สามวันผ่านไปห้องแล็บเควิน
' ห๊ะ! คุณมัมจะยังไม่กลับบ้านหาน้องเลย์หรือค่ะ' เสียงหนูน้อยวาร์เลย์ร้องเสียงเศร้า ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำลงปากเล็กพูดพึมพำเหมือนน้อยใจและกำลังจะร้องไห้ วิจัยใจหายพลางมองหน้าลูกสาวด้วยหัวใจที่แสนเจ็บปวด เธออยากจะร้องไห้ออกมาดังๆอย่างกรีดร้องออกมาดังๆแต่เธอต้องเข้มแข็งเพื่อให้ลูกสาวไม่เป็นห่วงหรือเศร้าใจ แจร์เร็ตปลายตามองเล็กน้อยพลางใจหายและรู้สึกสงสารคุณหนูขึ้นมา
" มัมรักน้องเลย์นะลูก รักมากที่สุดเลย " วิจัยบอกลูกสาวสน้ำเสียงอ่อนโยนอบอุ่น รอยยิ้มเต็มใบหน้า แววตาเปล่งประกาย หนูน้อยวาร์เลย์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัมวิผ่านกล้อง น้ำตาคลอเบ้า ตักเล็กมีตุ๊กตาหมีและตุ๊กตาบลายธ์นั่งอยู่มือป้อมๆกอดแน่นๆไม่ยอมห่างไกล วิจัยเห็นแล้วยิ่งอยากร้องไห้ดังๆ เเต่เธอส่งยิ้มให้ลูกสาว
" มัมรักน้องเลย์มากที่สุดนะ " วิจัยบอกลูกสาวอีกครั้ง เพื่อให้ลูกสาวได้เชื่อใจเธอ หนูน้อยวาร์เลย์ยิ้ม แจร์เ
