ปลาวาฬ
1289 คำ
หมับ!
“มานี่!”
“ฮึก! ไม่! ปล่อยนะเจ้า ปล่อยฉันไว้อย่างนี้!”
“อย่ามาทำบ้าๆตรงนี้ดิวะ ถ้าอยากร้อง ก็ไปร้องที่อื่น!”
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
ฉันเงยหน้าขึ้นจากเข่าของตัวเอง ในขณะที่เจ้าป่าก็ยังไม่ละความพยายาม จะลากตัวฉันลุกขึ้นยืนให้ได้ หลายสายตาจับจ้องมาที่ฉัน เป็นสายตาที่มีทั้งความสมเพชและความสงสัย ส่วนสายตาของเจ้าป่า มีแต่ความโกรธที่ลากฉันออกไปจากตรงนี้ไม่ได้
“ลุกขึ้น!”
“ไม่!”
“เออ!”
เจ้าป่าโน้มตัวลงมา ช้อนฉันขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิง ฉันยกมือขึ้นโอบรอบลำคอเขาไว้ทันทีเพราะกลัวตก ซบใบหน้าเข้ากับอกของเขาช้าๆ ตอนที่เกิดเรื่องฉันคิดว่าตัวเองไม่เสียใจ แต่ไม่ใช่แฮะ ความจริงแล้วฉันเสียใจ เสียใจมาก ที่ถูกพี่อชิหักหลังไปมีอะไรกับผู้หญิงอย่างพลอยใส
“ฮึก ฮือ”
“จะมาเสียใจอะไรตอนนี้ล่ะ ตอนที่มีอยู่ไม่รู้จักรักษา”
“ฮึก แกจะโทษฉันอีกแล้วเหรอ?”
“…”
เจ้าป่าไม่พูด เขาก้มมองหน้าฉันแค่ไม่นาน ก็ก้าวเดินออกไปจากบริเวณนั้น ฉันเองเมื่อโดนทำแบบนี้ใส่ ก็ไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ ฉันไม่ชอบให้ใครเห็นเวลาอ่อนแอ ไม่อยากเป็นคนน่าสมเพชในสายตาใครทั้งนั้น
เมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ เจ้าป่าก็หยุดเดิน ฉันรีบตะเกียกตะกายลงจากอ้อมกอดของเขา เดินไปหารถของตัวเอง เมื่อเจอรถก็ค้นหากุญแจ แต่ลืมไปว่าตัวเองทิ้งของทั้งหมดไว้ที่โต๊ะ
“อ๊า ชาแนลลูกรักของฉัน!”
“จูเน่คงเก็บไว้ให้ กลับไหม หรือจะกลับเข้าไปเอา”
“ไปหยิบมาให้หน่อยดิ!”
“ไม่ใช่ขี้ข้าอย่ามาออกคำสั่ง กลับล่ะ หาทางเอาเองแล้วกัน”
หมับ!
“กลับด้วยดิ”
[เจ้าป่า Talks]
ผมก้มหน้าลงมองมือที่รั้งชายเสื้อ สลับกับเงยขึ้นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีสันของปลาวาฬ ลากสายตามองสำรวจชุดของเธออีกครั้ง แอบกลืนน้ำลายลงคอนิดๆ เมื่อชุดของเธอ เนื้อผ้ามันน้อยพอๆกับสติของเธอ
“เมา?”
ปลาวาฬไม่ค่อยดื่มเหล้า ตั้งแต่หมั้นหมายกับพี่ชายต่างแม่ของผม แม้จะไม่ได้คุยกันเลยตลอดสองปี แต่ผมได้ยินเรื่องของเธออยู่ตลอด คนรอบตัวมักจะพูดถึงเรื่องเธอ ทั้งที่ผมพยายามเลี่ยงอยู่เสมอ เพราะไม่อยากได้ยิน วันนี้เธอดื่มไปเยอะเลย สภาพตอนนี้เมาชัดๆ และน่าจะเมาหนักด้วย
“อือ ก็นิดๆแหละ”
“เหอะ! ไม่เคยยอมรับความจริงหรอก”
ผมเอื้อมมือไปจับข้อมือของวาฬ ออกแรงดึงลากคนเมาไปหารถของตัวเอง ที่จอดอยู่ถัดจากรถของเธอเพียงแค่สามคัน ปลาวาฬตาลุกวาวเมื่อเห็นรถของผม แต่ก็ไม่พูดอะไร เปิดประตูขึ้นไปนั่งอยู่บนแลมโบกินี่เงียบๆ ผมเดินวนไปนั่งประจำที่คนขับ ขับออกไปจากร้านของเพื่อนสนิทช้าๆ
“ห้ามอ้วกใส่”
“อุก!”
“อย่าพยายามนะวาฬ เดี๋ยวถีบลงตรงนี้”
ริมฝีปากสีแดงสดเบ้ขึ้นสูง เมื่อโดนผมพูดดักคอไว้ ใบหน้าสวยออกไปทางสาวหวานขัดกับนิสัยห้าวสุดๆ เบือนหนีออกไปมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง แผ่นหลังเปลือยเปล่าพิงเข้ากับเบาะรถ ไม่นานแพรขนตางอนยาวก็ค่อยๆปรือลง
ผมไม่เข้าใจผู้หญิงที่ชื่อปลาวาฬเลย ทั้งที่ผมเองก็มีเพื่อนผู้หญิงมากมาย แต่เธอเป็นคนเดียวที่ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจตั้งแต่ตอนเรียนด้วยกันแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเลือกพี่อชิ ทั้งที่ผมแสดงออกชัดเจนว่าชอบเธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปฏิเสธผม ทั้งที่ตอนนั้นเธอก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ผมเลือกขับรถมาที่คอนโดของตัวเอง เมื่อรถจอดสนิท ก็เอื้อมมือไปใกล้หวังจะใช้มันปลุกคนเมา แต่มือดันชะงักค้าง ก่อนที่จะถึงไหล่เปลือยเปล่า
ปลาวาฬเป็นผู้หญิงสวยและหุ่นดี สมัยก่อนเธอชอบแต่งตัวสไตล์นี้ เปิดเผยเนื้อหนังแสนเย้ายวนให้คนอื่นจ้องมอง แต่พอหมั้นหมายกับพี่อชิเธอก็วางตัวเป็นกุลสตรี แต่งตัวมิดชิด และผมคิดว่าแบบนั้นมันดีกว่าตอนนี้
“วาฬ ปลาวาฬ”
ผมโน้มตัวไปใกล้ ใช้มือจับใบหน้าเธอให้หันกลับมา ตกใจนิดๆเมื่อเห็นว่าหางตาด้านซ้าย มีน้ำไหลเป็นทาง และหัวตาด้านขวาก็ไม่ต่างกัน ผมกัดริมฝีปากลงแน่นจนรู้สึกเจ็บ ความรู้สึกของวาฬมันคืออะไรกันแน่ เธอรักพี่อชิจริงหรือเปล่า หรือแค่หวั่นไหว เพราะเขาเป็นคู่หมั้น
“ฮึก! ฮือ”
“โธ่เว้ย!”
ผมทิ้งตัวพิงหลังเข้ากับเบาะ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก แอบเหล่ตามองคนเมาที่ร้องไห้สะอื้นเบาๆ ผมอยากแย่งเธอมา ในขณะที่อยากทำให้เธอกับพี่อชิกลับไปคืนดีกัน ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ต้องคว้าเธอมากอด หรือพาเธอไปส่งให้พี่ชายต่างแม่ ถ้าหากวาฬยอมบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้รู้ เรื่องทั้งหมดมันคงจะง่ายกว่านี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เมื่อเสียงร้องไห้เงียบลง ผมก็ดับเครื่องยนต์ ขยับตัวลงจากรถช้าๆ เดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถออกกว้าง อุ้มคนเมาออกมาจากรถอย่างระมัดระวัง ก้าวเดินเข้าไปด้านในคอนโดหรูที่ตัวเองเป็นเจ้าของทั้งหมด ยกมือขึ้นแสกนลายนิ้วมือ เพื่อปลดล็อกประตูห้อง
ผมเดินเข้าไปในห้องนอน วางร่างของปลาวาฬลงบนเตียงที่ตัวเองใช้นอนแผ่วเบา จ้องมองใบหน้าสวยหวานนิ่งๆ มองริมฝีปากที่ขยับพูดพึมพำ โน้มใบหน้าลงไปฟังว่าเธอพูดอะไรกันแน่
“วาฬไม่ดีตรงไหน ทำไม ทำไมพี่ถึงทำกับวาฬแบบนี้”
มันไม่ใช่เธอไม่ดีหรอกวาฬ แต่เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในชีวิตผู้ชายคนนั้น แม้เขาจะรู้สึกกับเธอมากกว่าผู้หญิงคนอื่น แต่ถ้าหากหมากตัวนั้นมันไม่จำเป็นแล้ว เขาก็ทิ้งได้ง่ายๆ เขาเป็นแบบนั้น พี่อชิเป็นคนแบบนั้นมาตลอด
“ถ้าพี่ไม่รักวาฬ พี่จะหมั้นกับวาฬทำไม ทำให้วาฬเสียโอกาสทำไม”
ดวงตาคู่หวานปรือขึ้นช้าๆ ฉายแววตกใจสุดขีดเมื่อเห็นใบหน้าผมอยู่ห่างไม่มาก ผมขยับตัวขึ้นยืนหลังตรง วาฬเองก็ขยับตัวขึ้นนั่ง เหมือนจะมีสติขึ้นมานิดหน่อย มองรอบตัวช้าๆ เมื่อรู้ตัวว่าอยู่บนเตียง ใบหน้าก็ติดสีแดงเรื่อน่ามอง
“แกควรไปส่งฉันที่คอนโดนะเจ้า”
“ใครใช้ให้หลับล่ะ นอนเหอะ ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนรำคาญ มันคงติดเป็นนิสัยไปแล้วเวลาที่พูดกับปลาวาฬ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ารำคาญอะไรเธอนักหนา ทั้งที่ความจริงไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย ผมดีใจที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอด้วยซ้ำ
“รู้แล้ว ต่อให้ฉันนอนแก้ผ้า แกคงไม่รู้สึกอะไร เพราะฉันคือปลาวาฬ ไม่ใช่พลอยใส”
พูดจบปลาวาฬก็ทิ้งตัวลงนอน ดึงหมอนข้างของผมเข้าไปกอด ตวัดขาขึ้นทับมันไว้ ด้วยท่าทางที่โคตรยั่วยวนในความรู้สึกของผม เธอมองมาที่ผมนิดๆก่อนจะหลับตาลง ท่าทางไม่ระมัดระวังของเธอ มันทำให้ผมโกรธ ไหนจะคำพูดพวกนั้นอีก เธอไม่รู้อะไรสักอย่าง และยังชอบคิดไปเอง
- ผู้เขียน
