ห้องสก็อตต์แล็บสก็อตต์
การแข่งขันดำเนินไปจนหมดหนึ่งวันเต็มๆจนนักศึกษานั้นเหนื่อยกันมากๆ แต่ก็ยังไม่มีมหาลัยไหนสามารถคิดค้นยารักษาโรคขึ้นมาได้ สก็อตต์มองหน้านักศึกษาทั้งสามคนอย่างภาคภูมิใจมากๆ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เวลล์นั่งเก้าอี้ข้างๆเขา ส่วนนักศึกษานั่งตรงกันข้ามเขาและเวลล์
" หึหึ พวกคุณเก่งเกินคำว่านักศึกษามากจริงๆ" สก็อตต์เอ่ยชมไม่ขาดปาก เวลล์นั่งมองดูหนูที่ติดเชื้อนอนกระอักเลือดตายในตู้กระจกนิ่งๆ เธอพลางคิดอะไรดีในหัว
' ถ้าวิเพื่อนรักเจอโรคนี้เข้าไปเพื่อนจะเป็นยังไงน่ะ ' เวลล์พลาวคิดในใจอย่างขำๆ เธอพลางคิดถึงหน้าของเก็ตส์เนอร์คงเศ้ราเจ็บสักวันสองวันและกลับมาง้อขอคืนดีกับเธอแน่ๆ.
' เวลล์ พี่ขอโทษ ' คำพูดที่เก็ตส์เนอร์ควรพูดกับเธอ
' วิกับลูกได้ตายไปเเล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะเวลล์' คำพูดแสนอ่อนโยนของเก็ตส์เนอร์ที่เธอเคยได้คนเดียว เวลล์คิดแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
' พี่ยังรักเวล
