เป้าหมายของฉันคือใด้เป็นภรรยาเจ้าป่า (ฮาเร็ม)

11.บัดซบ

เซียร่านั่งลงที่ข้างโขดหินเหมือนเดิม ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงด้วยความบ้าคลั่ง เธอรู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่างกายเพียงแค่เห็น..ส่วนที่กำลังแข็งตึงของเขา

เธอเป่าลมออกจากปากเบาๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา แต่ทว่าอยู่ๆ เขากลับอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพาเธอไปยังตรงส่วนที่น้ำลึกกว่าเดิม

“ข้าเคยอ่านเจอว่าการหัดเดินในน้ำจะช่วยให้หายเร็วกว่าปกติ มาลองเดินดูสิเซียร่า..”

เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากก่อนจะจับแขนเขาและเริ่มทรงตัวดู น้ำตรงนี้อยู่ลึกระดับหน้าอก มันทำให้เธอลอยตัวได้ง่ายมากขึ้นกว่าหัดเดินในห้องแบบใช้ไม้เท้าเสียอีก

“เดินง่ายกว่าจริงๆ ด้วยค่ะ คงจะดีหากว่าท่านลีโอมอบหนังสือเล่มนั้นให้ข้าได้อ่านบ้าง”

เธอส่งยิ้มให้เขาและพยายามที่จะก้าวเดินไปมาใต้น้ำที่กำลังไหลลงไป ทุกสิ่งทุกอย่างดูปกติดีจนมือข้างหนึ่งของเขามุดลงไปใต้ผืนน้ำ เขาจับที่สะโพกของเธอเบาๆ ก่อนจะไล้ปลายนิ้วลงไปด้านล่างเพื่อแยกขาทั้งสองข้างของเธอออกจากกัน

“ต้องลองเดินหลายๆ ท่าหน่อยสิ..”

“อะ..อ่า ค่ะ”

ราวกับมีก้อนบางอย่างมาติดอยู่ที่อก มันชวนให้เธอพูดอะไรออกไปไม่ออกเลย มือของเธอเปลี่ยนมาจับที่ไหล่ของเขาแทนเพราะว่าแขนของเขากำลังมุดลงไปใต้ผืนน้ำทั้งสองข้าง เซียร่ายังคงพยายามทรงตัวเพื่อให้ตัวเองสามารถใช้เท้าเดินได้อย่างถนัด

ทว่ากลับมีบางอย่างที่มันแทรกเข้ามากลางหว่างขาของเธอและมือทั้งสองข้างของเขาก็จับขาของเธอทั้งสองข้างให้หุบเข้ามาเพื่อบีบมันเอาไว้

เธอช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เพราะว่าเซียร่าพอจะเดาได้ว่าไอ้บางอย่างที่ทั้งอุ่นร้อนนั้นมันคืออะไรกันแน่

“ลองเดินดูสิ..ช้าๆ และอย่าให้มันหลุดออกนะเซียร่า”

เมื่อเธอเริ่มก้าวเดิน ที่ส่วนหัวของมันก็พลันครูดไปตามตุ่มไตส่วนล่างของเธอ มือของเขากดลงไปเบาๆ ที่กลีบรักทั้งสองข้างเพื่อให้มันอ้าออกและเพื่อให้เขาได้แทรกแก่นกายที่แข็งตึงไปเสียดสีได้ถนัดมากกว่านี้

“อา..ท่านลีโอคะ..มัน..”

“ฮู่ว..ไม่เป็นไรเซียร่า ตราบใดที่เจ้ายังใช้ขาของเจ้าก้าวเดินไม่ได้ รับรองได้เลยว่าข้าจะไม่ส่งมันเข้าไปในร่างกายของเจ้าอย่างแน่นอนถึงแม้ว่าเจ้าจะร้องขอออกมาก็ตาม..”

มือที่จับบนไหล่ของเขาพลันจิกปลายนิ้วลงไป เพราะว่าตอนนี้มันไม่ใช้เธอที่กำลังก้าวเดินแล้ว เธอกำลังหยุดอยู่นิ่งๆ ส่วนเขาเป็นฝ่ายขยับเอวมากกว่า

“อ๊ะ.ท่านเลโอ”

“ไม่เป็นไรเซียร่าช่วยบีบขาเข้ามาให้แน่นอีกหน่อยสิ”

เธอทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่ายก่อนจะบีบขาเข้าหากันด้วยความรู้สึกที่มันแปลกประหลาด ส่วนนั้นของเธอรู้สึกร้อน มันร้อนมากอีกทั้งยังรู้สึกเสียดเสียวที่ตรงท้องน้อยราวกับกำลังจะมีบางอย่างพุ่งออกมาเลย เธอจิกเล็บลงไปบนไหลของเขาเพื่อจะบรรเทาความรู้สึกแปลกประหลาดที่ได้รับมา

ลีโอรู้ดีว่าเขากำลังเดินข้ามเส้นที่ตัวเองตีกรอบเอาไว้ เธอไม่ใช่สัตว์แต่ทว่าเธอคือมนุษย์ เพราะฉะนั้นในทุกการทำเรื่องอย่างว่าของมนุษย์มันมีความหมายมากกว่าพวกแวร์บีสต์ที่ทำจากความใคร่เสมอ

ถึงจะรู้ในใจแบบนั้น ทว่าเขาก็ไม่อาจจะหักห้ามความต้องการนี้ได้เลย เซียร่านั้นเย้ายวนราวกับผลแอปเปิลที่อยู่ในสวนเอเดน เขาคงจะเป็นอดัมที่ทนความอยากรู้อยากเห็นและความปรารถนาไม่ไหว จึงเอื้อมมือไปคว้าผลแอปเปิลนั้นมากัดลงไปเพื่อหวังที่จะได้ลิ้มลองรสชาติ

แต่พอได้กัดลงไปเพียงคำเดียวเท่านั้นเอง เขาก็ยิ่งไม่สามารถทนทานต่อความหวานล้ำนั้นได้เลย เขาอาจจะต้องถูกพระเจ้าลงโทษแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยินยอม..

ในขณะที่ในหัวของเซียร่าขาวโพลนไปหมด อยู่ๆ ลีโอก็ดึงแก่นกายขนาดใหญ่ของเขาออกไป เขาก้มหน้าลงมามองสบตาเธอ

“อยากให้ข้าทำต่อรึเปล่า? หรือว่ารังเกียจ”

นี่เขามาถามเธอกลางคันแบบนี้ได้ยังไง ทั้งที่หากจะถามควรจะถามก่อนที่จะเริ่มต้นมันสิ! เธอไม่รู้ว่านี่มันคือความเจ้าเล่ห์ของเขาหรือว่าเขาไม่รู้จริงๆ กันแน่

เซียร่าซบใบหน้าลงไปที่อกแกร่งของลีโอ เธอหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะช้อนสายตามองหน้าเขา

“ท่านลีโอรู้ดีว่าข้ารู้สึกเช่นไร แล้วยังมาล้อเล่นกับความรู้ข้าอีกอย่างนั้นหรือคะ”

มะ..หมายความว่ายังไงกัน หมายความว่าเขาไม่ควรจะเริ่มทำมันตั้งแต่แรกอย่างนั้นหรือ แล้วใครใช้ให้เธอยั่วยวนถึงเพียงนั้นเล่า ใครเลยจะหักห้ามใจไหว!

“หมายความว่าเจ้าไม่ต้องการข้าอย่างนั้นหรือ?”

เธอกอดคอของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะบดเบียดร่างกายเข้าหาเขา เซียร่าไม่สามารถยืนบนพื้นได้เพราะขาที่ยังเจ็บอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นลีโอก็ทำหน้าที่เป็นเสาหลักให้เธอใช้พยุงตัว มืออีกข้างของเธอเริ่มสัมผัสกับส่วนแข็งตึงของเขาเบาๆ ก่อนจะออกแรงเขยิบเข้าไปหาเขาเพื่อให้แก่นกายที่แข็งตึงของเขาแทรกเข้าไปในขาที่กำลังบีบเข้าหากันของเธอ

“อือ!..”

เขาร้องครางในขณะที่มือของเขากำลังจับที่สะโพกเธอเอาไว้

“จะทำครึ่งๆ กลางๆ แบบนั้น ใครยินยอมกันคะ!”

เขามองใบหน้าที่งดงามของเซียร่าที่ในยามนี้มีหยดน้ำเกาะตามใบหน้าของเธอเต็มไปหมด

“ทั้งที่รู้ว่าข้ารู้สึกเช่นไร..”

เธอจ้องมองแววตาของเขา

“ค่ะ ข้ารู้ว่าท่านลีโอกำลังชอบข้า”

เขาขมวดคิ้วมองหน้าเธอ

“มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน อย่าลืมสิว่าข้าคือสิงโต..”

“เพราะที่ผ่านมาท่านไม่เคยมองข้าด้วยสายตาเช่นนี้เลย ตอนนี้สายตาของท่านมันเปลี่ยนไปนะคะท่านลีโอ”

เธอซบใบหน้าลงบนไหล่ของเขาอีกครั้ง

“อย่าหนีความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเลยค่ะ มนุษย์มีความเชื่อว่าเราจะทำเรื่องอย่างว่ากับคนที่รักแต่ทว่าก็มีคนบางจำพวกที่ไม่สนใจความรู้สึก ที่ทำลงไปเพราะว่าอยากทำเท่านั้น และข้าเชื่อว่ากับแวร์บีสต์ก็จะเป็นเช่นนั้นเหมือนกันเพราะว่าท่าน..จะทำกับคนที่ท่านชอบเท่านั้น”

ชอบอย่างนั้นหรือ? จริงอยู่ที่เขาคิดว่าเธอน่ามองมากกว่าเดิม และจริงอยู่ที่ส่วนนั้นของเขาดันตื่นตัวกับเธอ แต่วางใจได้เลยเพราะว่ามันไม่ถึงขั้นชอบหรือว่ารักอะไรหรอก

ลีโออุ้มเซียร่าขึ้นมาก่อนจะพานางเดินขึ้นมาจากลำธาร เขายังคงพาเธอเดินมาส่งที่ห้อง จัดเตรียมผ้าขนหนูและเสื้อผ้าให้เธอเหมือนเดิมทุกครั้ง…ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ซึ่งเรื่องนี้สร้างความงงงวยแก่เซียร่ามากทีเดียว

หมายความว่าเขาไม่สามารถรักเธอได้อย่างงั้นเหรอ หรือว่าเขามีสิงโตตัวเมียในดวงใจอยู่แล้วกันแน่..

เธอล้มตัวนอนลงโดยที่ไม่ได้เช็ดผมที่กำลังเปียกชุ่ม เซียร่ายกมือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองเอาไว้เพราะเพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์ที่ลำธารมันก็ทำให้หน้าเธอแดงซ่านไปหมด แล้วหลังจากนี้เธอจะกล้าขอให้เขาพาไปอาบน้ำได้อย่างไรกัน!

เธอรวบรวมความกล้าเพื่อเดินเข้าไปหาเขา แต่ผลลัพธ์กลับออกมาครึ่งๆกลางๆเช่นนี้ แล้วเธอจะมีหน้าไปเจอเขาได้ยังไงอีก บัดซบชะมัดเลย!