดยง่าย
“ข้าไม่มีทางยอมให้นางอยู่อย่างมีความสุขกับชายหนุ่มที่ดีเลิศเช่นท่านลีโออย่างแน่นอน!”
แอลลี่กล่าวพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ที่กำลังนั่งด้วยแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความตั้งมั่น ยัยมนุษย์ตัวเล็กจ้อยร่อยนั่นจะต้องอยู่ที่นี่ไม่ได้จนต้องหลบหนีออกไป..
เดี๋ยวนะ ทำแบ
